İlk önce herkese merhaba.
İlk defa yazdığım bir kurguyu buraya yayınlayarak hayatımda büyük bir adım atıyorum. Ve inanın çok korkuyorum.
Desteklerinizi kitap boyu esirgememeniz bana o kadar güç veriyor ki, kelimelerle anlatamam bile.
Son olarak kitaba başlama tarihinizi buraya bırakabilir misiniz?
O zaman iyi okumalar.
Karşınızda Zevahir.
1.BÖLÜM
Ağzıma gelen yoğun metalik tadın ardından kafamı kaldırıp önümdeki kıza baktım. Gözlerimin kızardığına emindim. Sonra bir ses yankılandı kulağımda YALNIZSIN, doğru yalnızdım, yapayalnız, tek başıma...
Düşünmek kafama darbe yerken yapılması zor bir şeydi ama bir şey vardı, sinirliydim ve sinirimi vurarak attığıma göre şansımı değerlendirmeliydim.
Kafamı kaldırıp karşımdaki kıza "Merhaba" dedim ve rastgele vurmaya başladım. Hiçbir ses duymuyordum daha doğrusu sesleri algılayamıyordum. Yıllarca aklıma kazınmış olan kombinasyonları hızla uygulamaya başladım.
Açıkcası bir gerçek vardı. Öfke ile boks yapılmazdı. Öfke, kontrolü bir sandığa kapatıp üzerine kilit vurmak gibiydi.
Öfke çok tehlikeli bir şeydi.
Sol direkt ve sağ kroşe attım, sertçe.
Ardından da bizi ayıran boks hakemine baktım.
Maç bitti anlamında elini gösterince döndüm gerçek dünyaya, "Türkiye!" diye bağırınca yükselen sesler, beni tezahürat edenler.
Neler oluyor?
Özgür karşıma çıkıp "Başardın." diyene kadar hâlâ ne olduğundan haberim yok gibiydi "Özgür ne oluyor?" dememle dünyayla arama karanlık girmesi aynı anda oldu.
***
"Özgür ne oluyor? Anlayamıyorum, olmuyor." kafamın içinde düşüncelerim yeni yeni belirginleştirken yine tek bir şey vardı aklımda YALNIZDIM.
Hatırla, Aliva hadi hadi hadi kendimi yiyordum ama olmuyordu. Hatırlamak, uyanalı birkaç dakika olmuşken yapması zor bir şeydi, Özgür ve diğerleri kendimi zorlamamamı söylüyordu ama berbat hissediyordum ne demek düşünme?
Kendimi toparlayıp düşünmeye başladım ne olmuştu?
En başında ne olmuştu?
Durdum nefes alışverişlerimi dengeye soktum.
Gözlerimi kapattım ve zihnimi toparlamaya çalıştım.
Durdum ve gözlerimi açtım.
Maç evet, maça çıkmadan 15 dakika önce avukat aramıştı trafik kazası geçirmişlerdi, annem ve babam.
Ölmüşlerdi.
Durdum ve nefes almayı bıraktım.
Aynı zamanda ben maça çıkmaya ısrar etmistim yanlış hatırlamıyordum evet gerçekti. Bu gerçek başımdan kaynar su gibi döküldü.
YALNIZDIM.
Ailesizdim. Aslında olmayan bir ailenin fiziksel bir hâli de kalmamıştı artık.
Ölmüşlerdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZEVAHİR
Ficção AdolescenteBazen hayattaki yerinizi sorgularsınız. Kim olduğunuzu ya da kim olmak istediğinizi. Ne kadar hayatınızı kendi başınıza yönetmek isteseniz bile ne seveceğiniz adamı, ne de geçmişinizini seçebileceksiniz. Ben Aliva Gürsoy; Dünya Boks Şampiyonu olabi...
