Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

38-"Sessizlik"

İyi okumalar...

Sena

Daha fazla uyuyamayacağımı anladığımda gözlerimi açıp doğruldum.Ev yine sessizdi geçen üç günde olduğu gibi.Sehpanın üzerindeki telefona uzanıp elime aldım.Saatin 11:45 olduğunu görünce ayağa kalktım.Ben nasıl uyumuşum?Aklıma Nuray Abla gelince koşarak odasına girdim ama yoktu.Yine mezarlığa gitmiş olmalıydı. Aradan geçen 3 günde Nuray Abla mezarlığa gidiyor saatlerce Leyla'nın mezarının başından ayrılmıyordu.Her seferinde zar zor eve getiriyordum.Hele dün gece yine gitmek istemiş yarı yoldan zorla geri dönmeye ikna etmiştim.Eve dönünce de zar zor uyumuştu.

Dış kapının kapanma sesin duyunca odadan çıkıp kapının önüne geldim.Nuray Abla kapıya yaslanmış boş boş bakıyordu.

"Abla..."diyebildim sadece.

"Leyla'ma gittim kızım."dedi zorla duyulacak sesle.
Sonra konuşmaya devam etti.
"Geçmiyor.Geçmeyecek te biliyorum.Bu acı kalbime fazla geliyor."

"Abla zor hatta çok zor ama böyle yapma.Toparlan birazcık ne olur.Geçecek ablam sadece sabırlı ol."

Kelimeleri,cümleleri söylemek kolaydı hem de çok kolaydı. Dilden dökülmeye bakardı sadece.İşe yarar mıydı?O büyük muamma.Ben de sadece söyledim işe yarayacağına umut ederek.Aradan geçen 3 günde yaptığım gibi.Nuray Abla kafasın iki tarafa saladı.Bunun anlamı aşikardı bu seferde başaramamıştım, bu seferde kelimeler kifayetsiz kalmıştı.

"Olmuyor." dedi göz yaşlarıni elinin tersiyle silerek.

Bir şey söylemek istedim ama susup sadece sarıldım.

"Ağla abla eğer acın hafifleyecekse ağla."

Kaç saat olmuştu bilmiyorum ikimizde koltukta öylece oturmuştuk.Nuray Abla başını omuzuma yaslamış etrafa boş boş bakıyordu.Sinir bozucu sessizlik hakimdi.Konuşacak halimiz mi yoktu? Yoksa bir anlamının olmadığını bildiğimizden miydi suskunluğumuz?Koca bir bilinmezlikti.Uzun süre odada sadece duvardaki saatin tik tak sesi duyuluyordu ama bir süre sessizlik kaçtığı yuvasına geri dönmeyi akıl edip ortadan kayboldu ve Nuray Abla konuşmaya başladı.

Nuray Abla Leyla'nın çoçukluğundan şimdiye kadar ki haline kadar her şeyi anlattı.Ben de dinledim.İnsan karşısında dinleyeni olunca her şeyi anlatmak ister ya Nuray Abla da öyle yaptı.O anlattı, ben dinledim.Bazen gülerek anlattı,bazen ağlayarak, ben de bazen gülerek dinledim,bazen ağlayarak.Sadece namaz vakitleri gelince ben namazımı kılmak için kalkıyordum o da benim namaz kılıp gelmemi bekliyordu.

"Sena kızım,kalbim Leyla'mın öldüğü gerçeğini kabul etmekte direniyor." dedi ve sustu.

Sonra derin bir nefes alıp başını omuzumdan çekti "O kadar yaşanmışlık. o kadar hatıra, mis gibi kokulu kızım..." yutkundu.

"Olmuyor işte."dedi.
Sonra gözlerini kapattı sonra yeniden açtı.

"Bu acı bana fazla be kızım."deyip ayağa kalkmaya çalıştı düşecek gibi olunca kolundan tutup geri oturmasına yardım ettim.Elleriyle yüzünü kapattı.
Elimi omuzuna koyup "Abla Allah hiçkimseye taşıyamayacağı yük yüklemez.İmtihan abla imtihan sabırlı ol.Elbet mükafatın alacaksın bu dünyada olmasa da öbür dünyada İnşAllah."

Telefonum melodi sesi duyunca elime alıp ekrana baktım.Ecrin arıyordu.

"Selamün Aleyküm Sena."

"Aleyküm selam Ecrin.Bir şey mi oldu?"

"Hayır seni merak ettim.Nuray Hanım nasıl?"

"Nasıl olsun Ecrin toparlamaya çalışıyor.İnşAllah iyi olacak."