Not Like Most Boys (NL)

20. What The Fuck?!

Noraily's POV:

Ze kijken me beide verward aan en laten elkaar los. 

Mijn beste vriendin, met mijn vriendje. Zijn handen over haar half naakte lichaam en die van haar over zijn blote borst. 

'What the fuck!?' schreeuw ik nog een keer. 

'Noor luister, het is niet wat het lijkt!' Alison loopt mijn kant op. 

Ik schrik van haar bewegingen en schiet achteruit. Ik val bijna op de grond, maar kan me nog net vastgrijpen aan de muur. 

'Hoe kan je zoiets doen?' Ze kijkt naar de grond en veegt de tranen van haar wangen. 

'Ik weet het niet, het spijt me. Vertel het aan niemand alsjeblieft.' smeekt ze. 

Ik kijk haar aan en vraag me echt af wat er mis is met haar. 'Je verwacht dat ik dit niet meteen aan Dante ga vertellen?' Haar ogen worden groot en schieten mijn kant op. 'Nee alsjeblieft! Ik smeek het je!' 

 'En jij?! Hoe kan je zoiets doen?' Micheal kijkt me niet eens aan. 

'Micheal!'  Hij kijkt hulpeloos naar Alison en dan naar mij. 

Even heeft hij een soort licht in zijn ogen, maar die verdwijnt als hij naar mij blijft kijken. 

'Oh my god.. Dit is al langer gaande, of niet soms?' Ze zeggen beide niks. 'Of niet soms?!' 

'Ja... Omdat jij me niet laat doen wat ik wil.' geeft hij toe. 'Gadverdamme.. Jullie.. Oh my god..' Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. 

Ze lopen beide mijn kant op, maar ik duik tussen ze door, richting de deur, en verdwijn in de drukke gang. 

Tranen rollen over mijn wangen, waardoor alles wazig word. Toch druk ik me door de mensen heen en loop ik terug naar de keuken. 

Jordan staat daar te praten met Max. Maar zodra hij mij ziet huilen rent hij mijn kant op. 

'Noraily wat is er aan de hand?' Ik kijk hem aan. Zijn ogen zijn onderzoekend. Ze scannen mijn gezicht op zoek naar antwoorden. 'Ik.. Ze.. Het..' Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, want mijn lichaam doet pijn.

'Noraily waar ben je verdomme!' Mike loopt de keuken in en schreeuwt keihard. 

De keuken is nu wat voller dan net, maar nog steeds rustiger dan de gangen. 

'Blijf uit mijn buurt Mike, jij ook Alison!' Ze probeert me vast te pakken, maar door mijn woorden schiet ze achteruit. 

Volgens mij snapt Jordan wat er is gebeurd, want hij pakt mijn arm vast en trekt me achter zich. 

'Noraily alsjeblieft..' zegt Alison zielig. Bijna wil ik ingeven, want ze is mijn beste vriendin. Maar dan wanneer ik knipper, zie ik haar in zijn armen. Precies zoals ik ze zag daarnet. 

Iets in me switcht. Ik ben zo boos, zo boos ben ik nog nooit geweest op iemand. En nu nog op mijn beste vriendin en vriendje.. 

'Praat niet tegen haar.' snauwt Jordan naar ze. 

'Ik wil naar huis.' snik ik tegen zijn rug. 

Hij draait zich om en knikt. 'Kom, we gaan.' Hij pakt mijn arm vast en leid me tussen de menigte door. 

Als we buiten aankomen trek ik het niet meer. Mijn benen zijn zo slap dat ik gewoon instort. 

Gelukkig vangt Jordan me op en draagt hij me zowat naar de auto. Daar begin ik keihard te huilen. 

Hij stapt in en start meteen de motor. 

Hij zegt een tijdje niks, waarschijnlijk omdat hij niet weet wat hij moet zeggen. Ik weet het zelf ook niet.