(ပြန်မစစ်လိုက်ရလို့...မှားရင် ဆောရီးနောိ
ကူရိုကိပေးတဲ့ ညီမလေး တိမ်လွှာဖြူ ကို
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...
Btw...ညီမလေးတစ်ယောက်ရဲ့...BL
်fic တစ်ခုကို ကြော်ငြာပေးမလို့ပါ..
တစ်ရံရောအခါက...ဆိုတဲ့ fic လေးပါ
အော်သာကတော့...Coral ပါ...
)
ပြင်ပအသံဗလံမှန်သမျှ ဘာမှ မကြားနိူင်တော့သလိုမျိုး ကျူ းယောင်ကတော့ တုံဏှိဘာဝေ ထိုင်နေဆဲဖြစ်တယ်။ ရှိသမျှ အရာအားလုံးဟာ သူမဘေးက ချီမုန်တိုင်းကြား တိုးဝင်ပျောက်ကွယ်ကုန်ပြီး နေရာတခုလုံးက ပိုပြီး ဝရုန်းသုန်းကား ဆန်လာတယ် ။
ထိုအချိန်မှာ အဝေးတစ်နေရာကနေ အေးစက်သော အသံတစ်ခုက ပျံ့လွင့်လာတယ် ။
. "ယုဝမ် !"
.. ငေးငိုင်ကာ ကျောက်ရုပ်ဖြစ်နေတဲ့ ကျူးယောင်ဟာ တုန်လှုပ်သွားပြီး ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဖြစ်နေသော ချီမုန်တိုင်းဟာ ထိုအခိုက်မှာ ရပ်တန့်သွားတယ်။ အဝေးတစ်နေရာကနေပြီး သူမဆီ တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်လာနေတဲ့ ထိုအဖြူရောင်ပုံရိပ်ကို ကျူးယောင် သတိလက်လွတ် ငေးကြည့်နေမိတယ် ။
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ထိုပုံရိပ်ဟာ သူမနားရောက်လာပြီး လက်မြှောက်ကာ သူမနှဖူးကို ငြင်သာစွာ ထိလိုက်တယ် ။
"ဆရာ . . . ."
ပြတ်နေတဲ့ ကြိုးလေးတစ်ချောင်းဟာ ပြန်ဆက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး သူမ မျက်ရည်တွေ တစ်ပေါက်ပေါက် ကျလာခဲ့တယ် ။
သတိရခြင်းများစွာနဲ့ သူ့ဆရာလည်တိုင်ကို ဖက်လို့ တစ်သောသော ငိုတော့တယ်။ တစ်သက်မှာ တစ်ခါ အကျယ်ဆုံးလေသံနဲ့ အော်တယ်။ တစ်ဘဝလုံးစာ စုထားသမျှ ခုမှ အော်ခွင့်ရသလိုမျိုးကို အော်တယ် ။
"ကောင်စုတ်လေး . . .ကောင်စုတ်လေး . . . . !"
"သိတယ် . . . ဆရာသိတယ်"
သူမခေါင်းကို ပုတ်ပေးရင်းနဲ့ တစ်သက်တာမှာ အနူးညံ့ဆုံး အသံဖြင့် ပြောတယ် ။
"တပည့် လူမသတ်ချင်ဘူး . . သတ်ဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးဖူးဘူး . . . ငယ်ငယ်တည်းက အမြဲတမ်း ဆရာတွေက လူကောင်းဖြစ်ဖို့ ကြင်နာတတ်ဖို့ နဲ့ သတ္တိရှိဖို့ ပဲသင်ပေးခဲ့တာ"
YOU ARE READING
နောက်တကြိမ် သေသွားပြန်တဲ့ တပည့်ကျော်(my discipline die yet again)
Humorကျင့်ကြံခြင်း လောကမှာ အားလုံးက လေးစား အားကျ ကြောက်ရတဲ့ ဆရာသခင်' ယုယန်' တစ်ယောက် နှစ်ပေါင်း သောင်းချီကြာမှ တပည့် တစ်ယောက် လက်ခံလိုက်ပါတယ်။စိတ်နှစ်ကိုယ်နှစ် သင်ပေးတာကြောင့် သူ့တပည့်လည်း ကျင့်ကြံရင်း ကျော်ကြားလာခါနီးမှာပဲ သေဆုံးသွားပါတယ်။လက်မလျော့တမ်း...
