Not Like Most Boys (NL)

51. The First Week

Ayliana's POV:

Het is maandag, de eerste lesdag van het jaar, en het voelt kut. De sfeer is gewoon niet goed, dat is aan iedereen te merken. 

Dante deed eerder al afstandelijk, maar dat was niks vergeleken met nu. Nu is hij gewoon totaal afgesloten van de wereld. Het lijkt welk alsof hij zich vastklemt aan Joy, want zodra hij haar ziet geeft hij haar een knuffel. 

Hij wilt zelfs bij ons in de les zitten, om niet bij haar vandaan te zijn. Het is schattig maar eng. 

Het is duidelijk dat hij moeite heeft met accepteren. Hij wilt het gewoon niet accepteren, maar hij kan niet blijven plakken aan Joy. 

Zodra de bel gaat, voor de pauze, stoppen we alles in onze tassen. Ik loop samen met Kira alvast naar de tafel, want Davina en Joy gaan eerst nog naar de wc. 

'Waar is Joy?' vraagt Dante als hij haar niet aan onze tafel ziet zitten. 'Naar de wc met Davina.' zegt Kira glimlachend. 

Hij zucht diep en loopt naar de tafel van de andere jongens. 

'Hoe gaat het met hem?' vraagt Kira nieuwsgierig. Ik haal mijn schouders op en kijk naar de jongenstafel. 

Iedereen zit er en kijkt naar Dante. Ze troosten hem een beetje, maar het is duidelijk dat hij er niks van wilt horen. 

Ik weet niet hoe het voelt om een kind te verliezen, dus ik weet niet wat hij nu voelt. Ik weet wel dat zijn vrienden om hem geven. Hij is hier niet alleen in.

'Vandaag gaat voetbal niet door.' zegt Joy die naast me gaat zitten. 'Hoe weet jij dat?' vraagt Kira. 

'Coach Wesley liep op de gang en zei dat ik het moest doorgeven.' antwoord Joy. Ik knik en kijk weer naar mijn broer. 

Hij staart levenloos voor zich uit en lijkt het niet meer te redden. 

'Joy, hoe gaat het met Dante?' Ze kijkt me verward aan. Ik zou eigenlijk beter moeten weten hoe het met hem gaat, maar aangezien hij alleen nog maar met haar praat lijkt mij dat zij meer weet dan ik.

'Ik weet het niet.. Hij praat ook amper met mij.' zegt ze zuchtend. 

'Maar hij is zo aan je geplakt.' zegt Davina verbaasd. Ik knik en kijk naar Joy. 'Ja, maar het enige wat we doen is zitten of zoenen. Hij praat niet.' 

Ik zie voor me hoe ze gewoon op bed liggen en elkaar aflebberen. ugh! 

'Dus hij praat helemaal niet..' zeg ik zuchtend. Ze kijken me allemaal raar aan, of eerder achter me. 

Ik draai me om en zie Dante staan. Hij kijkt naar Joy en steekt zijn hand uit. Er word geen woord gesproken, maar Joy staat op. 

'Dante.. praat met ons, of met iemand.' zeg ik voorzichtig. Ik weet dat hij het niet wilt horen, maar hij kan het niet ophopen. 

'Het gaat wel Ayliana.. Ik heb tijd nodig.' zegt hij geruststellend. Hij lijkt het echt te menen, wat me verbaasd. 

Ik had verwacht dat hij zou ontploffen van emoties. Of dat hij niet eens zou reageren. Alles behalve dit. 

'Weet je het zeker?' Hij knikt en haalt zijn hand weer door mijn haar, iets wat hij lang niet meer heeft gedaan. 

Dat was ons ding als we elkaar wilden irriteren. 

'Belooft?' vraag ik, omdat ik het echt zeker wil weten. 'Belooft Ayli.' zegt hij glimlachend. 

Het is de eerste keer sinds vrijdag dat ik hem hem zien lachen. De eerste keer sinds hij met rode ogen thuiskwam.