Küçük Sevgilim

Final

Kitabın devamı gelecektir ikinci seriyi yazmaya başladım ve geciken bu bölüm için herkesten Özür dilerim tasinma durumum vardı ve finali yeni evimde yazmaya başladım :) Umarim beğenirsiniz. ..

        Aşk bana ağır geldi, bedenim tüm zerreleriyle onu haykırıyor kalbim deli gibi onu istiyordu. Ama ben onun peşinde kosamayacak kadar acizdim, aciz ve acımasız.  Bedenimde büyüyen o küçük bebeğe karşı bile sucluydum bebeğinin dedesinin katili olmak yazılmıştı anlıma, o bıçağı saplarken kendi sonumu getirdigimden habersiz asi ve tehlikeli bir yaratık olmuştum. Işte o anda o adam son nefesini ayaklarimin dibinde verirken eserime büyük bir zaferle bakıp kurtuluşa gittiğimi sanarken bir aile olma hayaliyle çocuğumu korudum derken bu batağa girdiğimden habersiz bencil bir katil olmuştum.  O an gerçekler tüm acımasızlığı ile yüzüme vuruldugu an anlamıştım aşkın masallardaki gibi mutlu sonla tamamlanmadigini. Bizim hikayemizde mutlu son yoktu , kavuşmak yoktu, biz yoktuk...

        Tek bir kelime edecek gücüm yokken bana yaşlı gözlerle bakan adama son bir kez baktım.  Gözlerinde korku, endişe, acı her şey vardı.  Titreyen elleri ve onu zarzor kaldıran güçsüz düşmüş bacaklarıyla yerinden kalkip babasının yanına korkak adımlarla gidişini izledim. Cansız bedenine bakarken annemin bana nefret dolu sözlerini, "katil" diye haykırışını, küçük sevgilimin sususunu her sustugunda kalbimde sizlayan acıyı dinledim hissettim yaşadım.  Dizlerinin üzerine kedini bırakıp ölen babasının cansız bedenine dokunmasını, sonra o korkak bakışlarla babasının kanıyla kirlenen ellerime bakmasını izledim. Duygusuzca ve canice arkamı dönerek o harabe benzeri yapıdan cıkarken bana nefret dolu gözlerle bakışlarını izledim.

     Işte benim için gerçek hayat o anda başladı. Yoldan geçen bir taksiye atlayıp adamın bana endişeli bakışlarına aldırmadan uzaklaştım, gitmeliydim, her şeyin son bulduğu noktaya...

      -----        ----      ----

   "Yaralarınız gittikçe iyileşiyor herhangi bir yakınınızın sizi almasını istemediginize emin misiniz?"

      Benimle bir aydır ilgilenen doktora duygusuz ifademle bakarak gözlerimde biriken yaşlara geri gitmelerini emredip başımı olumsuz anlamda salladım.

"Kimsem yok" dudaklarımdan dökülen kelimelerle doktor bana tekrar acircasina bakarken ben kolumdaki bantları inceleyip geçmekte direnen yaralarima baktım.

"Peki ya bebeğinizin babası" dedi adam endişeli.

"Öldü...bir trafik kazasında" zorlukla kurduğum cümle beni bile sasirtsada ne onu arayacak nede baba olduğunu söyleyecek yüzüm vardı.  Sahi ne deyecektim, hey Sevgilim babanı öldürdüm ama korkma sende baba olacaksın hemde çok yakında.

"Onu içimden alın" dedim zorlukla sesim kısık ciksada dokdor bana endişeli gözlerle bakarak yanıma yaklaştı.

"Çok ağır bir olay gecirmissiniz ama hemen karar vermeyin sonuç olarak pişman olursaniz bunun geri dönüşü yok ve kürtaj için çok gencsiniz belki bir daha asla çocuğunuz olmayabilir"

"Alın dedim" diye haykırarak yerimden doğruldum.  sert çıkışıma şaşıran doktorda korkak adımlarla geri çekilerek başıyla onayladı.

"Peki hemen ilgili doktorla konuşalım" diyerek kendini odadan attı.  o ana kadar tuttugum göz Yaşlarım ırmak gibi akarken kendime lanet ediyordum. Katildim, bebegimin dedesinin katili şimdide bebegimin katili olacaktım, bu dünyaya gelen en iğrenç yaratiktim...

   Ağır ilaç kokan ameliyat odasına girerken midem deli gibi bulanıyor kacmamak için kendimi zor tutuyordum. yapmalıydım bir anne olmaya yakismayacak kadar kötü bir insandim ben katildim...