Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

44-"Bilinmezlik"

İyi okumalar...

Sena

Kapıyı kapattıktan sonra kapıya yaslandım.Çok şükür bugün de sağ salim eve gelebildim.Tam 1 hafta geçmişti o telefondan sonra.Yüreğim ağzımda öylece bekliyordum.Ellimden duâ etmekten başka bir şey gelmiyordu.Korkuyordum zaten benim yerimde kim olsa korkardı.O adam her şeyi yapardı sırf intikam almak için.Benim aklıma hiç gelmemişti o adamın kaçma ihtimali.
Her gün Ecrin'nin hatta Melih'in gitme demesine rağmen yine de polise gidiyorumdum.İyi bir haber almak umuduyla.Ama polis memurundan aldığım cevaplar aynıydı.

"Her yerde arıyoruz.Maalesef hâlâ bulunamadı."

Nergis söylemişti o adama polis bile bir şey yapamaz.Bazı insanların karışmayıp kenara çekildiği işe karışmıştım hem kendimi hem de başkalarını tehlikeye atmıştım.Ama pişman mıydım? Hayır ben doğru olanı yaptım.Yapmam gerekende bana düşende buydu. Ya karşı karşıya kaldığımız tehlike? İki gündü daha çok artmıştı içimdeki sıkıntı.Geçmiyordu aksine gün geçtikçe artıyor sanki.Tek huzur bulduğum beş vakit kıldığım namazımdı.İnsan kendine bir şey olacağı için korkardı bu durumda bense kendimden çok korkuyordum.

"Sena!"
"Sena!"

Beyza'nın beni çağırdığını yeni farkedebilmiştim.Elinde küçük ayıcık vardı.Koşup yanıma geldi.Hiçbir şeyden habersiz her zaman olduğu gibi etrafa gülücükler saçıyordu.Biz sessiztik, o ise mutlu.Bazen çoçuk olmak isterdi insan hiçbir şeyden habersiz,günahsız olmayı isterdi...

"Beyza."

Beyza'nın evde ne işi vardı? Beyza babasıyla hastaneye gitmişti.Ecrin'de Melih'e derse gitmeyeceğini söylemiş sonra gitmek zorunda kalmıştı.Ben de evde kalamayıp dışarı atmıştım sonra da kendimi emniyetin önünde bulmuştum.Evden çıkmışken Nuray Abla'ya da uğramıştım o da iyi değildi.Hele o adamın kaçtığını öğrenince daha kötü olmuştu.Ben söylemeden kendisi söylemişti."Ya sana bir şey yaparsa kızım?" demişti.Ne kadar onu inandırmaya,sakinleştirmeye çalışsam da boşunaydı. Önceleri ben arardım kaç kez, şimdi o arıyordu.Telefonum çalmaya başlayınca Beyza elimden tuttup
"Sena halamla babam yukardalar.Hadi biz de gidelim."

Kafamı salayıp telefonu açtım daha fazla Nuray Abla'nı endişelendirmemek için.

"Selamün aleyküm abla merak etme eve geldim.Beni düşünme bu kadar." dedim.

"Şükür kızım yine de dikkatli ol.O ne demek kızım? Sana bir şey olacak diye ödüm kopuyor."

"Abla'm ne olur böyle bir şey olmayacak inşaAllah.Zaten olacağı varsa olacak.Ne kadar kaçmaya çalışsak bile."

"O da öyle.Ama dikkatli ol."

"Tamam ablam.Allah'a emanet ol."

"Sen de kızım."

Telefonu kapattığımda merdivenin son basamağına gelmiştik.Ecrin'nin sesi odasından geliyordu.Odanın önüne geldiğimizde Ecrin bizi farketmiş odadan çıkmıştı.

"Çok şükür geldin.dedi Ecrin koluma girerek.Endişeli bir hâli vardı yüzünde.

"Şükür geldim."dedim.

Melih'in ne işi vardı bu saate evde? O da bazen sakindi bazen de sinirli.Belki de içten içe suçluyordu beni.Sonuçta tehlikeye atmıştım onları.O da haklıydı ama ben de haklıyım.Belki de bunu bildiği için susup bir şey söylemiyordu.

"Ben size ne dedim evden çıkarken? Dışarıya çıkmayın Ama ben çıkan gibi Ecrin okula gitmiş sen de Allah bilir nereye.İçine düşdüğümüz durumun farkındasınız değil mi?"