Not Like Most Boys (NL)

58. A Little Empty

Davina's POV:

Vandaag is het een stuk rustiger, omdat Dante, Valentino, Ayliana en Joy naar Engeland zijn. Ik hoop echt dat ze het naar hun zin hebben, want hier is het super saai. 

'Let je wel op Davina?' vraagt Meneer Laseren. Ik knik en begin zogenaamd aan de opdrachten in mijn boek. 

'Ik snap er letterlijk niks van.' zegt Kira zuchtend. Ook al zijn Joy en Ayliana er niet, ze zit alsnog voor me. 

'Ik wel dan?' vraag ik plagend. Ze lacht zachtjes en kijkt me verveeld aan. 

'Hoe zou het nu in Engeland zijn?' vraagt ze nieuwsgierig. Ik haal mijn schouders op, want ik heb geen idee. 

'Ze appen vast wel als ze tijd hebben.' zeg ik zuchtend. Ze knikt en gaat weer verder met haar opdrachten. 

Ik probeer nu ook te beginnen, maar het lukt gewoon niet. Mijn hoofd gaat telkens weer terug naar Justin. 

Hij is nog steeds boos op me, wat ik totaal begrijp. Ik ben ook echt aan het twijfelen of ik het hem moe vertellen, maar ik weet niet of hij dat aankan. Of ik dat aankan. 

De bel gaat en iedereen probeert zo snel mogelijk naar het volgende lokaal te gaan. Ik loop achter Kira aan en loop met haar naar het volgende lokaal.

Op de gang staan Justin en Arthur met elkaar te praten, vlakbij het lokaal waar wij moeten zijn. 

Ik wil een andere kant op lopen, maar Kira trekt me mee naar hun, zodat ze lekker met Arthur kan praten. 

'Hey, zie ik jullie zondag op mijn feest?' vraagt Arthur trots. 'Hou je een feest dan?' vraagt Kira nieuwsgierig. 

Hij knikt en tikt Justin aan. 'Soort van Welkom terug feest voor Dante, Valentino, Ayliana en Joy.' legt hij uit. 

'Tuurlijk Arthur, als jij het zegt' zegt Kira speels. Hij grinnikt en kijkt naar mij, om daarna naar Justin te kijken. 

'Zullen we dit uurtje naar de stad gaan, heb echt geen zin in wiskunde.' Kira knikt en kijkt mij aan. Ik schud mijn hoofd, ik ga dus echt niet skippen. 

'Doe nou niet zo saai Davina!' zegt Arthur klagend. Ik schud mijn hoofd en sla mijn armen over elkaar. 

'Laat het, kom we gaan.' zegt Justin geïrriteerd. Arthur en Kira kijken elkaar verbaasd aan en lopen dan snel weg. Justin blijft staan en zucht diep. 

'Justin.. Ik-' 'Hoe gaat het met hem?' vraagt hij achterdochtig. 

'Met wie?' vraag ik niet begrijpend. 'Met je vriendje?' Bedoelt hij Andrew? 'Hij is mijn vriendje niet.' zeg ik snel, maar het enige wat hij doet is lachen. 

'Wat jij zegt Davina.' Hij wilt weglopen maar ik pak zijn arm vast. De gangen zijn nu helemaal leeg, en ook al waren ze dat niet, zou ik het nog steeds doen. 

Ik druk mijn lippen op die van hem en sla mijn armen om zijn nek. Hij schrikt, maar duwt me niet weg. 

De schok gaat door mijn hele lichaam, sterker dan normaal. Misschien omdat we dit lang niet meer hebben gedaan. 

Hij tilt me lichtjes op en slaat zijn armen om mijn middel, waardoor ik tegen zijn borst aanleun. Het is duidelijk dat hij dit ook wilt, anders had hij me weggeduwd. Hij heeft dit even hard nodig als ik, dus is het duidelijk dat hij nog niet klaar met me is. 

Tien seconde lang zitten onze lippen aan elkaar vast. Tien seconde lang. De kortste maar langste tien seconde tegelijkertijd. 

'Kom je nog- Shit.. Sorry!' zegt Arthur zodra hij ons samen ziet. Ik kijk in Justins ogen en weet niet wat ik moet zeggen.