Darkness | Byun Baekhyun

-Chapter 11-

Evde yankılanan zil sesinden sonra kısa bir süreliğine birbirimize baktık. Kimsenin ne yapmamız gerektiğiyle ilgili bir fikri yoktu. Saniyeler sonrasında ise duyulan anahtar tıkırtısıyla ayağa fırladım. Ben odalardan birine daldığımda Baekhyun' un şaşkınlıkla karışmış öfkeli sesi evin içini doldurdu.

"Burada ne oldu?!"

"Hey! Hiiiiç... Ben hallederim şimdi sen neden gelmiştin?"

"Senin suratına ne oldu? Ayrıca bu kim?" Kaşlarını çatmış Kai' yi işaret ettiğini tahmin edebiliyordum. Pencereden atlamadan hemen önce son kez odaya göz gezdirip oradan uzaklaştım.

Eve geldiğimde beklediğimin aksine etraf sessiz görünüyordu. Uzun zamandan sonra kendime vakit ayırmak için fırsatım olduğundan sevinmedim değil. Üzerimi değiştirdikten sonra kendimi koltuğa attım. Hemen yanımda yığdığım abur cuburlardan birini seçip açtığım filme gömüldüm.

Omuzlarımdan sarsılarak kaldırıldığımda yeni yeni uykuya dalıyordum. Etrafa karanlık çökmüştü. "Sorun ne?"

"Hiç."

"E niye uyandırıyorsun o zaman?" Homurdanarak gözlerimi ovaladığımda yanımdaki paketleri kenara itip oturdu.

"Baekhyun' la tanıştım."

"Evet, baya sürpriz bir şey çünkü bu?"

"Gayet iyi biri."

"Tamam, da ne alaka şimdi Jongin? Beni onun ne kadar harika biri olduğunu anlatmak için kaldırmış olamazsın."

"Tabi ki de onun için uyandırmadım."

"Hala boş yapıyorsun?"

"Diyorum ki sen onunla yakınlaşsan mı biraz?"

"Ne?"

"Büyük aşklar nefretle başlar falan? Belki hissetmenin sebebi budur?"

"Siktir oradan! Senin beynini kim yıkadı? Chanyeol değil mi? Onu geberteceğim." Sinirle söylendiğimde vücudum uyku için yalvardığından yeterince sağlam bir tepki verememiştim.

"Neden bence çok mantıklı?"

"Evet, tabi. Bir romantik komedinin içinde olsaydık bu dediğin olabilirdi. Çocuk günahı kadar sevmiyor beni. Biz arkadaş bile olamayız gerizekalı. Ayrıca plan işini sana bıraktığım için de şu an bir endişelenmedim değil. Bu kadar klişe ve basit düşündüğünü bilmiyordum."

Oturduğu yerden kalkıp sürünerek odama çıkacaktım ki önümde durup bana engel oldu.

"Jongin çekil şuradan. Uyumak istiyorum."

"Konuşmamız gereken şeyler var."

"Evet, bilmeme değecek şeyler bulduğunda haber ver." Ona aldırmadan yürümeye devam ettiğimde peşimden geldi. Tanrım... Bu çocukla önceden olan ilişkimizi özlüyordum. Ne güzel konuşmuyorduk bile!

Onu önemsemeden kendimi yatağa attığımda hala başımda dikildiğini hissedebiliyordum. "Git artık başımdan!"

Yüzümü yastıkla kapattığımdan sesim boğuk çıkmıştı.

"Sana herhangi bir ilaç vermediğini söyledi." Tamam, bu konu ilgimi çekmişti.

"Ne?"

"Sana ağrı kesici vurmak istediğinde ona engel olmuşsun."

"Bilincimin kapalı olduğunu sanıyordum."

"Anlaşılan tam olarak kendinde değilmişsin ama ona engel olabilmişsin."