Not Like Most Boys (NL)

21. A Day In The Old City

Davina's POV:

Vanochtend werden we rond zeven uur wakker gemaakt door Mevrouw Zomer geschreeuw. Zelfs Mevrouw Smits vond het te vroeg. 

We hebben met z'n alle ontbeten en zitten nu in de bus, onderweg naar de oude stad. 

Het is de bedoeling dat we daar de hele dag rondlopen, een museum bezoeken en een soort speurtocht gaan doen ofzo. Als we ons gedragen gaan we daar ook avondeten, want we zijn allemaal te lui om te koken. 

'Hebben jullie er zin in?' vraagt Mevrouw Zomer opgewonden. 

'Mevrouw hoe kunt u zo vroeg zo energierijk zijn?' vraagt Dante half slapend. 

Ze haalt haar schouders op en gaat weer zitten. 

De helft van de groep is gewoon aan het slapen in de bus, maar ik niet. 

Valentino, die naast Dante zit, is ook in slaap gevallen. 

Niemand zit naast me, het was dit of naast Delano zitten, dus dan heb ik liever dit. 

Aangezien iedereen achterin de bus slaapt sta op ik op en loop ik naar voor. 

'Alles oké?' vraagt Tante Naomi bezorgd. Ik knik en ga op een van de stoelen zitten. 

'Iedereen slaapt daarachter.' Justin grinnikt en stopt zijn telefoon in zijn zak. 

'Ik ga ze wel wakker maken.' zegt Tante Naomi geniepig. Ik moet lachen en kijk toe, hoe ze naar achter sluipt en ze wakker schrikt. 

'Kan je praten?' vraagt Justin zacht. Ik kijk zijn kant op en zie zijn ogen. Ze hebben iets wat me aantrekken. 

'Waarom? Heb je niet genoeg gezegd die ene keer?' Hij zucht diep en komt naast me zitten. 

'Luister, het spijt me dat ik zo op je uitviel. Ik vond het gewoon raar toen..' 'Toen wat?' Waarom valt hij stil? Hij haalt diep adem en doet zijn ogen dicht. 

Zijn handen vinden de rand van de stoel en knijpen het zo hard, dat zijn handen gewoon wit worden. 

'Toen hij je zo vasthield flipte ik gewoon.' zegt hij zacht, maar ook wel op een harde manier. Alsof het hem echt dwarszat. 

'Oké, maar waar komt dit ineens vandaan?' Hij haalt zijn schouders op en kijkt me recht in mijn ogen aan. 

'Wil je me?' Ik kan mijn lach bijna niet inhouden terwijl ik de vraag stel, maar ik kijk hem geschokt aan als hij knikt. 

'Ik weet niet waarom, maar met jou is het anders.' Hij legt zijn hand voorzichtig op mijn bovenbeen en kijkt me afwachtend aan. 

Mijn lichaam gaat aan, alsof hij de stroom is die ik nodig heb. Fuck.. 

'Zijn we er bijna?!' Hoor ik iemand van achter roepen. Het is Brittany, een klasgenoot van Valentino.

'Niemand kan het weten, want je broer en zijn vrienden vermoorden me waarschijnlijk.' Ik moet lachen, maar hij heeft gelijk. 

'Dus, wat zeg je ervan?' Ik kijk hem onderzoekend aan. 

'Ik laat het je nog wel weten.' Ik sta op en klim zowat over hem heen om terug naar achter te lopen. 

Eerst zucht hij diep, maar dan hoor ik hem nog grinniken. 

Na ongeveer anderhalf uur rijden komen we eindelijk aan in de oude stad. 

We stappen uit en kijken om ons heen. Ik snap wel waarom ze het een oude stad noemen, de gebouwen zien eruit alsof ze elk moment kunnen instorten, maar het heeft wel iets.