Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

31-"Hayatın içinden"

İyi okumalar...

Sena

Otobüsün gelmisini bekliyordum.MaşAllah durak her zamanki gibi kalabalıktı.Ama önceden olmayan bir şey vardı.Duraktakilerin kötü bakışlarının üzerimde hissetmem.Böyle bakışlara maruz kalmamın nedeni başörtün mü? Neden insan böyle düşünüyorlar ki?
Benim başörtümün onlara ne zararı var?Dün kadar dikkatlerini bile çekmezken şimdi kötü bakışlarının hatta küçümseyen bakışlarının hedefi oluyorum.Haksızlık değil mi bu?
Neden kapalılar hor görünüyor?
Doğru olanı yapan biz,ama suçlanan da biz.

Ama bu duruma da alışmam gerekiyor.Elbet sabır edecektim bir kaç kişinin küçümseyici bakışları Allah'ın emrini yerine yetirmeme engel olamazdı.

Otobüste de aynı durum devam etmiş sonunda eve varmıştım çok şükür.Kapıyı kapatıp ayakkabılarımı çıkarıp terliklerimi giydim.
Ortalık sessizdi demek ki Beyzagil yoktu.Salona geçtiğimde Ecrin başı kenara düşmüş okuduğu kitapta çoktan yerle buluşmuştu.
Çantamla poşeti sehpanın üzerine bırakıp Ecrin'i uyandırmak için koluna dokundum ama uyanmadı.Bir ara uyanmış gibi olsa da sağına dönüp yine uyumaya başladı.

"Ecrin kalk yatakta uyu."

"Ecrin hadi canım."

Bir kaç başarısız denemeden sonra sonunda uyanmıştı.Gözlerini açıp doğruldu gözlerini ovalamaya başladı.

"Sena namaz vaktimi?Ben kaç saati uyuyorum ki?"

"Hayır canım namaza var."

"Ama bu üzerindekiler.Dur bir dakika senin feracen yok ki.Ay dur dur yoksa düşündüğüm şey mi?"

Kafamı olumlu anlamda saladım.
Benim bu haraketimi görünce çabucak ayağa kalkıp boynuma sarıldı.

"Hayırlı olsun canım.O kadar o kadar çok sevindim ki anlatamam."

"Sağolasın canım.Ama birazda böyle yaparsan boğulacam."

Kollarını çekip beni döndürmeye başladı.

"Merak etme bir şey olmaz."

Ecrin düşündüğümden daha çok mutlu olmuştu kapanmama.Allah ondan razı olsun her zaman yanımda oldu, desteğini esirgemedi ve hep bana güvendi.
Zaman geçtikce değişiyordu insanlar.Kimi iyi anlamda,kimi de kötü anlamda.Çok şükür Rabb'im bana iyi anlamda değişmeyi nasip etti.Aklımdan çıkmıyor eski günler yaptığım onca günah.Pişmandım evet hem de pişman.Ecrin'nin bir zamanlar söylediği benim de şimdilerde daha iyi anladığım bir şey vardı.Tüm başıma gelenler sadece bir imtihandı.Şükürler olsun daha fazla geç olmadan öğrenmiştim.

Akşam namazını kıldıktan sonra masanın üzerindeki Kuran mealin elime alıp kaldığım yerden okumaya başladım.Saate baktığımda epeyce geç olduğunu gördüm Kuran'ı kapatıp yerine koydum.Alarmı kurduktan sonra yatağıma geçip gözlerimi kapattım.Ama hemen açıp yerimden doğruldum.Aklıma Leyla gelmişti.Acaba ne yapıyordu?Ya kriz geçirirse?Korkuyordum ya başına bir şey gelirse? Allah'ım sen yardım et.
Konuşmaya bile izin vermiyor halbuki izin verse dediklerimi bir dinlese belki vazgeçerdi o zehirden.Ama kolay değildi nasıl ki bir zamanlar benim içinde zor olduğu gibi.O da şimdi o durumda.İyleşmek istediğini kabul etse her şey kolaylaşır ama bunu istediğini sanmıyorum.Yarın bir daha konuşmayı deneceğim belki ikna olurdu.

Bugün diğer günlere nazaran sakindi pastane.Nuray Abla kapandığımı görünce şaşırsa da mutlu olmuştu.Ama etraftaki insanların küçümseyici bakışları ve ara ara attıkları laflar vardı.Kötü oluyordum.Sanki neden böyle davranıyordular ki?Anlamıyordum.