Not Like Most Boys (NL)

92. The Crash

Ayliana's POV:

'Mevrouw!' Ik hoor iemand schreeuwen en voel een stekend pijn door heel mijn lichaam gaan. 'Hoort u mij?! Probeer stil te blijven liggen, de politie en ambulance zijn onderweg!' schreeuwt dezelfde stem. 

Ik kijk om me heen en begin duizelig te worden. Mijn hoofd bonkt, er druppelt iets langs mijn arm en mijn been doet niet normaal veel pijn. 'Wat is er gebeurd?' 

Niemand die me beantwoord, maar ik kan het zelf wel zien. We hebben een ongeluk gehad. En niet zomaar eentje. Valentino word bijna helemaal geplet door het toestel zelf, maar zijn arm hang nog steeds voor mijn buik. 

'Valentino..' mijn stem kraakt als ik praat en ik ben bang dat ik zo hard heb geschreeuwd dat ik mijn stem kwijt ben. 

Telkens als ik probeer te bewegen, doet mijn lichaam steeds meer pijn. Zijn been zit klem tussen de stoel en de auto. 

We liggen ondersteboven, dus trekt de riem om mijn middel. 'Mevrouw, blijf rustig!' 

Ik wil schreeuwen, maar alles doet pijn en ik heb het gevoel dat ik flauw ga vallen. 

Tranen prikken in mijn ogen, maar ik druk ze weg. Hoe is dit gebeurd? 

Ik herinner me vaag nog dat we naar het feest bij Kira gingen, maar hoe is dit gebeurd. Waarom zijn we gecrasht? 

En dan komt alles binnen, Valentino heeft met Kira gezoend. We hadden ruzie en toen.. 

Het voelt alsof mijn longen dichtklappen en ik begin te hyperventileren. 'Is die man dood?!' schreeuwt een mannenstem iets verderop. 

'Oh my god, ze zijn nog zo jong..' hoor ik iemand geschokt zeggen. 'Er is vuur!' 

Ik raak in paniek terwijl alles waziger begint te worden. Als dit toestel in de fik staat, gaan we honderd procent zeker dood. Gelukkig hoor ik iets verderop een knal. 

De knal klinkt heel ver, dus vraag ik me echt af hoe we zijn geknald en tegen wie. 'Oh my god! Daar zat hij nog in!' 

Mijn hart stopt met kloppen en mijn lichaam begint weer heftig pijn te doen. Er verlaat een klein kreetje uit mijn mond, alleen hoorbaar voor Valentino en mij. 

Langzaam begin ik op te geven, het kan nog een tijdje duren eer de ambulance hier is en dan duurt het nog een tijdje eer we in het ziekenhuis zitten. 

Voorzichtig probeer ik Valentino's hand te pakken. Het lukt alleen niet, want mijn arm doet niet wat ik vraag. Het valt me nu pas op dat ik helemaal niets voel in mijn linkerarm. 

Als ik naar mijn arm kijk zie ik duidelijk een gebroken bot. Ik word misselijk en kijk weer naar het gebroken glas om me heen. 

'Hou vol...' kraakt Valentino naast me. 'Valentino..' een zwaar gewicht valt van mijn schouders. Ik ben blij dat hij nog leeft, maar ik ben nog steeds boos. 

'Ik ben hie-' Hij maakt zijn zin niet af en zakt dieper in dan dat hij al was. Nee.. 'Hey, blijf bij me.' zeg ik met het laatste beetje energie dat ik heb. 

Alles word wazig en er vormen zwarte vlekken in mijn zicht. Langzaam begint alles zwart te worden en dompel ik weg in niets. 

Ik hoor in de verte sirenes, maar ik ben bang dat ze te laat zijn. Hopend dat ze nog op tijd zijn, voel ik hoe het leven uit me sijpelt, alleen de stekende pijn in mijn lichaam herinnert me eraan dat ik nog leef. 

Davina's POV:

'Ik kan niet geloven dat dit allemaal is gebeurd. In één avond nog wel.' zegt Justin verbaasd. 'Welcome to us.' zeg ik grijnzend.