Not Like Most Boys (NL)

63. Hospitalized

Emily's POV:

De kinderen zijn naar hun kamers en ik probeer Aiden te kalmeren. Het lukt voor geen meter, hij is veel te boos. 

'Doe rustig Aiden..' fluister ik in zijn oor. 'Je moet niet zo hard voor ze zijn..' 

'Ze hebben niet doorgehad dat Davina met iets zat..' zegt hij boos. 

'Wij ook niet! Wij zijn haar ouders!' Hij schrikt van mijn woorden en schud zijn hoofd, alsof het daarmee niet even hard aankomt ofzo. 

'Wil je nu zeggen dat we slechte ouders zijn?' Ik kijk naar de grond en haal mijn schouders op. 'Blijkbaar.. We hadden het niet door!..' 

'Nee.. Ik ben geen slechte vader!' Als het iets is waar hij bang voor is, is dit het. Een slechte ouder zijn. 

'Aiden.. doe rustig..' Hij schud zijn hoofd en ik merkt dat de oude Aiden weer naar boven komt. De Aiden die alles sloopte als hij boos was. 

'Aiden..' probeer ik nog, maar nee. Hij gooit alweer een vaas tegen de muur die meteen kapot gaat. 

'Aiden!' Hij wend zich naar mij en ademt op een snel tempo. 'Het is niet onze schuld.. Oké, we konden het misschien vragen of meer met hun bemoeien, maar we doen ons best!' 

'Blijkbaar niet genoeg Emily!' schreeuwt hij naar me.

Ik haat het dat hij ons zo neerhaalt, alleen om iets wat er is gebeurd met Davina. Het is erg dat we het niet hebben gemerkt en dat Davina het gevoel had dat ze niet met ons kon praten, maar het is niet alleen onze schuld. We hebben ook goede dingen gedaan. 

'Alsjeblieft Aiden!.. Doe rustig!..' Hij haalt een paar keer diep adem en kijkt me voorzichtig aan. 'Iemand.. Hij heeft aan haar gezeten Emily.. We waren er niet om haar te helpen..' zegt hij met een bevende stem. 

Ik knik en probeer die gedachte uit mijn hoofd te halen. 'Weet ik..' 

'Misschien riep ze om hulp, maar we waren er niet om haar te helpen..' zegt hij pijnlijk. 'Weet ik!' Ik wil er niet aan denken en begin al duizelig te worden. 

Hij gooit nog een vaas tegen de muur en ik hoor achter me weer een deur open gaan. 'Papa!' 

Het is Davina. Ze komt achter me staan en slaat haar armen om me heen. Het geeft me een fijn gevoel om te weten dat ze er nu niet meer alleen voor staat, maar een naar gevoel dat ze het al die tijd geheim heeft gehouden. 

'Alsjeblieft.. Niet doen..' zegt ze bang. Aiden kijkt haar met grote ogen aan en ziet waarschijnlijk de angst in haar ogen. 

Hij valt op de grond en knikt. 'Het spijt me.. Ik..' Tranen springen in zijn ogen. Ik stap op hem af en haal mijn hand door zijn haar. Davina omhelst haar vader en huilt uit op zijn schouder. 

'Hou zoiets niet voor jezelf alsjeblieft..' zegt Aiden snikkend. Davina knikt en knuffelt hem alleen maar steviger. 

We blijven een tijdje zo staan, niemand zegt iets. 'We gaan dit oplossen.. Met z'n alle..' zegt Aiden fluisterend. 

Hij staat op en kijkt Davina aan. 'Oké?' 'Oké.' 

'Valentino, Noraily.. Kom naar de eetkamer.' zeg ik zachtjes. Mijn keel doet pijn van al dat schreeuwen, toch komen Noraily en Valentino hun kamers uit en lopen ze naar de eetkamer. We gaan met z'n alle aan de tafel zitten en zeggen een tijdje niks. 

'Davina, vanaf nu ga je ons alles vertellen.. Oké?' ze knikt en kijkt beschaamd naar de tafel. 'Dat geld voor jullie alle drie.' zegt Aiden snel. 

Noraily's ogen worden groot en ze schud haar hoofd. 'Jullie hoeven niet te weten wat ik in mijn privé leven doe!' Ik kijk haar geïrriteerd aan. 'Sorry..' zegt ze verontschuldigend. Ik knik en kijk weer naar Davina.