UMAY

1.Bölüm ✔️

Ailemize hoşgeldiniz. Beğeni ve güzel yorumlarınızı eksik etmeyin.🖤

Okumuş olanlara söylüyorum; Lütfen spoi vermeyin. Yeniden yorum yapmayı ve beğenmeyen varsa beğenmeyi unutmayın.

İyi okumalar dilerim.

_______________

Sevdiklerinizin değerini iyi bilin. Çünkü toprak aldığını geri vermiyor..

"Anne?" dedim, kollarımı anneme daha çok sararak. Saçlarım arasına minik bir öpücük bırakıp, "Efendim bebeğim." dedi. "Sence birgün ben de, sen ve babamın arasında olan büyük aşktan yaşayabilir miyim?" dedim. "Sanmıyorum, yaşayamazsın." dedi annem. Kaşlarımı çatıp, annemin gözlerine baktım. Gülmeye başladı. Beni tekrar kolları arasına aldı. "Çünkü sen çok daha büyük bir aşk yaşayacaksın. Ben hislerimde yanılmam, biliyorsun." dedi annem. Sırıttım. "Acaba, nasıl biri olacak?" dedim. "Çok yakışıklıdır. Senin gibi deli olmalı. Sonuçta deli deliyi çeker." dedi annem. Güldüm.

"Yarın gitmek zorunda mısınız?" dedim, dudaklarımı büzerek. Anında ciddiyete bürünmüştüm. "Anneciğim onların da bize ihtiyacı var. Ama böyle yaparsan aklım sen de kalır. Çok üzülürüm." dedi annem. "Benim kızım, asker torunu." dedi babam, yanımıza oturarak. "Babacığım üzülmemle, asker torunu olmamın ne alakası var?" dedim. Anneme dönüp, "doktor kızı demesi gerekiyorken, asker torunu diyor. Babamı bazen anlayamıyorum." diye devam ettim.

Annem güldü. Babam beni kendine çekip kollarıyla sımsıkı sardı. "Baba!" dedim. Bir cevap alamadım. Başımdan öpmeye başladı. "Küçük cadıma bak sen. Lafta atarmış." dedi babam. "Biraz daha sıkmaya devam edersen, küçük cadın kalmayabilir." dedim. Kahkaha attılar. Babam daha çok sıkmaya başladı.

"Benim dişi kurtum nerede?" dedi dedem. Bir elimi, babamın kolları arasından kurtarıp kaldırdım. "Dede buradayım. Kurtar beni!" dedim. Dedem beni babamdan kurtarıp, karşıdaki koltuğa oturdu. Ben de dedemin kucağında oturup, kollarımı boynuna sardım. "Paşam benim." deyip, yanağına kocaman bir öpücük bıraktım. Babam kolunu annemin omuzuna atıp, sarıldı. Bir kaşımı kaldırıp ters ters baktım. "Dedem burada. Ayıp ayıp." dedim. Güldüler.

🐺

Annem ve babam doktor. Gönüllü olarak sınıra gidecekler. Bu ilk gidişleri değil ama son olacak. Birlikte güzel bir yemek yedikten sonra bahçede oturup sohbet ediyorduk. Beraber geçirdiğimiz son gece olduğunu bilseydim, her saniyesini dolu dolu geçirirdim. Neyin? Ne zaman, geleceğini? Kimse bilemez. Dedem, babamın babası, Albay olur kendileri. Efsanevi askerlerden biridir. Paşa olarak bilinir. Herkesin korkulu rüyası Paşa; bizim sığınağımız, benim tutunduğum en güvenli daldı.

Dedemin kucağından kalkıp yanına oturdum. "Bir hafta sonra doğum günüm." dedim. "Hatırlamamak mümkün mü?" dedi dedem. "Geçen sene, doğum gününden bir gün sonra, 'doğum günüme üç yüz altmış üç gün, on üç saat, yirmi iki dakika kaldı. Bana ne alacaksınız?' diye söylemiştin. Her gün de hatırlattığın için kızım, unutmuyoruz." dedi babam. Kıkırdadım. Vardır öyle huylarım.

"Ee bana ne getireceksiniz? Yetişirsiniz değil mi?" dedim. "Sınıra gidecekler, Paris'e değil." dedi dedem. Suratımı astım.

"Senin hediyeni aldık." dedi babam. Gözlerim heyecanla kocaman olmuştu. Koşa koşa babamın kucağına atladım. "Turan! Biz bu konuyu konuşmuştuk." dedi annem, babama. "Neyi? Neyi?" dedim, heyecanla. "Baba sen de bir şey söylesene." dedi annem, dedeme. "Motoru aldığından beri başımızı ağrıttı zaten. Sıra araba da mı?" dedi dedem. Babama bakınca gülümsedi.