Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

71-"Günler sonra"

İyi okumalar...

Sena

"Bir sessizlik düşer bizim payımıza bazen..."

Sessizlik.Bir sükut işte.Çekilen sandalyenin gıcırtısı sessizliği bozmuştu,ama kısa bir süreliğine.

Masanının üzerinde birleşdirdiğim ellerime bakıyordum sadece.Garip bir günün ardından gelen gecede zihnim bulanık ve karmaşıktı.Kendime kızmak isterken kızamıyordum.Kalp kırma ihtimalim varken susuyordum.
Eskiden olmayan huylarım gün yüzüne mi çıkıyordu? Yoksa her zaman mı böyleydim? Söyleyemezdim ki hiç zaman hissettiklerimi.Yarım yamalak kurduğum cümlelerin bir kısmı taklırdı hep boğazıma.Acısını günlerce yaşardım,kalbime nüksederdi bazen,bazen de geçer giderdi işte.Gençliğim,hatta çoçuk deyilecek yaşlarımdan kalma huyumdu.Ne beni bırakmıştı ne de vazgeçmeyi denemiştim.Vazgeçmeyi denemiş miydim? Sanırım yok...
Bir neden aramadım hiç...Bir nedenle başlayan cümle kuramadım sonunda nokta değil de soru işareti olan.

Geçip giden 27 yıllık ömrümde hep böyledim işte.Sahi 27 yaşına gelmiş birisi olarak çok yorgun hissediyordum kendimi.Yine de elhamdülillah her halime,halimize...

Rabbim bir bataklıktan kurtulmayı nasip etmişti.Bazen geceler gördüğüm kabusların kabus olduğu için saatlerce dua ediyorum.Onca yıl geçmesine rağmen karanlık yılların izleri hala zihnimin arka sokaklarında.
Ölebilirdim...Hem de kanımda gezinen zehir yüzünden.Genç yaşda o kadar günahla.Bir tövbe etmek nasip olmadan.Elhamdülillah Rabbim hidayet nasip etmişti.

"Rabbim affet beni...Sen affedicisin,affı da seversin beni de aile mi de affet..."

Şimdi...Şimdi huzursuzluğa sebebiyet vermekten korkuyordum.Bugün ilk korkmuş ve arkasından kalbim kırılmıştı.

"Ben özür dilerim Melih."dedim göz yaşlarım ellerime damlarken.

"Sena."
Bir elini omuzuma koyarken bir yandan da "Yine mi şu göz yaşları? Sena böyle davranmaktan ne zaman vazgeçeceksin? Ya sessizsin ya da ağlarken buluyorum her seferinde seni."

"Melih bilmiyorum...Öyle her şey arka arkaya geliyor.İsyan etmiyorum haşa...Sabah Reyhan hemşire öyle yalan söyledi sonra sen...Neyse Melih uzatmanın bir anlamı yok.Bak ağlamıyorum artık.Hem sen açsın bir şeyler hazırlayayım en iyisi."

"Konuşmak istiyorsan konuş.Ben seni her zaman dinlerim.Unutma ne olursa olsun anlat bana.Biz bir aileyiz Sena."

Fısıltı gibi ve varla yok arası bir sesle "Biz bir aileyiz"dedim gülümsememe engel olamamıştım.

--------

Günler geçip gidiyordu işte.Akıp giden zamanla insan kaptırıyordu kendini hayatın ritmine.Öyleki dünya hayatının baki olduğuna inanıyorduk kimimiz daha doğrusu öyle geliyor,öyle yaşıyorduk.Bir saniye ötenin garantisi yokken planlar kuruyorduk ta yıllar sonra için.

Kalabalık şehir hayatına adepte olmaya çalışan insanlar sokaklarda dolanırken,kalabalığın içinde kaybolup giden sessiz çığlıklar vardı.Kalabalığın yuttuğu,yok saydığı çığlıklar işte yankılanıyordu geceler sokak başlarında.

Daha az önce yankılanan siren seslerinin ardından çöken sessizliğe eşlik ediyordu yıldızlı gece.

Günler geçmişti o günden sonra.Ama garip bir şekilde Yüsra'dan haber alamamıştık.Melih'se bu konuyla ilgili bir şeyler söylemiyordu.İyiki Beyza'ya söylememiştik bir teyzesinin olduğunu.Aniden gelişi ve kayboluşu anlamsızdı sanki.Bir sebebi var mıydı? Yoksa yıllardı arayıp sormamış şimdiden sonra da böyle olmasının daha iyi olduğunun kanaatine mi gelmişti?