Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

74.FİNAL

İyi okumalar...

İşte yitip giden bir zaman içerisinde savruluyoruz bir yaprak misali.
Kederin en koyusu misafirken hayatımıza,yine de ayakta dimdik durma çabasındayız.
Meğer hep böyle değil miydi şu imtihan dünyasında?

Bir karanlığın içerisinde yaşamak ne kadar zor olabilirdi?
Zifri karanlığın içerisine karışan acı vaveylalara alışmak zor muydu? Ya da alışmak kelimesinin kulanmak kelime ısrafı sayılır mıydı?

Hala bitip tükenmeyen bir umudum var.O umut kalbimde yeşeren bir ağaç misali...
Hiç umutsuz yaşar mıydı insan?
Yaşaya bilir miydi?

Demir leblebileri yutamazken,gülümsemeyi öğrendik kimi zaman.
Bazen de yaralarımıza rağmen ayakta kalmayı.
Kanayan yaraları yok saymayı bile denedik.
Bir yara bandının iyleştireceğini bile düşündük.
Halbuki unuttuğumuz bir gerçek vardı o da ; bazı yaralara yara bandı şifa değildi.

Ve gün gelir insan aydınlanan sabahı görmeyin hasretin çeker.
Birisine muhtaç olmanın acısı çöreklenir yüreğine.
Daha 27 yaşında yüreğe çöken acı yaşlandırır manevi yönde.
Alışmayı denersin,olmaz.

Nitekim evladını görmeyeceğin gerçeği daha bir ağır gelir.
Yine de nefes alırsın,kalbin atar.

O an hissettiğin hüzne bir vakit gelir alışmak zorunda kalırsın.

Hala "aile"denildiğinde titrersin,her "anne"diye size seslenildiğinde ciğeriniz sökülecek gibi olur.

Ve yine de sessizliğe bürünürsünüz.
"Kadermiş..."demek nasip olur.
Ferahlar yüreğiniz bir nebze olsa da...

10 ay sonra...

Sena

Dizlerimi kırıp beşiğin kenarına çöktüğümde aylardı beni yanlız bırakmayan karanlığın varlığı hala önümdeydi.

Titreyen çeneme engel olmak için elimi ağzıma götürdüğümde titreme tüm vücudumu sarmıştı.

Hala korkuyordum karanlıktan.
Beni hiç yalnız bırakmayışı yüreğimi dağlıyordu.

Yine de devam ediyordu hayat...
Hep olduğu gibi...

Bir kez görsem seni kızım...

Bir kez...bir kez sadece...
Razıyım şu karanlığın varlığına...

Ama bir kez görsem o yüzünü...

Küçük elinden tuttum, zarar vermekten korkuyordum.

Günler,aylar geçerken şu korku aynı karanlık gibi geçmiyordu.Sanki artıyordu.

"Kızım..."

"Yüzünü bir kez görmediğim belki de hiç göremeyeceğim...Gün gelir de benden utanır mısın? Ya sevmesen beni...Yüz çevirir misin annene? Kızım..."

Ağlamaya başlayınca elim ayağıma dolanmıştı.Kucağıma almak için ayaklandığımda karanlık önümde uzayıp gidiyordu.Kucağıma aldığımda susmuştu kızım...