Not Like Most Boys (NL)

69. Something Different

Justins POV:

Mijn blik glijd over de parkeerplaats. Veel mensen zijn er al, inclusief Dante, Ayliana, Joy en zelfs Kira. 

Ergens in de verte hoor ik Arthur me roepen, maar ik kan niet focussen. 

Sinds gister voelt het alsof ik droom. Ik weet nou niet of het een leuke droom is of een nachtmerrie. 

Hoe is het zo ver kunnen komen? 

Davina begon helemaal te huilen toen we het nieuws te horen kregen. Van haar weet ik ook niet of het tranen van vreugde, of van verdriet waren. 

Alles is zo onduidelijk, zo wazig. Ik weet gewoon niet hoe ik moet reageren. 

Ik ben blij, maar toch mis ik iets. Iets in me zegt dat het anders had moeten gaan. 

Gisteren toen we bij haar thuis kwamen, hebben we lang gepraat. Gewoon over hoe we verder gaan, of we wel verder willen gaan. 

Ik wil niets minder dan dat, ik wil verdergaan. Met haar. 

Valentino doet normaal tegen me, te normaal als het aan mij ligt. 

Alsof hij iets van plan is, maar ook weer niet. Ik weet het allemaal niet meer, het is allemaal te veel. 

Ik kom weer tot mezelf als Arthur voor me staat en voor mijn gezicht klapt. 

'Justin! Leef je nog?' vraagt hij plagend. Ik knik en haal mijn hand over m'n gezicht. 

'Wat is er nu weer, niet kunnen slapen door Davina?' Ik rol met mijn ogen en kijk hem daarna droog aan. 

'Ik heb hier geen zin in Arthur.' zeg ik, waarna ik begin te lopen richting de ingang van de school. 

Vandaag is het wat warmer, het is tenslotte alweer bijna lente. 

'Justin!' Davina's stem zorgt ervoor dat ik stop met lopen. Ik draai me langzaam om en zie haar uit de auto springen. 

Ze negeert haar vrienden en rent op me af. Wat is ze aan het doen? 

Ik ben niet de enigste die het raar vind dat ze me roept, mensen kijken en beginnen al te fluisteren. 

Wanneer ze voor me staat, kan ze amper nog ademhalen. Ik ondersteun haar door haar vast te pakken en kijk haar vragend aan. 

Ze haalt een paar keer diep adem voordat ze naar me glimlacht. 'Wat ben je-' 

Voordat ik mijn zin af heb kunnen maken, knallen haar lippen al op die van mij. Mijn ogen schieten open en ik weet niet wat ik moet doen. 

Ze gaat op haar tenen staan en haalt haar handen door m'n haar. Mijn lichaam die zo moe was van de twee uurtjes slaap die ik had gehad, lijkt ineens energie te krijgen. 

Ik sluit mijn ogen en laat het gebeuren. Ik laat me overspoelen door haar. 

Ergens op de achtergrond hoor ik mensen fluisteren, maar het kan haar niet schelen, dus waarom zou het mij wat moeten doen?

Mijn hart bonkt zo hard, dat ik bang ben dat hij elk moment uit mijn borst kan vallen. 

Het gefluister slaat over naar gejuich. De stemmen die juichen komen me bekend voor en pas als ze steeds dichterbij komen, weet ik dat het haar vrienden zijn. 

Ze glimlacht tegen mijn lippen en gaat langzaam weer rechtop staan. Haar ogen prikken zowat door me heen, terwijl ze stralend naar me glimlacht. 

'Geweldig dit.. De hele school weet het ook meteen.' zegt Valentino walgend van dit alles.