Not Like Most Boys (NL)

99. The Pain

Justins POV:

Het voelt alsof ik verdoofd ben terwijl ik hier zit. In een witte gang, samen met Davina's ouders, Noraily en Arthur. 

We wachten totdat we nieuws krijgen, maar niemand lijkt iets te weten. Ze verzwijgen alles van ons, alsof dat het makkelijk moet maken. 

Ik haat ziekenhuizen. We komen er tegenwoordig te vaak. Normaal ben je hier maar één keer per jaar, en dat is alleen als het echt nodig is. Dit jaar, deze vijf maanden, zijn we hier al vier keer geweest. 

De steriele geur is misselijkmakend. Al helemaal omdat we wachten op nieuws wat jaren lijkt te duren. 

Het moment dat haar ouders me belde wist ik het meteen, mijn gedachten gingen meteen naar de meest angstaanjagende dingen die ik kon verzinnen. 

'Het komt vast goed met haar.' zegt Noraily fluisterend, maar het helpt niet. Dat zei ze ook voordat we het nieuws over Alison te horen kregen en nu gaat het om mijn vriendin en ons kind. 

Een steek gaat weer door me heen en ik tril er helemaal van. Ik druk het gal dat omhoog komt weg en probeer tegelijkertijd niet in tranen uit te barsten. 

Het laatste wat ik wil is breken, niet nu. Want wat als Davina me nodig heeft, dan ben ik het watje dat huilt. 

Elke seconde lijkt langzamer te gaan terwijl ik dokters in en uit de kamer zie komen. De muren lijken naar me toe te schuiven en ik krijg het gevoel dat ik geen adem meer kan halen. 

'Justin..' begint Davina's moeder voorzichtig, maar ik sta op. 'Ik ga even.. Adem halen.' geef ik langzaam toe, waarna ik de lange gang uit loop en zowat naar buiten ren. 

De frisse lucht helpt ook totaal niets, want mijn hart knijpt nog steeds samen bij elke adem die ik neem. 

'Justin.. Het komt wel goed, ze-' 'Dat weten we niet!' snauw ik naar Arthur die achter me aan is gekomen. 

Hij kijkt beschaamd naar de grond, want hij weet dat ik gelijk heb. We weten niet of Davina het haalt, laat staan ons ongeboren kind. 

'Davina is sterk.' zegt hij fluisterend. 'Ze gaat het halen.' 'En wat als ze het haalt, maar het kind niet. Ze gaat het niet overleven Arthur. We-' 

Ik kan mijn zin niet eens afmaken, zoveel pijn doet het. Mijn hart lijkt uiteen te barsten op de meest pijnlijke manier die er bestaat. 

Het liefst wil ik door de grond zakken en nooit meer naar boven komen, maar ik word omhelst door twee dunne armpjes. 

'Het komt wel goed.' fluistert Joy tegen mijn rug. Ik blijf staan en haal bevend adem, hopend dat ik niet nu in tranen uitbarst. 

Toch ontsnapt een traan uit mijn oog die ik snel wegveeg. 

'Bedankt Joy.' Ik draai me om en glimlach naar haar. Ayliana, Valentino en James zijn er ook. 'Sorry dat het zo lang duurde, moest de ticket regelen.' zegt Drew die aan komt rennen. 

Wat doet hij hier? 'Hij is hier voor Davina.' zegt James snel, waarna hij me meetrekt naar binnen. Hoe graag ik Drew ook wil slaan, ik kan het niet. Ik ben er te kapot voor. 

Mijn laatste beetje energie wil ik bewaren voor haar. 

We lopen met z'n alle terug naar de gang en gaan zitten. Iedereen probeert me luchtig te houden, maar het lukt totaal niet. 

Hoe meer vragen ze stellen over andere dingen, hoe meer ik aan haar moet denken. Haar ouders lijken nu zelf ook in paniek te raken, aangezien we al bijna drie kwartier hier zitten en nog niets hebben gehoord.