Not Like Most Boys (NL)

74. Please Come Back

Davina's POV:

Ik voel dat iemand op het bed komt zitten, maar ik ben te moe om me om te draaien. 

'Ik moet werken..' Het is Justin. Hij drukt een kus op mijn blote schouder en trekt de deken iets hoger, zodat die nu ook bedekt zijn. 

'Ik ben laat thuis. Er is eten in de koelkast. Als er iets is moet je me bellen.' Ik knik half, aangezien ik mijn hoofd zowat in een kussen heb gedrukt. 

'Succes op werk.' mompel ik, waarna ik mezelf dwing om me om te draaien en hem zoen. 

'Ik meen het Davina, als het niet gaat bel je me meteen.' Ik rol met mijn ogen en draai me weer om. 'Ik red me wel, ga nou maar!' 

Hij grinnikt, maar staat dan toch op. Ik wacht tot ik de deur hoor, maar ik hoor helemaal niets. 

Na tien seconde hoor ik de kamerdeur dichtgaan en dan deukt het bed weer in. Ik draai me snel om en zie dat Justin er weer zit. 

'Ga naar werk.' 'Ze kunnen wel even wachten, denk je niet?' Hij drukt zijn lippen op die van mij en slaat zijn armen om me heen. 

Zijn lichaam is warm, ook al voelen zijn kleren ruw tegen mijn blote armen. 

'Je moet naar werk.' probeer in te brengen, maar het komt er amper uit. 

Ik krijg het nog warmer dan dat ik het al had en smelt zowat in zijn armen, maar er word tegen de deur geklopt, dus duw ik hem snel weg. 

Net als bij mij thuis, heb je hier iets van vijf seconde voordat de deur openvliegt. 

Bij mij thuis... Ik ben al iets van twee weken niet meer langs geweest. 

Valentino smeekt me ook niet om terug te komen, maar hij begint er wel telkens over. Ik snap wel dat hij wilt dat ik terug kom, want als ik van hem hoor hoe erg mam er aan toe is, zou ik ook proberen om mij thuis te krijgen. Maar hij dwingt me niet.. 

'Davina! Gaan we samen stappen?' vraagt Alison opgewekt. Volgens Justin is ze super blij dat er eindelijk een meisje van haar leeftijd in dit huis rondloopt. 

Ik wil wat zeggen, maar Justin is me voor en zegt: 'Ze is ziek, ze gaat nergens heen.' 

Ze zucht diep en kijkt me onderzoekend aan. Ik was ziek, voor twee dagen maar. Koortsig en heel erg misselijk, maar volgens de dokter had dat niks met het kind te maken. 

'Het gaat wel, maar nee Alison. Ik blijf liever thuis.' zeg ik vriendelijk. 

Justins blik is gefocust op zijn zus, en hij lijkt geïrriteerd. Ik pak zijn hand vast en knijp er zachtjes in, maar hij blijft naar Alison kijken. 

'Rustig aan broertje lief, ik zal niets doen wat haar in gevaar brengt.' zegt ze plagend, waarna ze naar het bed rent en naast me komt zitten. 

'Mag ik?' vraagt ze giechelend. Ik knik en voel haar koude handen over mijn buik glijden. Ze kijkt naar haar handen, die ze niet kan zien omdat ze onder de deken zijn, alsof het iets geweldigs is. 

Dit doet ze al bijna twee weken lang, bijna elke dag. Ze wilt voelen hoe de baby voelt, ook al is het pas bijna twee maanden oud en kan het nog niet echt bewegen, ze vind het geweldig. 

En wie ben ik om haar dat niet te gunnen. Na haar verlies.. 

Justin rolt met zijn ogen en wacht vijf seconde, voordat hij Alison zowat de kamer uittrekt. 

'Ik ga, rust goed uit oké?' Hij rent op me af en geeft me snel weer een kus. Ik glimlach en ga plat op mijn rug liggen. 

Deze twee weken ben ik gelukkig, maar verdrietig tegelijkertijd. Vol maar leeg.