Brutal Law

Rozdział 4

Wbiegłem do łazienki. Zamknąłem się w kabinie, moje emocje puściły i łzy zaczęły ciec mi po policzkach, dlaczego on mi to robi? Pamiętam, że jak byliśmy mali złożyliśmy sobie obietnice. Obietnice, że zawsze będziemy najlepszymi przyjaciółmi zawsze trzymającymi się razem. Nie mogę go winić za jej złamanie, nie dziwię się, że on nie chce przyjaźnić się z takim dziwadłem jak ja... W moim życiu są takie momenty, że chcę żeby to moja mama żyła zamiast mnie, tak byłoby dla wszystkich lepiej. Starłem rękawem bluzy moje łzy, a następnie schyliłem się do plecaka i wyjąłem z małej kieszonki moją metalową przyjaciółkę. Podwinąłem rękaw bluzy, a następnie przejechałem nią na nadgarstku, zrobiłem jeszcze kilka cięć i patrzyłem jak krew spływa po mojej ręce, wraz z bólem poczułem ogarniający mnie spokój i ulgę. Pomyśleć, że kiedyś uratowałem Jamesa przed samookaleczaniem się, a teraz sam to robię, co za paradoks prawda? Po kilku minutach zadzwonił dzwonek symbolizujący dalsze męczarnie w tym miejscu. Wyszedłem z kabiny, a następnie  podszedłem do zlewu, odkręciłem wodę i przemyłem świeże cięcia, zasyczałem z bólu gdy woda zetknęła się z ranami. Po przemyciu wyszedłem na korytarz i zacząłem iść do klasy. Na moje nieszczęście jedynym wolnym miejscem była ławka przed Jamesem, westchnąłem cicho, a następnie skierowałem się do niej.
- Ojej księżniczka przestała już płakać? Może jeszcze tutaj się poryczysz pedale, co?- usłyszałem kpiący głos Jamesa.
- James, powiedz mi tylko, dlaczego ty mnie tak bardzo nienawidzisz?- powiedziałem cicho odwracając się do niego, spojrzałem w jego oczy ale zobaczyłem tam tylko odrazę.
- Masz rację, byliśmy nimi. Wiesz co? Nawet nie wiesz jak bardzo tego żałuje, nie wiem, jak mogłem przyjaźnić się z takim zerem jak ty.- zaśmiał się James.
- James jak ty się zachowujesz? W tej chwili do dyrektora!- podniosła głos nauczycielka.
- Już po Tobie, nie masz już życia w tej szkole, zapamiętaj to Horan.- warknął chłopak po czym wyszedł z klasy.