Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

13-"Geçmiş/1"

İyi okumalar...

Zihnim geçmişin tozlu köşelerinde geziniyor...

Mis gibi toprak kokusunu çiğerlerime çektim.
Böyle güzel kokumu var dünyada?
Durun bir dakika en güzel koku anne kokusu.
Öyle güzel koku ki ciğerlerinize ne kadar çekseniz,yine de doymazsınız.
Mesala ben, 15 yıldır doymuyorum.
Bundan sonrada doyacağımı zanetmiyorum.
Annem,annem hep yanımızda,gözümüzün önünde ol...

Aylardan eylül,mevsimlerden sonbahar.İki sevdiyim şey aynı anda yaşıyorum şu günlerde.
Yine bir okul gününün sonuna gelmiştik.

Okuldan çıkdıktan sonra adımlarımı hızlandırdım,şayet bu yağmurun altında daha fazla kalırsam hastalanacağım kesin.

Kapıyı çalıp,annemin kapıyı açmasını bekledim.
Annemin kapıyı açmasıyla beni kolumdan tutup içeriye sokması aynı anda olmuştu.

"Ah kızım çabuk çabuk üzerini değiş,hastalanacaksın.
Hadi sene bir de durmuş yüzüme bakıyorsun."

Bu kadın nasıl bir anneydi.Nasıl böyle güzel,şevkat dolu kalbe sahipti.

"Annem merak etme bir şey olmaz."

"Kızım öyle söyleme,size bir şey olsa benim ciğerim yanar,kalbim parça parça olur."

Annem,annem benim gül yüzlü,altın kalbli annem.

"Annem,senin bitmeyen sevgine hayranım."

"Hadi kızım odaya."

Annem kolumdan tutduğu gibi odaya soktu.

"Sena!"İsmim odada yankılanırken gözlerimi açtım.
Ablam eli belinde bana bakıyordu.

"Uykucu kalk bakalım babam sofrada bizi bekliyor."

"Babam işden geldimi?"

"Sena o nasıl soru?"

"Tamam abla uykusuzluğuma ver."

"Verdim gitti."

Babamla ablamın konuşmalarına kulakvermiş bir yandan da yemeğimi yiyordum.

Elimi çenemden çekip iç çektim.
Önümde duran bu aile manzarası çok güzel hatta mükemmeldi.
Diğer ailelerden farklıydı bizim ailemiz bir birimizle arkadaş gibiydik.
Zaten çok akrabamız da yoktu bu nedenle daha çok bağlanmıştık bir birimize.
Normal bir hayatımız vardı.
Babam her gün işe gidiyor,annem ev işleriyle ilgileniyor,ablam üniversiteye gidiyor,ben de okuluma gidiyorum.
Her şeyimiz vardı,ama bir şeyler ya da bir şey eksikti sanki.
Ama ne olduğuyla ilgili küçük bir tahminim de yoktu.
Neydi bu eksiklik?
İçimdeki bu boşluğun nedeni neydi?

Aklımdakı sorularını bir kenara itip,camın önüne geldim.
İçimde bir sıkıntı vardı,sanki kalbimin üzerinde bir fil oturmuş gibi...

Derinden nefes alıp,doktorun verdiği suyu yudumlamaya başladım.
Geçmişi hatırlamak bana hiç iyi gelmemişti.

"İyimisin Sena?"

"İyiyim sadece biraz kötü
oldum."

"Burda bırakalım istersen,yarın devam ederiz."

"Hayır anlatmak istiyorum."

"Peki nasıl istersen."

Elimdeki bardağı masaya bırakıp,geçmişin tozlu sayfalarına geri döndüm.

Ablam bana sarılıp konuşmaya başladı.

"Kardeşlerin güzeli ne düşünüyorsun?"

"Abla."

"Evet canım."

"Abla sanki bir şeyler eksik?"

"Nasıl yani Sena?"

"Abla sanki hayatımızda bir şeyler eksik, yarım."

"Ay Sena ne eksiklik olacak sana öyle geliyor."

"Hayır abla bir şey eksik ve ben onun ne olduğunu bulacağım."

"Sena böyle şeyleri kafana takma.
Geç oldu uyuyalım artık."

"Tamam.Abla biliyor musun?"

"Neyi?"

"Aramızda tek fikir ayrılığı bu konu."

"Gerçekten öyle."

"Abla benim bu soruma cevab verecek biri mutlaka vardır."

"Ay Sena aklından at öyle düşünceleri."

Ablam çoktan uyumuştu,ama beni uyku tutmuyordu.
Sonunda göz kapaklarım uykuya teslim olmuştu.

Ciğerlerime yayılan yanma hissiyle gözlerimi açtım.
Her yer dumanla kaplıydı.
Dumandan etrafı göremiyordum,ablamın yatağına baktığımda ablam yoktu.
İçime düşen korku hissi daha da artı.
Ablam nerdeydi?
Ya bir şey olduysa?

Bir hışımla odadan çıktığımda etraf alevlerle kaplıydı.
Dumandan boğulacak gibi oldum ama ne olursa olsun onları buradan kurtarmalıyı, ya geç kalırsam ya da...

Bir görüntü kopdu önümde.Tavan büyük görüntüyle çöktü.
Alevler etrafımı sarmışdı.Bir alev çemberinin içindeydim.
Gözlerimden akan yaşlar durmuyordu.Ailemi kurtarmam gerekiyordu,ama ben bir şey yapamıyordum.
Bir hamle yapıp annemle babamın odasının önü gelmiştim.
Bağırış seslerin duyuyordum,ama nerede olduklarını görmüyordum.

"Anne,baba."

"Sena git burdan."

"Hayır sizsiz bu evden çıkamam"

"Git burdan."

"Hayır,hayır anne."

Nasıl bir çaresizlikti bu bir şey yapamamak.
Ailemi nasıl bırakıp giderdim.

Omuzumda hisetdiğim sıcaklık ve ağırlıkla yere çöktüm.
Gözlerim kararmaya başladı.
En son duyduğum şey "kızım çık burdan" oldu.

Artık dayanamıyordum.
Boğulacak gibi olmuştum,sanki o anları yeniden yaşıyormuş gibi.
Tüm vücudum esiyor,üşüyordum.

Doktor hanım bir hışımla yerinden kalkıp yanıma geldi.

"Sena ,Sena iyimisin?"

"İyi değilim."

Kalbim yangın yeri.
Öyle bir yangın ki bu yangın.
Sönmüyor,yakıyor kalbimi.
Küle dönüyor kalbim.
Bir şey yapamıyor, nasıl ki o gün bir şey yapamadım şimdi de öyle.
Ne yapabilirim ki?
Tek çarem bu yangınla yaşamayı öğrenmek.
Belki çektiğim acılar böylece bir nebze azalırdı...

Selamun Aleyküm arkadaşlar.
Nasılsınız?
Yine ben geldim ama biraz geç geldim.
Sizi bekletmek istemiyorum ama elimden fazla bir şey de gelmiyor.
Umarım beyeneceğiniz bir bölüm olur.
Bir kaç bölüm Sena'nın geçmişte yaşadıkları olayları şimdi ki duruma nasıl geldiğini göreceksiniz.
Sadece tedavi sürecin yazmak istemedim,şimdiye kadar Sena'nın şimdiki durumuyla tanışdık.5 yıl öncesi ve bu süre boyunca yaşadıkları ise karanlık oldu.
Ben de düşündüm ki Sena kendi dilinden yaşadıklarını anlatsın.
Sizce böyle yapmam iyimi oldu,yoksa kötü ?
Allah'a emanet.