Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

68-"Fotoğraf

AyeglDurmuAydin bölüm senin için inşaAllah beğeneceğin bir bölüm olur.

"Geçmişe dair hatıralar yokluyor kalbimi..."

Sena

Küçük kız arkasına son defa dönüp bize el saladı.Yüzünde hep bir gülümseme vardı bugün.Yetimhaneye götürüldüğünü bilmeden ve anlamadan gülümsüyordu işte...

İsminin Betül olduğunu öğrendiğimiz görevli bayanın elinden tuttup arabaya doğru yürüyordu.

"Gidiyor Melih..."
"Ailesinin yanında olmasını ben de isterdim.Ama.Aması yok işte.Görüyorsun annesinin yanında kalırsa..."

"Ben annesine verilmesini istemiyorum.Yetimhanede ne yapacak küçücük çocuk."

"Orası senin düşündüğün gibi kötü bir yer değil ki.Tabi kötü yanları,tamamlayamadığı yönleri vardır.Bir yetimhane ne kadar iyi olursa olsun anne babanın verdiği şefkati veremez bir çoçuğa."

"İyi olacak inşaAllah...Büyüyecek kendi ayakları üzerinde
duracak...Allah var.Rabbim yardım eder inşaAllah..."

Dün akşam Betül'ün 
annesi ortalığı birbirine katmıştı.Hatta beklemediğim bir anda bana el kaldırmıştı,Melih karşıma geçmesiydi sanırım yüzüme gelecekti tokat...Hiç bir şey söylemiyorum.Kelimeler kifayetsiz kalıyor...

Betül'ü annesine çok şükür vermemiştiler ama komiser de "Küçük kızın sizde kalması doğru değil."demişti.

Sabah çoçuk esirgemeden bir bayan görevli gelmişti emniyete.
Aklımdaki soruları sorarken bir yanda da yetimhanede güvende olacağının garintisini vermeye çalışıyordu.

Şimdiyse bindikleri araba yavaş yavaş uzaklaşıyordu.Elimi kaldırıp son kez el saladım,birkaç damla arsızca firar etti gözlerimden.

"Gidelim mi?"

Kafamı kaldırıp "Tamam."diyecekken etraf tanıdık gelmişti.

Burası parka çok yakındı.Hatırlıyorum,parka giderken emniyyet binasının önünden geçiyordum.

"Görmeni istediğim bir yer var Melih.Zaten buraya da
çok yakın."

🍁🍁🍁

Bir elimle demir zinciri kavramış salıncakta oturmuştum.
Onca yıla rağmen çok değişmemişti park...
Mesala bazı ağaclar daha da yaşlanmış,salıncaklar daha da yıpranmış...
Çok insanın uğramadığı parka dönüşüvermişti işte.

Çoçukluğumdan ta şimdiye kadar her halime şahitlik etmişti şimdilerde misafiri olmayan park...
Hep yalnız gelirdim buraya,belki biraz nefes almak için ya da içine düşdüğüm buhranlı durumdan kurtulma çabasıyla.

Her iki şekilde sessizce gelip otururdum bir banka.Saatlerce etrafı seyir ederimdim,tabi o zamanlar nerdeyse 8 sene
öncesi...

Başımı kaldırıp Melih'e baktım,etrafa bakıyordu.Unutulmuş bu yere neden geldiğimizi merak ediyordu herhalde.

"Buraya neden geldiğimizi merak ediyorsun dimi?"

"Evet.Israrla ne için burayı görmemi istedin?"

"Bakma şimdi böyle olduğuna,eskiden yani;yıllar önce aileler çoçuklarıyla gelirdi buraya.Ailemle hep gelirdik taki onları kaybedene kadar...Ama ben onları kaybettikten sonra da hep geldim.Bir fark vardı sadece.Bugünü saymasak hep yalnız geldim.Burası ailemle ilgili hatıralarla dolu.Onca yılla rağmen aklımdan çıkmıyor.Çünki aklıma kazındı..."