Duvar

Bölüm 73

Yazan'dan

Artık yedinci aylarına yaklaşmışlardı.

İşten çıkıp eve geldi Afitap. Kendisine patlayacakmış gibi gelen karnı yüzünden adam akıllı eğilemiyordu bile ve bu zamanda özellikle anlamıştı iyi bir eş seçmenin önemini. Asaf onu yıkıyor -hamileliğinin başından beri böyleydi durum- çoraplarını giydiriyordu. Ayakkabılarının da hepsini ayarlanmıştı ayağına göre ve eğilip kalkmadan sadece ayağını içine sokarak giyiyordu.

Yardımcıya odada olacağını söyleyip odasına geçti. Çok şükür aç hissetmiyordu ama mesanesi her zamanki gibi sınırlarını zorluyordu. Olabildiğince hızlı bir şekilde hareket edip tuvaletini yaptı.

Banyoda işini bitirince hemen gömleğini ve sütyenini çıkardı. Zaten memeleri hassastı, bu dönemde sütyen daha da işkence oluyordu. Derin bir oh daha çekip uzandı yatakta.

Asaf eve geldiğinde yatakta yatan karısına baktı. Sadece gülümsemekle yetinecekti ki şimdi uyursa gece hiç uyuyamayacağını hatırlayınca yanına gidip yüzünü kapatan saçları parmağıyla geriye itti.

"Güzelim..."

Eli kadının şişkin karnına gidip okşadı usulca. "Merhaba, oğlum. Nasılsın bakalım?" diyip minik bir öpücük kondurdu kadının karnına.

"Uyuyacak, rahat bırak bizi." diye homurdanan kadına bakıp gülümsedi.

"Şimdi uyursanız gece hiç uyuyamazsınız."

"Onu o zaman düşünelim." diyip kafasını yana yatırdı ve gözlerini kapattı Afitap.

Kadının huysuz hareketlerine gülüp karnını öptü. "Sen bu annene bakma, oğlum." Kalkıp karısının alnına bastırdı dudaklarını. "Hadi birtanem, yemek yiyeceğiz. Acıkmıştır benim oğlum."

Gözlerini araladı oflayarak Afitap. "Senin oğlun bir beni yemiyor diyeceğim ama yaptığı bir bakıma bu."

Görünene göre biraz büyük bir bebek onları bekliyordu fakat bunda bir sıkıntı görmüyordu Asaf. Küçük olacağına büyük olsundu.

Yavaşça kalktı yataktan. "Çoraplarımı giydirir misin?" dedi çıplak ayaklarını fark edince.

"Tamam, güzelim."

Üzerini değiştirmeden karısının çoraplarını giydirdi. Alnını öpüp "Tuvaletin var mı?" diye sordu.

Aldığı ise göğsüne bir yumruk oldu. "Asaf! Sana sorma şunu dedim kaç kere! Al işte, geldi!"

Asaf kahkaha atarken Afitap da ona kötü bakışlar atıyordu. Yavaşça kalkıp banyoya doğru hareketlendi.

Homurdanarak ilerleyen kadına bakıp üzerini değiştirdi Asaf. O gelince dikkatli olmaya çalışarak kucağına alıp aşağıya inmeye başladı.

"Bu, beni affettirir mi?" Bir açıdan kendisi için de yapıyordu bunu, çünkü Afitap çok yavaş hareket ediyordu artık.

"Hayır ama belkiii..." diyip kaşlarını kaldırdı dudaklarını dişleyerek.

"Belki?"

Aşağıya indiklerinde kadını koltuğa bıraktı, oradan daha güvenli bir şekilde kalksın diye.

"Belki bize hafta sonu mangal yaparsan... Belki... Kesin değil." dedi Afitap gülerek.

"Canın mı çekti, birtanem?" dedi yanağını okşayarak ama bu durum hoşuna gitmedi, bir sıkıntı mı vardı ki? Son kontrolde sıkıntı yoktu aslında...

Omuz silkti Afitap karnını okşarken. "Benim değil, Emre'nin."

Dudakları iki yana kıvrıldı. "Oğlum içinse tamam." diyip burunlarını sürttü kadına doğru eğildikten sonra.