Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

11-"Hayat"

İyi okumalar...

Ecrin

Kendimde bilmeden öyle bağırmışım ki abim bir hışımla içeriye girdi.
Ellerimin arasındakı küçük beyazlamış yüzden gözlerimi biranlık çekip.
Gözlerimi abime diktim.

"Yardım et Melih.Ne olur yardım et."

Sena'nı o halde bulmamın üzerinden üzerinden yarım saat keçmişdi.
Şimdiye kadar uyanmaması beni korkutuyordu.
Ya bir şey olduysa ona.
Hem de benim yüzümden.Suç bendeydi onu yalnız bırakmamalıydım.
Abimin gözlerinin içine baktım,bir cevap beklercesine.

"Ecrin kendine gel.
Sana kaç kere söylemeliyim.
Korkulacak bir şey yok.
Merak etme yaptığım iyne biraz sonra etkisini gösterir ve kendine gelir."

"Abi doğru söylüyorsun değil mi?"

"Doğru söylüyorum kardeşim.
Sadece baygınlık geçirmiş olmalı.
Şimdi elini,yüzünü yıka kendine gel."

"Tamam."

Suyu açıp,buz gibi suyla yüzümü yıkadım.
Biraz da olsun kendime gele bilmiştim.Ama içimin sızısı aynı.
Kalbimin orta yerindeki sızı geçmiyor.

Abdestimi aldıktan sonra ilk önce Sena'nın odasına girdim.
Yatağına yaklaşıp,yatağın kenarına oturdum.
Ellerim siyah saçlarına gitti.
Bir yandan saçlarını okşuyor,bir yandan da onunla konuşuyordum.

"Sena nolur aç gözlerini.Bak ben yanındayım."

Bembeyaz kesmiş yüzüne gözlerimi dikmiş onu izliyordum.
Çekdiği acılar sanki yüzüne yansımış.İnsan yüzünden okuyor çekdiği acıları.
Acaba canı yanıyor mu?
Ya da başka hastalığı mı vardı?

Göz kapakları haraket etmeye başlayınca yüzümde küçük bir gülümseme oluştu.
Allahım çok şükür uyanıyor.

"Sena beni duyuyormusun ?"

"Ecrin bana ne oldu."diye konuştuktan sonra gözlerini kapadı.

"Bayılmışsın.Eve geldiğimizde yerde yatıyordun."

"Ben bir şey hatırlamıyorum."

"Kendini yorma biraz dinlen yarın konuşuruz."

"Peki."

"Bir şeye ihtiyacın olursa,seslenirsin.Zaten bu gece burada uyayacağım."

"Hiç gerek yok."

"Sena sen ne söylesen de burada uyacağım.Koltuktuğum da beni özlemiş olmalı."

"Ama koltuk rahat edemesin."

"Rahat ederim.
Hadi bakalım kapat gözlerini."

Sena'nın uyuduktan sonra odama geçip namazımı kıldım.
Pişamalarım giydikten sonra pikemi de elime alıp Sena'nın odasına girdim.
Sena'nı kontorol etdikten sonra koltuğa geçip,gözlerimi kapattım.

"Ecrin"
"Ecrin"

Uykumdan ayrılmak istemesem de gözlerim zorla açtım.
Aralık kapının önünde duran abimi görünce pikeyi kenara çekip,ayağa kalktım.

"Efendim abi."

"Ben hastaneye gidiyorum."

"Bu saate mi?"

"Saat 9'a geliyor."

Sabah namazın kıldıktan sonra sözde uyumayacaktım.

"Uyku tutmuş.Neyse abi şimdi gidiyorsun."

"Evet."

"Melih,Sena iyi mi?"

"Şimdilik iyi.Ama sen de biliyorsun durumunu.
İyi bir şey söylemek isterdim malasef söyleyemiyorum.
En iyisi kliniğe yatırmak.
Şimdi anlıyormusun burada kalamaz.Dün gece ki kriz gün geçtikçe artacak.
Her geçirdiği kriz her şeyi daha da zorlaştıracak.
Şimdiye kadar geçirdiği krizleri atlamış olması bundan sonra da böyle olacağı anlamına gelmiyor.
O kız ince bir ipin üzerinde her an öle bilir."