Not Like Most Boys (NL)

70. Dark Side

Justins POV:

Davina lijkt te vergaan van de zenuwen, dus pak ik haar hand vast en knijp ik er geruststellend in. 

'Het komt goed.' fluister ik in haar oor. 

Ze haal diep adem en kijk me voorzichtig aan. 'Ik ben bang Justin..' De angst is inderdaad van haar ogen af te lezen. 'Wat als-''Je hebt je oma net gehoord, er gaat niets gebeuren..' Ze sluit haar ogen en leunt tegen m'n borst aan. 

Het is alsof ze automatisch kalmeert. Alsof ik degene ben die ze nodig heeft. 

De deurbel gaat en ze schrikt ervan. Ik haal mijn hand door haar haren en kijk naar haar oma die naar de voordeur loopt. 

'Justin..' Ik trek haar tegen me aan en geef haar een snelle kus. 'Het komt goed..' 

Ik hoop dat ze me gelooft, want ik begin nu zelf ook zenuwachtig te worden. Hoe gaan we dit doen? 

Ze gaat rechtop zitten en houd mijn hand stevig vast. Haar blik is gefocust op de deur en haar ze stopt met ademhalen als haar ouders de woonkamer instappen. 

'Adem Davina..' fluister ik in haar haar. Ze hapt naar adem en kijkt beschaamd naar de grond. 

'Wat is er aan de hand?' vraagt meneer Walker bezorgd. 'Goedenavond Justin, is alles goed?' vraagt mevrouw Walker beleefd. Ik knik en glimlach naar haar. 

Valentino en Noraily zijn er ook, maar ze lijken niet zo geïnteresseerd in dit alles. Toch zijn ze hier, want zo zijn ze nou eenmaal. Ze zullen er altijd voor Davina zijn, dat weet ik gewoon. 

'Ga alsjeblieft allemaal zitten, wat willen jullie drinken?' vraagt de oma van Davina nieuwsgierig. Ze probeert het luchtig te houden, maar dat lijkt niet echt te lukken. 

'Mam, waarom ziet Davina eruit alsof ze elk moment kan flauwvallen?' vraagt Noraily aan haar moeder. 

Davina kijkt naar mij en is duidelijk bang. Ik knijp in haar hand en glimlach naar. 

Nadat iedereen zit en hun drinken heeft, kijken ze ons afwachtend aan. 

'Gaat iemand ons nog vertellen wat er aan de hand is?' vraagt Valentino ongeduldig. Ik kijk hem voorzichtig aan, maar hij grijnst alleen maar. 

'Oma..' zegt Davina bijna fluisterend. Haar oma knikt en komt naast haar zitten. 

'Davina is zwanger..' zegt ze spontaan. Zonder erom heen te praten, gelijk naar de kern. 

Davina's hand verstevigd in de mijne en ik hou mijn blik op haar ouders gericht, terwijl zij haar ogen juist dichtknijpt. 

Haar ouders kijken ons niet gelovend aan, niet alleen haar ouders. Haar broer en zus ook. 

'Wat?!' schreeuwt meneer Walker boos. Nee, razend. Hij springt van de bank en begint te ijsberen door de kamer. 

Mevrouw Walker probeert nog te beseffen wat haar moeder zojuist heeft gezegd, terwijl Noraily en Valentino elkaar maar aan blijven staren. 

'Het spijt me..' zegt Davina voorzichtig. Het eerste wat ze tot nu toe tegen haar ouders heeft gezegd. 

Ik dacht dat Davina overdreef toen ze het had over haar families reactie, maar dat deed ze niet. Ik heb medelijden met haar, want ze weet zelf niet eens of ze dit wilt. 

Meneer Walker wilt iets slopen, dat is te zien aan zijn houding, maar mevrouw Walker gaat dat niet toestaan. 

'Hoe lang?' vraagt mevrouw Walker met een bevende stem. 'Mam.. Ik..' 'Hoe lang Davina?!' snauwt haar vader naar haar.