Not Like Most Boys (NL)

90. From Little To Big

Kira's POV:

De voordeur gaat open en knalt twee seconde later dicht. Ik weet dat het Andrew is en wacht totdat hij wat schreeuwt, maar ik hoor niks. 

'Hallo?' Ik loop de hal in en zie hem boos op de trap zitten. 'Lukt het joh?' 

Hij kijkt me droog aan, maar zegt niets. 'Gefeliciteerd met je appartement.' zeg ik wanneer ik naast hem ga zitten. 

'Bedankt.' zegt hij kortaf. Ik vraag me af waarom hij zo pissig is, maar voor ik wat kan zeggen begint hij al met zijn preek, 'Waarom moest ik verliefd worden op haar. Ik bedoel, er zijn genoeg andere mooie meiden. Waarom haar? Ze geeft geen shit om me en ze is gelukkig met hem. Wat moet ik doen Kira? Ik weet echt niet wat ik moet doen en ik stik zowat..' 

Ik neem zijn woorden in me op en moet glimlachen. Hij heeft geen naam genoemd, maar ik weet over wie hij het heeft. 

'Waarom vind je haar zo geweldig?' Hij haalt zijn schouders op en begint goed na te denken. 'Mag ik er nog langs?' 

Ik kijk op en zie pap de trap af lopen. Hij loopt langs ons en glimlacht uitgeput. 'Ik ga. Het kan zijn dat ik pas volgende week weer terug ben.' Mijn broer en ik knikken beide en wachten totdat hij weer de deur uit is. 

Zo is het nou eenmaal bij ons Verda's. Elke keer als pap iets moet regelen verdwijnt hij voor een tijdje. Als hij er wel is, zien we hem ook amper. 

Hij neemt wel altijd cadeautjes mee en meestal vind ik ze geweldig. 

'Neem wat leuks mee!' Hij glimlacht terwijl hij zijn jas aantrekt en knikt. 'Ik zal mijn best doen.' 

De deur klikt dicht en we zijn weer alleen. 

'Kijk ik wil niet kut doen, maar je moet haar echt uit je hoofd zetten. Ze heeft met Justin en ze krijgen een kind. Je wilt geen homewrecker zijn of wel soms?' Hij schud meteen zijn hoofd en zucht diep. 

'Ik wil haar uit mijn hoofd zetten, echt waar. Het gaat gewoon niet. Het is alsof-' Mijn telefoon gaat, waardoor hij zijn zin niet afmaakt. 'Eén seconde.' 

'Hallo?' Ik keek niet eens naar het scherm, maar ik hoor allemaal deuntjes op de achtergrond. 'Kira?' 

De stem klinkt bekend, maar ik kan het niet aan een persoon koppelen. 'Ja. Wie is dit?' Het muziek word steeds harder en dan hoor ik een knal en veel gepraat. 'Hallo?' 

Ik word genegeerd door de persoon die me belde. Als ik ophang kijk ik wie het was, maar de persoon heeft privé gebeld. 

'Waar waren we?' vraag ik waarna ik me weer naar mijn broer wend. Hij schud glimlachend zijn hoofd en staat op. 'Laat maar.' 'Nee vertel.' 

Hij zucht en wilt weglopen, maar ik ga voor hem staan. 'Vertel nou maar!' 

'Het is alsof ik verslaafd ben aan haar. Geobsedeerd ofzo,' Hij kijkt verslagen naar de grond en haalt zijn hand door zijn haren, 'En het gekke is. Ze wilt mij niet eens. Ik snap niet hoe ik dacht dat ze me wou!' 

Ik kan niets zeggen om hem te helpen, want ze wilt hem waarschijnlijk niet. Hij knikt, alsof mijn zwijgen het antwoord was wat hij nodig had, en glimlacht gebroken. 

'Ik ga naar boven, ik hoor wel wanneer het feest is begonnen.' Hij beent langs me, de trap op, en verdwijnt in zijn kamer. 

Drew en ik hebben een redelijke band, het doet me daarom ook pijn om hem zo te zien lijden. Maar wat moet ik eraan doen? 

Ik kan er niets aan doen. Ik kan Davina niet dwingen om met hem te gaan, ze is gelukkig met Justin en ze krijgen een kind. Maar ondertussen moet Drew er wel onder lijden.