Deception (Voltooid)

Deception deel 21

Ik schrok maandag wederom van een droom. Mijn hart ging te keer en ik was helemaal bezweet. Ik keek om mij heen. Ik was helemaal gedesoriënteerd. Het leek wel een nachtmerrie...

Ik wist niet wat ik had en ik kon het mij niet echt goed herinneren. Ik wist wel dat ik papa zag. Papa blijft in mijn dromen komen. Ya ra bi, help mij. Ya ra bi geef mij moed om door te gaan. Geef mij de kracht.

Mijn hartritme leek nog steeds verstoord. Ik probeerde rustig te ademen. Ik wreef over mijn gezicht en probeerde rustig te blijven.

Ik was echt helemaal bezweet en mijn hemd plakte aan mijn lichaam. Ik stond ook voorzichtig om snel te gaan douchen. Ik had ook hoofdpijn maar ik kon mij vandaag echt niet afmelden. We hadden al met moeite de benodigde ouders bij elkaar kunnen vinden. Er zijn maar weinig ouders die zo'n activiteit willen doen.

Ik ging mij snel omkleden. Ik koos voor iets sportiefs. Een skinny en leuk offshoulder trui met een bloesje er onder. Ik pakte ook mijn sneakers erbij. Beneden pakte ik twee paracetamolletjes en dronk er een glas water eroverheen.

Het was al herfst en behoorlijk koud. Het was ook heel somber. Het zijn niet mijn maanden. Maar ergens toch wel een warm gevoel. Je zag ook dat de natuur ook van kleur veranderede. Dit maakte de wandeling ook leuk. Al die vallende bladeren. Al die gekleurde bladeren en kale bomen, het had toch iets. Het was gelukkig wel droog en dat was echt superfijn.

Rond kwart voor verzamelden de ouders zich op het schoolplein. De bedoeling was echt om 9 uur te vertrekken. De wandeling duurt zeker anderhalf uur en we moesten echt voor half 12 weer op schoolplein zijn.

De kinderen waren keurig in groepjes ingedeeld en ik telde al de koppen. Ik keek even rond en ik stond weer oog in oog met Nadim. Hij keek mij aan en glimlachte op. Hij was weer lekker sportief gekleed en helemaal uitgerust met zijn rugtas.
Zijn warme lach drong mijn hart binnen. Mijn hart ging te keer en mijn maag voelde vreemd. IK wilde hem graag aankijken en verdrinken in die ogen maar het deed ook zo'n pijn. Hij bleef naar mij kijken en ik voelde zijn blik mijn ziel doorboren......Ik kreeg het al warm als ik aan zijn ogen dacht.
Ik slikte en IK wendde gelijk mijn blik. Zeyneb keek mij aan en volgens mij wist ze meteen hoe laat het was. Ze zei er gelukkig niets van.

Tijdens de wandeling heb ik bewust afstand van hem gehouden. Hij liep voorop met een groepje van 5 en ik helemaal achterin. Af en toe zag ik hem wachten en gelukkig waren de kinderen ongeduldig. Heel lang staan lukte hem dat niet. IK hield mezelf ook op afstand.

Rond 10 uur liepen we richting een park waar de kinderen even een boterham konden eten. Er stonden een paar tafels met bankjes en dat was ideaal voor de groep.

De kinderen gingen allemaal zitten en het rugtasje gingen open. Ik keek even om mij heen en ik zag Nadim bij Zeyeb staan. Niet veel later liep hij mijn kant op. Juf Rima, kan ik je even spreken? Vroeg hij. Ik schrok en keek even om mij heen.
Ik zag dat iedereen naar ons keek. Ik wist even niet wat ik moest zeggen. Tuurijk, wat is er aan de hand? Vroeg ik. Kunt even meelopen? Vroeg hij weer. Ik keek weer iedereen aan en liep met hem mee. We stonden nu een paar meter van de groep vandaan.

Ben je bewust mij aan het ontwijken? Vroeg hij en keek mij heel doordringend aan. Ontwijken? Vroeg ik op een droge toon. Nee, negeren zei hij.
"Het is niet de plek" zei ik. Straks gaan ze nog iets denken, siste ik hem toe.

Hij zuchtte........Kunnen we vanavond iets afpreken? vroeg hij weer. "Nee, dat doe ik niet" zei ik. "Als vrienden" zei hij. "Ook niet als vrienden" zei ik op een droge toon." Je blijft in mijn gedachten", zei hij op een hese stem. "Ik wil je heel graag in mijn leven hebben" zei hij weer. "Nou dat gaat dus niet" zei ik. "Dit kan gewoon niet" zei ik.
"Je gaat niet ontkennen dat je niets voor mij voelt" zei hij. "Je kan niet ontkennen dat wat tussen ons is", heel sterk is. Nadim, je moet mij uit je hoofd zetten. HET KAN NIET, zei ik op een boze toon. Ik liep daarna weg.