Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

41-"Park"

İyi okumalar...

Sena

Sevda tanımamıştı beni.Hakklıydı kaç zaman olmuştu görmeyeli birbirimizi hem de eski halimle şimdiki halim arasında dağla taş kadar fark vardı.

"Sevda tanımadın değil mi? Benim Sena."

Gözleri kocaman olmuş bana bakıyordu.

"Ama...Ama nasıl?Kendine ne yapmışsın böyle?"

Öyle diyince çekip gitmek istemiştim.Yardım edebileciği fikri nereden gelmişti ki aklıma?
Kendine ne yapmışsın böyle? Bu soru şimdi ki halime söylenilecek soru muydu? Asıl şimdiye kadar kendime yaptığım onca şeye karşılığı olarak sormalıydı bu soruyu.
Ondan beni anlamasını beklemiyorum zaten.

"Sevda gördüğün gibi kapandım çok şükür."

"Hımmm.Nerelerdesin?Neden geldin şimdi?"

İçerden o adamın sesi geliyordu.Sevda'yı içeri çağırıyordu.

"Bana bir konuda yardım eder misin?" dedim çantamın kulupun sıkarak.

"Şimdi git Sena öğleden sonra gelirsin konuşuruz."deyip kapıyı yüzüme kapattı.

Buraya hiç gelmemeliydim.Sevda ve yardım etmek? İkisi bir arada kulanılmaz iki kelime.
Neden yanlış yaptığım hissi sardı etrafmı?Yoksa yanlış mı yapıyorum? Ondan bundan yardım istemektense polise mi gitmeliyim? Elbet polis o adamın yerini yurdunu bulur.Sevda'yla konuştuktan sonra en iyisi polise gitmemdi.Yapacağım en iyi şey bu olacaktı.

Boş bulduğum bir banka geçip oturdum.Havalar iyice sıcakladığından park tıklım tıklım insan kaynıyordu.Bir sürü çocuklar,anneler,babalar...
Ayaklarım çoçukluğumun geçtiği parka getirmişdi beni.Hem de aylar sonra.Kaydıraktan kayan 3 yaşlarındaki kız çoçuğu dikkatimi çekti.Her kaydıraktan kaydığında gözleri mutluluktan parlıyordu.Annesi de yanında düşmesi için tutuyordu.Bir an o çocuğun yerinde olmak istedim.Annemin küçük Sena'sı olmak istedim.O kaydıraktan kaydığım zamanlardaki gibi mutlu olmak istedim.Hiçbir şeyin farkında olmayan o çoçuk olmayı istedim.

Acaba ben de gerçekten mutlu olabileceğim mi? İçtenlikle gülebilecek miyim? Yoksa hep bir acımı olacak yüzümde?
Yüzümü başka bir tarafa çevirdim bir çocuk babasının elinden tutmuş yürüyordu.Galiba yeni yürümeye başlamıştı çoçuk.Kucağında küçük bir bebek olan bir bayan yanıma gelip "Selamün aleyküm kardeşim oturabilir miyim." dedi.

"Aleykün selam elbette." deyip kenara kaydım.

Bayan ferace giymiş zümrüt renk şal takmıştı.Görünüşten yaşı çok fazla olmadığı belliydi.Ama çoçuğu vardı maşAllah.
Bebek uyandığını beli etmek için garip ama tatlı sesler çıkarıyordu.Gülümsedim.

Bayan da benim gülümsediğimi görünce gülümsedi.

"Bizim bıcırıkta uyandı.Bu arada ismim Zehra."

"Ben de Sena.MaşAllah genç yaşta zor olmuyorum mu çocukla?"

Yine gülümsedi gülmeği seviyor beli ki.

"Memnun oldum.Elhamdülillah zor olmuyor insan alışıyor zamanla."

"Ne güzel kardeşim."

"Evet kardeşim."

"Evli misin Sena?"

Sorduğu soru karşısında şaşırmıştım.İlk defa birisi böyle soru soruyordu.Hem de hiçbir zaman düşünmediğim hatta aklıma gelmediği bir konuyla ilgili.Evlenmek? Belki ben de bir gün evlenirim belki bu küçük bebek gibi masum bir bebeğim olur...Böyle düşününce bir garip olmuştum.Galiba ilk defa böyle bir şeyleri düşündüğüm içindir.
Zehra benden bir cevap bekdiğini gördüğümde "Hayır kardeşim." dedim.