Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

12-"Hatıralar"

İyi okumalar...

Sena

İçinizde kopanı sizden başkası hisetmez.İçimde fırtınalar koparken uzayıp giden koridorda yürüyorum.
İçimde kopan fırtınanın nedeni korku.
Ne yapacağımı bilmediğim bu klinik beni korkutuyor.
Zor bir sürecin beni beklidiğini biliyorum.
Daha doğrusu beni benkleyen savaşı.
Eğer olur da bu savaşı kazanırsam bembeyaz bir sayfa açabilirim.
Tertemiz,sil baştan başlayabilirim her şeye.
Geç olsa da,çok zaman geçse de.

Hemşire bir odanın kapısını açıp,benim içeriye girmemi bekledi.

"Sena odan burası."

Kafamı olumlu anlamda saladım.
Odaya girince burnuma dolan hastane kokusu midemi bulanmasına neden oldu.

"Sena zor olduğunı biliyorum ama alışmaya çalış ve bir an aklından çıkarma buraya ne için geldiğini."

"Unutmam zaten başka şansım yok."

"O zaman biraz dinlen.Sonra ilaçlarını içimen gerekiyor."

"Tamam."

Yatağa uzanıp,gözlerimi kapadım.Odada müthiş bir sessizlik vardı.
Bence sessizliğinde bir sesi var.Öyle bir ses ki insanın ta derinlerine işliyor.
Ve canını yakıyor.

Burada zaman nasıl geçecek?
Ya zaman geçse bile benim kanımda akan zehir geçecek mi?
Kül olan umutlarım küllerinden doğacakmı?
İçimdeki karanlık yerini aydınlığa verecekmi?
Geçmişim beni bırakıp uzaklara gidecek mi?

Burada olmamın nedeni neydi?
Dönüp arkama baktığımda gördüğüm sadece kendi simam.
İşte burada olmamın nedeni kendimdim.
Kendi korkaklığım,zayıflığım,kararsızlığımdı.
Bu kelimelerin hepsi sardı etrafımı.

Korkaklığımın,zayıflığımın,kararsızlığımın bedelin şimdi ödüyorum.
Ne kazandım ben?
Biriniz sorun ya bir şey kazandın mı?

O kadar şey kayıbettim ki,
eğer kazandığım bir şey varsa bir anlamı kalmadı.
Geçen 5 yıl içimde öyle yararlar açtı ki,iyleşmesi de zor.
Kabuk bağlasa da yaralarım...
Acısı aynı...

Bu hayatta nasıl insan olmak isterdim biliyormusunuz ?
Sakin bir hayatımın olmasını isterdim.
Ailemin yanında olmasınını isterdim.
Sıcacık bir evimin olmasını isterdim.
Arkadaşlarımın olmasını isterdim.
Etrafımda olan insanlara yardım etmek isterdim.
Gece yastığa huzurla başımı koymak isterdim.
Boğazımdakı geçmeyen yumrunun olmamasını isterdim.
Okumak isterdim.

Söylediklerimin hepsi sıradan şeyler gibi görüne bilir.
Belki bazılarınız hiç farkında değilsiniz bunların değerini.

Eğer söylediğim gibi bir hayatım olsaydı dünyalar benim olurdu.
Şimdi öyle olduğunu düşünüyorumda hisetiğim duygunun tarifini ben bilmiyorum.

Derdlerimden kurtulmanın en kısa yolu olduğuna inandığım uykunun kollarına atıyorum.
Her şeyin güzel olacağına umut ederek...

"Yemeğini yemen gerek "diye konuşan hemşire bana destek olacak gibi elimden tuttu.

"Tamam."

Beyaz kasenin içerisine kaşığımı salıp,yemeğe başladım.
Çorbanın tadı çok güzeldi.

"Aferin sana Sena.Güclü olman için yemek yemelisin.Bak bu ilaçları da iç.Sonra seni bu günlük rahat bırakacam."

Hemşirenin verdiği ilacları bir bardak suyla içip,bardağı masaya bıraktım.

"Sena yarın piskoloqla görüşeceksin.
Piskoloq seni korkutmasın inan sana çok faydası olacak ."

Beyaz kapıyı tıklatıp içeriye girdim.
Psikoloq ayağa kalkıp,benim oturmam için yer göstedi.

"Sena hoşgördük.
Bu gün nasılsın?"

"Hoşbulduk.Galiba iyiyim."

"Hımm anladım.
İlk önce kendimi tanıtayım.İsmim Betül.Bana istersen Betül hanım de,istersen Betül abla de.Kendini nasıl rahat hissedersen."

"Tamam Betül abla."

"Bana Bana Betül abla değilmesini seviyorum."

"Ben iyleşmek istiyorum.
Rahat bir nefes almak istiyorum.
Bana yardım edin lütfen."

"Elimden gereken her şeyi yapacağıma emin ola bilersin.
İlk önce senin iyleşmeyi istemen gerek."

"İyleşmeyi çok istiyorum."

"Senin gözlerine baktığımda görüyorum iyleşmek isteyini."

"Gerçekten mi?"
"Gerçekten.Asla unutma insanoğlu her şeyi yapmaya kadir.Sadece bir sabır gerekiyor."
"Ama çok korkuyorum."

"Korkma.Korku her şeyi yok eder.Korku hissinin seni esir almasına izin verme."

"Ben güçsüzüm,yorgunum.
Hayat beni çok yordu."

"Sena bak kızım yaşadıklarını bilmiyorum.Belki çok kötü şeyler yaşadın.Ama onlara inad güclü olmalısın."

Betül abla öyle konuşuyor ki insan gözü kapalı inanmak istiyor.

"Bana yardım edin."

"Elimden gelen her şeyi yapacama emin ola bilirsin.
Sana yardım edebilmek için senin hikayeni bilmem gerek.Eğer buna hazırmısın?
En önemlisi bana güveniyormusun?"

Barmaklarımla oynamayı bırakıp,gözlerimi bir çift yeşil göze dikdim.

"Galiba hazırım."

Gözlerimi kapadım.
Geçmiş gözümün önünde canlanmaya başladı.
Tozlu hatıralar beynimin tozlu raflardan birer birer çıkmaya başladı.
Tüm vücudum titriyor.
Heyecandan.Korkudan.
Acıdan.Mutluluktan.Vicdan azbından.

Güzel,huzurlu günlerim geldi gözümün önüne.
Evimiz,ailem,odam,okulum,arkadaşlarım,her zaman gitdiğimiz park.
Annemin gülen yüzü.Babamın çatık kaşları.Ablamın gülüşü.
Odamın pembe duvarları.
Okulun uzun koridorları.
Arkadaşlarımla oynadığım oyunlar.
Parkın yeşil ağacları,bankları,şen çoçuk sesleri.

Usluca süzüldü göz yaşlarım yanaklarım.
Sanki kalbimden bir parça,hayır bir kaç parça koparıyorlar.

Hatıralar.
Hatıralar.
Acı hatıralar.
Güzel hatıralar.
Her şeye değecek hatıralar.

Eğer geçmişle ilgili bir hatıranız varsa şanslısınız.
İyi ya da kötü olmasının bir farkı yok.
Hatıra hatıradır.
Geçmiş geçer,hatıralar kalır geriye.
Bazı hatırlar gökkurşağı gibi rengarenkdir.
Bazı hatıralarsa siyahın en koyu tonunda.

Birine anlatacak hatıralarınız olmalı.
Anlatırken güle bilmeli insan.
Bazen de ağlaya bilmeli.

Hatıralarım beni bırakmayın olurmu?
Çok şeymi istiyorum?
Eğer olur da bir gün sizi unutursam , izin vermeyin.

Selamün aleyküm arkadaşlar.
Nasılsınız?İyisiniz İnşAllah.
Yeni bölümü alıp,geldim.
Umarım beğeneceğiniz bir bölüm olur.
Allah'a emanet.
Yeni bölümde görüşmek dileğiyle.