Uçurumun kenarında bir genç kız.
Sena.
Tek bir şansı var ya o uçurumdan aşağı savrulacak,ya da bir yardım eli onu bu hayatın içinden çekip alacak.
Ben Sena.
Bu kocaman hayatta yalnızım.
Hiçkimsem yok.
Ne bir annem, ne bir babam, ne bir
ablam, ne...
Sabır... Her şeye... Sadece sabır... Elbet sabrın mükafatın er ya da geç alacaksın...
Ecrin bana sabır etmemi söylemişti.Ben de sabır etmiştim.Evet bazen zayıflık gösterip vazgeçmiştim ama sonra devam etmiştim sabır etmeye. Doğru iş için her gittiğim kapımdan eli boş dönmüştüm ama yine de olsun demiştim şimdi olmadı diğerinde olur demiştim. Ecrin her defasında söylüyordu önemli olan iş değil önemli olan hayırlı bir iş...
Bilmiyorum nedendir ama her defasında içimden geçiriyordum hayırlı bir iş bulamağı.
Şimdi kaldırımda yürüyorum aklımda sadece iki şey var.Acaba bu defa olacak mı? Bu iş benim için hayırlı mı?
İçi sesimiz var ya durduk yerde ortaya çıkan ve susmayıda pek beceremeyen.Ha o ses bu sefer olacak diyor.
Karşıya baktığımda Hatice Teyze'nin söylediği yer oradaydı işte.Hatice Teyze'nin söylediğine göre yeni açılmış bir yer.Çok büyük bir yer değildi ama güzel bir yere benziyordu.Dışarda kahve rengi masalar vardı.Demek sadece pastane değil kafe pastane gibi yerdi.
Pastaneyi görünce daha çok heyecanlınmıştım.Kalbimin hızla çarptığını hissediyorum.Biraz bekledikten sonra yolu geçmiş pastanenin önünde duruyordum.
Gözlerim pastanenin tabelasına ilişti.
Kahve rengi tabelanın üzerine beyaz renk harflerle yazılmış etrafıda farklı işlemelerle süslü yazıyı okudum.
Çiçek Pastenesi
Cam kapıyı itirip içeriye girdim.Nedense cam kapılar pek ağır oluyor. Pastenenin içi dışından da daha güzeldi.Ferah bir havası vardı ve çok güzel kokular geliyordu. Dışardaki kahveli masalardan içerde de vardadı. Duvarları koyu yeşildi ve farklı çerviler vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Etrafı incelemiyi bir kenara bırakıp yürümeğe başladım. İçerde bana arkası dönük durmuş bir şeylerle uğraşan bir bayan vardı. Ayakkabılarımın sesini duymuş olmalı ki bana dönmeden konuşamaya başladı.
"Leyla!Nerdesin sabahtan.Yine mi arkadaşların.2gündü canım çıkıyor çalışmaktan sense annene bir yardımı çok görüyorsun.Sen hele söyle bakalım bana haber vermeden nereye kayboldun? Bak yine susuyor.Sen beni sonunda kalbden götüreceksin."
Söylediklerini sadece durup dinliyordum.Kadın öyle söyleyince üzüldüm.Beli ki evladı için her şeyi yapacak bir anne vardı karşımda.İstemeden de olsa kızına çok kızdım.Neden annesini bu kadar üzüyor? Halbuki annesi onun için çalışıyor sırf kızının iyi bir geleceği olsun diye.Kızıysa gezip tozmayı arkadaşlarıyla vakit geçirmeyi annesine tercih ediyor. Ne yazık annesinin kıymetini, değerini bilmiyor. Arkadaşlarını üzülmesini istemeyen biri annesinin üzülmesine nasıl dayanır kabul eder? Varsın bin tane arkadaşın kalbini kazan annenin kalbini kırdıktan sonra ne değeri var?
![Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1](https://img.wattpad.com/cover/58795441-64-k89708.jpg)