Not Like Most Boys (NL)

100. Final Destination

Valentino's POV:

'Ik vind het alsnog erg dat we hem nu pas mogen zien!' zegt Ayliana zogenaamd boos. Ik ga zitten en kijk naar Davina die een baby in haar armen wiegt. 

Van beneden naar boven op krukken is vermoeiender dan ik had verwacht. 

'Mag ik hem vasthouden?' vraag ik voorzichtig. Ze kijkt naar hem alsof ze hem aan niemand wilt geven. Alsof ze hem met niemand wilt delen. 

'Hoe heet hij eigenlijk?' vraagt Ayliana nieuwsgierig. We kijken naar Justin en dan weer naar Davina en de baby. Mijn kleine neefje die al aardig voor wat ophef heeft gezorgd. 

'Kayden Elijah North...' zegt Davina emotioneel. 'Is dat niet de naam die-' 'Ja..' Ik hoef mijn zijn niet eens af te maken. 

'Ik dacht dat ik de naam niets zou vinden, maar.. Hoe vaker ik het hoorde.. Hoe beter het klonk.. En op die manier hebben we toch nog wat van Alison...' Davina kan elk moment huilen en ik ben niet de enige die het weet. 

Justin loopt snel naar het bed en pakt Davina's hand vast. 'Het past bij hem.' gaat ze bevend verder. Ze geeft Kayden aan Justin en knikt naar Ayliana. 

'Waarom mag zij eerst?' vraag ik plagend, gewoon om haar een beetje op te vrolijken. 'Doe niet zo egoïstisch.' zegt Ayliana die de baby langzaam heen en weer wiegt. 

Ayliana lijkt in een soort trans en kan haar ogen niet van Kayden afhouden. Ze loopt langzaam mijn kant op en laat hem aan me zien. 

'Welkom bij de familie Kayden..' fluister ik naar mijn neefje. Hij is te schattig voor woorden. Hij heeft Justins ogen, licht bruin, bijna goud. 'Hij is geweldig.' 

Ik steek mijn vinger naar hem uit en bijna meteen pakt hij mijn vinger beet. Gelukkig slaapt hij stilletjes verder zonder in tranen uit te barsten. 

'Wil je hem vasthouden?' vraagt Ayliana glimlachend. Ik schud mijn hoofd, plots bang dat ik hem pijn ga doen ofzo. 'Net wou je nog-' 'Nu niet meer.' zeg ik snel. We kijken van de baby naar Justin die een deken over Davina trekt. 

Davina valt bijna in slaap, wat betekend dat ze op is. 'Ik denk dat wij maar beter kunnen gaan..' zegt Ayliana. Hoe graag ik ook wil blijven, ze heeft gelijk.

Magdalena's POV:

Ik klop op zijn kamerdeur en loop zonder antwoord naar binnen. 'Ooit gehoord van wachten op een antwoord?' 

'Je deur stond toch al open, dus niet moeilijk doen.' Hij zucht en gooit snel nog een shirt in zijn koffer. 'Zo gaat het niet passen.' 'Dan laat ik het wel hier achter, ik ga daar sowieso dingen halen.' 

Zuchtend plof ik neer op zijn bed. Je zou denken dat ik blij zou zijn dat hij eindelijk weggaat, maar ik ga hem missen. 

Wie moet ik nu irriteren? Simba rent de kamer in en snuffelt wat aan m'n voeten. 

'Beter gedraag je je daar.' Hij grinnikt en gooit zijn koffer dicht. 'Help eens.' Ik ga op zijn koffer zitten en kijk hem streng aan. 'Ik ben serieus Arthur, je moet je wel gedragen.' 

'Weet ik ook wel. En sinds wanneer lees jij me de les?' vraagt hij terwijl hij de koffer dicht probeert te ritsen. 'Ik wil niet naar Amerika te hoeven gaan voor shit die jij hebt veroorzaakt.' 

Hij rolt met zijn ogen en helpt me van de koffer af. 'Dat gaat niet gebeuren, ik zal me gedragen.' 

Ik knik en trek hem in mijn armen. Hij is net iets langer dan me, maar hij blijft mijn kleine broertje.