Not Like Most Boys (NL)

87. Returning Home

Valentino's POV:

Ik voel niets. Sinds de begrafenis, sinds die avond in het ziekenhuis, voel ik niets meer. 

Het lijkt alsof de laatste drie dagen voorbij vlogen, terwijl ik gedwongen werd om door te gaan. Om te leren voor de verdomde examens die eraan komen. Maar het lukt niet. 

Niet blijft plakken en alles vliegt voorbij. Zelfs de vlucht naar huis kan ik me nu vaag herinneren. 

Pap haalt de deur van het slot en stapt als eerst naar binnen. Oom Noah, Tante Naomi en James zitten op de bank en kijken op. 

Naomi staat meteen op en loopt richting mam, mam is op der hoede en kijkt haar raar aan. Alsof ze bang is om aangeraakt te worden. 

'Welkom terug.' zegt Noah voorzichtig. Hij glimlacht er niet bij, maar kijkt alleen gespannen naar mama. 

'Emily-' Tante Naomi weet niet zo goed wat ze moet zeggen en blijft daarom ook vlak voor mam staan. 

'Ga maar verder met leren.' zegt pap fluisterend. Eerst begrijp ik het niet, maar daarna dringt het tot me door. Eindexamens zijn beginnen over vijf dagen en ik heb nog niets in mijn hersenen gestampt. 

Davina staat nog in de deuropening en kijkt analyserend het appartement door. Ze is hier al een tijdje niet meer geweest en dat vreet haar op van binnen. Al helemaal omdat ze op deze manier terug moet komen. 

'Noraily help je zusje.' Noraily komt in beweging, maar het gebeurt allemaal zo sloom. Ik snap niet waarom we ons zo gedragen, we kenden hem amper. 

Toch doet het pijn op een manier die ik niet kan omschrijven. Ik realiseer me pas dat ik nog steeds stil sta als Davina me mee de gang intrekt. 

Langzaam verdwijnt iedereen naar zijn eigen kamer en als mijn deur dichtvalt is het doodstil. 

Mijn kamer ziet er precies hetzelfde uit als toen we die ene avond snel langskwamen, alleen is alles nu grauwer. De al donkere muren zijn nu nog donkerder, het kleine beetje licht dat door de gordijnen heen schijnt helpt niets. 

Ik loop naar mijn bed en gooi mijn tas op de grond. De tas komt met een harde knal op de grond en ik hoor het gekraak van mijn pennen. Het kan me alleen even niets schelen. 

Langzaam loop ik naar de badkamer die aan mijn kamer grenst. Een warme douche heeft me altijd geholpen als ik ergens mee zat, dus hoop ik dat het hierbij ook werkt. 

Het warme water helpt een klein beetje, het is kalmerend tegen mijn koude huid. Ik ben gewoon koud, zonder het echt koud te hebben. Alsof ik uit steen besta. Niets anders dan steen. 

Ik was m'n haar en laat het zeep over mijn hele lijf spoelen. Het voelt geweldig, maar niet troostend genoeg. 

Zodra ik uit de douche stap, zie ik niets anders dan stoom. Ik heb het kleine raampje niet geopend dus kan de warmte niet naar buiten. De behoefte om het raampje te openen is ook niet groot, dus laat ik het dicht. 

Met een handdoek om mijn middel loop ik naar mijn kamer, waar het nog steeds doodstil is. Toch voelt het anders. Het is warmer en iets kleurrijker dan daarnet. Heeft de douche toch geholpen? 

Ik loop naar de kast en bekijk mezelf in de spiegel aan de binnenkant. Achter me zit iemand die me meteen warm maakt. Ze smelt het ijs dat ik van binnen voel en maakt me langzaam warm. 

Ze kijkt naar me met pure bezorgdheid in haar ogen en ik wil niets liever dan haar in mijn armen nemen en haar nooit meer loslaten. 

'Valentino..' zegt Ayliana fluisterend. Ik draai me om en bekijk haar goed. Ik neem elk deel van haar in me op. Wat heb ik haar gemist..