Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

47-"Uyan artık"

İyi okumalar...

Melih

"Eğer bir kez daha kanaması başlarsa kaybederiz hastayı." dedi umutsuz bir ses tonuyla.

Sena'nın kanaması zor durmuştu.Hatta Hasan Hoca ameliyata girerken bana "hastayı kaybedeceğimizi" söylemişti.Ama çok şükür kanaması durmuştu.Ameliyatın bitmesini beklerken dönüp durmuştu söyledikleri aklımda.

"Neden bir şey söylemiyorsun Melih?"

"Ne söyleme mi bekliyorsunuz Hasan Hoca."

"Bilmem." dedi bıkınlıkla sonra "Neyse benim biraz işlerim var." deyip odadan çıkmak için ayağa kalktı.

"Tamam Hasan Hocam."

O gittikten sonra odamda yalnız kalmıştım.Ecrin saat 8'e gelmesine rağmen ne gelmemiş ne de aramıştı.Aramaması daha iyiydi.Sena'nın durumunun kötü gittiğini söylesem evde kalmayıp buraya gelecekti.Kendisinde haberi olmasa hali iyi değildi Ecrin'nin de.Telefonumu alıp aradığımda birkaç kez çaldıktan sonra açmıştı.

"Bir şey mi oldu abi? Biz birazdan geliriz."

"Ecrin gelmeyin zaten eve geleceğim şimdi."

"Tamam da Sena'ya bir şey mi oldu?"

Şimdi söylersem çıkıp gelecekti hem de Nuray Hanım'la beraber.Ben Nuray Hanım'a bir şey olacak diye korkuyorum.

"Gelince konuşuruz.Durumu daha iyi."

"Nasıl yani abi kendine geldi mi yoksa."

"Hayır Ecrin."

Verilen ilaçlara tepki vermiyordu Sena.Uyanma ihtimali de böylece azalıyordu.

"Abi ne zaman uyanacak?" dedi.

"Bilmiyorum.Uyanması ona bağlı yani vücudu verdiğimiz ilaçlara tepki vermeye başlasa daha çabuk uyanma ihtimali artar."

Ağlamaya başlamıştı.Bir şey söylemek istiyordu ama söyleyemiyordu.

"Abi...bunu söylememiştin..."

Söylememiştim doğru zaten söylesem de daha çok üzülecekti.

"Kardeşim ağlama.Bak ağlama hastaneye geldiğimizde 5 dakika olsa Sena'nı görürsün ama ağlama."

"Gerçekten mi abi?"

"Gerçekten."

"Tamam abi ağlamıyorum ama içeri girmeme izin vereceksin."

"Tamam."

Fatma Abla'ya "Bir şey olursa ararsın.1-2 saatte gelirim."deyip çıkmıştım hastaneden.

Eve geldiğim de kapıyı Ecrin açtı.Beyza'da koşarak odadan çıkıp yanıma gelmişti pişamalı haliyle.

"Uyanmış mı benim kızım." dedim kucağıma alarak.

"Evet baba uyandım."

"Aferin benim kızıma.Yemek yedi mi benim kızım?"

Kafasını sağa sola saladı.

"Abi yemek yediremedim bir türlü belki sen geldiğin için yer." deyip mutfaka doğru yürümeye başladı Ecrin.Biz de arkasından.

"Kızım hani babaya söz vermiştin yemeğini zamanında yiyecektin."

"Vermiştim demi baba." dedi gülerek.

Ben de gülümseyip "Benim kızım unutmuş mu babasına verdiği sözü?"dedim kucağımda Beyza sandalyeyi çekip oturarak.