Not Like Most Boys (NL)

94. Hormones

Justins POV:

Zodra ze de deur heeft geopend, loopt ze richting de trap. 'Davina, we moeten praten.' Ze komt niet ver en blijft staan zodra ze me hoort. 

'Waarover?' vraagt ze terwijl ze zich omdraait. 'Vandaag.' zeg ik zuchtend. 

Ze loopt terug naar de woonkamer en gaat op de bank zitten. 'Vertel maar wat je te zeggen hebt.' 

'Je kan niet zomaar gaan schreeuwen in een ziekenhuis en al helemaal niet tegen je vriendin die net een ongeluk heeft gehad, in de kamer van haar vriend die op sterven ligt-' Ze hapt naar adem en kijkt me bang aan. 

'Ik bedoel.. Ze heeft net een ongeluk gehad en je schreeuwde letterlijk dat het haar eigen schuld was. Denk je niet dat dat een beetje hard was?' vraag ik terwijl ik haar kant op loop.  

'Ze had geen reden om zo tekeer te gaan tegen Kira.' zegt ze verdedigend. 'Natuurlijk wel. Als Kira hem niet had gezoend waren ze zonder ruzie naar huis gegaan. Dat wil niet zeggen dat het haar schuld is, maar ik begrijp waar Ayliana vandaan komt.' 

Iedereen weet dat dit niet Kira's schuld is, het is niemands schuld. Niemand behalve die man die ging spookrijden, maar hij heeft het zelf niet gehaald en dat is zijn heftige straf. 

'Dus ik moest niet op haar ingaan en haar zo over Kira laten praten?' vraagt ze nieuwsgierig maar geïrriteerd tegelijkertijd, en ik knik. 

'Kira kan heus wel voor zichzelf opkomen en jij bent zwanger, je mag niet stressen.' Ze zucht overdreven hard en loopt naar de andere kant van de kamer. 'Dat weer. Dat ik zwanger ben betekend niet dat ik niets meer mag!' 

Ik rol met mijn ogen en kijk naar haar buik. Hij is al groot en elke keer als ze schreeuwt wil ik kijken hoe hij erop reageert, hopend dat er niets ergs gaat gebeuren als ze dat doet. 

'Ik vind alleen dat je niet zo tegen Ayliana had hoeven gillen. Ze is je vriendin.' Ze knikt en slaat haar armen over elkaar. 'Kira ook.' 

'Maar Ayliana ken je langer.' 'Maar ze was er niet voor me.' weer floept ze iets eruit zonder er goed over na te denken. Ze slaat haar hand voor haar mond en schud haar hoofd.  

'Wat?' ze schud weer haar hoofd en loopt naar de keuken. Ik loop achter haar aan en leun tegen de muur aan. 'Waar heb je het over? Ayliana is er altijd voor je.' 

'Niet toen.. Niet toen ik met Andrew naar bed ging en ik niet wist hoe ik dit,' ze wijst naar ons twee, ' moest oplossen.' 

Mijn hart knijpt weer samen bij die herinnering, maar het is allemaal achter de rug. 'Waar heb je het over?' 'Kira reageerde kalm, de andere niet. Ik weet dat dat geen reden is om tegen Ayliana te gaan en dat ben ik ook niet. Ik snap totaal waar ze vandaan komt maar het was allemaal een fout.' 

'Waarom ging je dan-' 'Het is niet alsof ze mij of Kira uit liet praten en om dan nog te eisen dat we weggaan? Dat is toch idioot!?' Het lijkt wel alsof haar hormonen op hol slaan. 

Ze heeft betraande ogen, maar trilt van woede, over iets wat al twee uur geleden gebeurd is. 

'Davina.. Doe rustig oké.. Het is allemaal niet zo erg en het komt wel goed. Je moet gewoon goed nadenken voordat je bepaalde dingen zegt. Vooral als je weet dat alles nog vers is.' Ze draait zich om en haalt een paar keer diep adem. 

Ik hoor haar adem haperen en weet niet wat ik moet doen. Als ik naar haar toe ga, gaat ze toch weglopen, maar als ik blijf staan gaat ze denken dat ik boos op haar ben en dat ben ik niet. 

Ik ben gewoon teleurgesteld in haar. Ze is tekeer gegaan op iemand die veel om haar geeft en dat heeft ze zelf volgens mij niet eens door. Ik wil gewoon niet dat ze door zoiets geen vriendinnen meer kunnen zijn.