Not Like Most Boys (NL)

11. A Family Talk

Davina's POV:

Rond zes uur word er pas weer op mijn deur geklopt. 

'Ga weg!' snauw ik naar wie the fuck er ook staat. 

'Tegen wie praat je zo?' vraagt Mam geïrriteerd. Ze opent de deur en kijkt me streng aan. 

'Ik heb echt geen zin om te praten mam.' Ze doet de deur dicht en gaat op mijn bed zitten, naast mij. 

'Ik heb gehoord dat je nu ruzie hebt met je vader?' 'Hij doet alsof de wereld vergaat omdat ik heb gevochten.' zeg ik zuchtend. 

'Heb je niet door dat je zijn kleine meid bent?' vraagt ze plagend. Ik haal mijn schouders op en leun op haar schouder. 

'Kom, we gaan praten met z'n allen.' Ik zucht diep en schud mijn hoofd. 'Het was geen vraag.' ze trekt me mee naar de woonkamer, waar iedereen op de bank zit. 

Ik ga ongemakkelijk op de ene stoel zitten, waardoor ze mij allemaal aankijken. 

'Vertel, waarom heb je gevochten?' vraagt mama nu. Ik haal mijn schouders op en kijk naar de grond. 

'Woorden Davina.' 'Ik weet het niet, ik was gewoon boos.' zeg ik zuchtend. 

'Was je boos op Delano?' Valentino leunt met zijn ellebogen op zijn benen en kijkt me onderzoekend aan. 'Nee.' lieg ik. Ik was wel boos op hem, maar dan gaan ze vragen waarom en dat kan ik hun niet vertellen. 

'Op wie dan?' 'Op mevrouw Siegers.' lieg ik verder. Ik haat het om te liegen, maar ik heb gewoon echt geen zin om te vertellen waarom ik echt boos was. 

Ik weet nu pas echt waarom ik boos was. Ik was boos omdat Justin mijn beste vriendin heeft gezoend en deed alsof het niets was. Hij doet nog steeds alsof het niets is. 

'Je liegt.' zegt Noraily die verplaats op de bank. 'Helemaal niet. Ze gaf me een onvoldoende, omdat ik volgens haar spiekte.' zeg ik snel. Dat is ook echt gebeurd, maar niet vandaag. 

'Davina, eerlijk zijn?' 'Ik meen het!' Mama komt voor me staan en gaat door haar knieën. 

'Oké, maar als ik erachter kom dat je liegt-' 'Ik lieg niet.' Ik kijk recht in haar ogen, omdat ik weet dat ze het dan wel gelooft. 

Ik voel me zo kut nu, omdat ik weer moet liegen. 

'En wat was over dat Valentino geen straf krijgt?' vraagt Mama zuchtend. 'Hij krijgt nooit straf als hij vecht of wat slechts doet.' 

'Denk je dat?' vraagt Valentino half lachend. 

'Je krijgt nooit alleen straf, we worden altijd allemaal gestraft.' 'Ten eerste, als Valentino iets slechts doet krijgt hij ook straf. Jij ziet het alleen niet. Je hoeft het ook niet te zien, want dat is iets tussen ons.' Mama wijst naar Papa, Valentino en naar haarzelf. Dus hij krijgt wel straf, alleen weet ik er niks van? 

'Ten tweede, hij is een jongen en jij bent een meisje. Ik keur niet goed dat hij vecht, maar hij is een man. Die kunnen niks anders dan elkaar bijna vermoorden, daar geilen ze op.' zegt mam plagend. 

Valentino en pap staan allebei op en zeggen: 'Helemaal niet!' 

'Weet je dat zeker?' vraagt mam uitdagend. Ze gaan beide zitten en kijken naar de grond. 

Noraily en ik moeten lachen, omdat het super raar is om hun zo te zien. 

'Dus.. Beloof me dat je niet meer gaat vechten, tenzij iemand anders begint.' Ik knik en kijk naar mama. Ze legt haar handen op mijn wangen en drukt een kus op mijn voorhoofd.