Bir Şans Daha/[TAMAMLANDI]/Karanlıktan Aydınlığa-1

66-"Bu son"

ZeynepCamuka bölüm senin için inşaAllah beğeneceğin bir bölüm olur.

İyi okumalar...

Yarım kalmış satırlarım belki tamamlayamacak.
Belki hep bir yumru boğazımda takılı kalacak.
Belki gözlerimden akan yaşlar dinmeyecek.
Belki kalbim bin kez pare pare olacak.
Tıpkı bugün olduğu gibi...

Sena

"Beyza sen halana git ben de geleceğim birazdan."

Düşünür gibi yaptıktan sonra "Peki Sena Abla." dedi.
Arkasını dönüp birkaç ev ötedeki Ecrin'nin evine doğru yürümeye başladı.Gözlerimin yandığını,yaşların firar etmek için saniye koladıklarını bildiğim halde ağlamamak için dişlerimi birbirine sıktım.Öyleki çenemin ağrıdığını ve uyuştuğunu çok sonra anladım.Önce bir hıçkırık karıştı sonbaharın serin havasına,sonra da birkaç damla göz yaşı toprakla buluştu.
Kendimi toparlamaya çalışarak Beyza'yla Ecrin'e baktım.Beyza beni görmezken,Ecrin'nin gözleri saniyesinde beni bulmuştu.Bir şeyleri anlamaması için el saladım,neyseki aramızdaki hatrı sayılacak mesafe gizlemeye çalıştığım hüznümün üzerini hayali olarak örtmüştü.Ama şimdilik..
Onlar içeri geçerken ben de arkamı dönüp önümdeki üç basmaktan ilkini es geçip oturdum.

Öylece oturdum...
Ağladım...Ağladım...
Taki bakış açıma bir çift ayakkabı girene kadar.Dizlerimin üzerine koyduğum başımı hafif kaldırdım.Etrafı buğulu görüyordum.

Karşımda onu görmeyi beklemediğim gibi o da beni bu halde görmeyi beklemiyordu.
Keza sabah işe giderken mutluluktan gülümseyen bir adet Sena bırakıp gitmişti eşim.Şimdiyse ağlamaktan konuşacak hali olmayan birisi vardı karşısında.Ne söyleyeceğini bilemiyormuş gibi bir hali varken.

Göz yaşlarımı elimin tersiyle silip ayaklanmaya çalıştım.İlk önce başarısız olsam da ikinci kez Melih'ten destek alarak ayağa kalkmıştım.

"Erken gelmişsin."dedim soracağı bilmem kaç sorudan yaka kurtarmak için ama beyhude bir kaçış yoluydu bu.

"Ağlama." dedi sonra konuşmasına "Ne olduğunu anlatmayacakmısın?" diye ilave etti.

"Ağlamak istiyorum."dedim destek almak için girdiğim kolundan çıkmak isterken ama bunu yapmama engel oldu.

"Okulda mı bir şey oldu?Gitmek zorunda olmadığını sana söylemiştim."

"Eve gidelim mi?" dedim evin kapısına gözlerimi dikerek.

Evle aramızdaki tek basamağıda çıktıktan sonra elimde sıkı sıkı tuttuğum anahtarları Melih'e verdim.Keza kapını açacak gücü kendimde bulamıyordum.

Açılan kapıyla öylece kala kaldım.Sanki içeri girersem havasızlıktan boğulacak gibi bir hiss üşüştü yüreğime ve an itibariyle aldığım nefes sadece genizimi yakmaya yaradı.

"Ne olur girmeyelim içeriye.Nefes alamıyorum..."

Rüzgar yüzümü yalayıp geçerken önümüzde uzayıp giden masmavi denizden gözlerimi çekemiyordum.Başımı Melih'in omuzundan kaldırmadan bir süredi öylece bakıyorum.Sakinleşmiştim,ağlamak hisi uzaklaşmıştı bir nebze ama tetikleyecek bir sinyel hemencecik yanı başıma gelmesine neden olabiliyordu.