Deception (Voltooid)

Deception deel 75

Mama gaf mij nog een kus op mijn voorhoofd en liep daarna met mijn zusje naar buiten.
Ik keek Janine aan en moest toch even slikken.

"Mevrouw Zahiri of mag ik je Rima noemen" zei ze op een lieve toon. "Je mag mij Rima noemen", zei ik.
Ze keek mij weer vriendelijk aan. "Ik overval je misschien maar we maken ons oprecht zorgen" zei ze. "Dat hoeft echt niet" zei ik." Het gaat nu goed met mij", zei ik weer.

"Rima, Jij at al dagen niet en je dronk niet" zei ze weer. "Je was ook behoorlijk verward". Ik wendde mijn blik en ik wilde haar niet aankijken. " Je schreeuwde dat je doodwilde" zei ze. Ik keek haar en moest weer even slikken.

Rima heb jij eerder aan zelfdoding gedacht? Vroeg ze weer. Ik schrok van haar vraag en wendde ook meteen mijn blik." Rima, ik kan je tot niets verplichten maar een opname is misschien wel verstandig" zei ze. Het is even dat jij in een ander omgeving zit, zei ze weer. Ik keek haar aan en begon te huilen. "Meisje toch" zei ze op een lieve toon. Ze ging naast mij op de stoel zitten en hield mijn hand vast. Het komt goed, zei ze. Ik ben ervan overtuigd.

Na twee dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen werd ik opgenomen in een psychiatrische afdeling. Het was een vrijwillige opname en gelukkig ook open. Ik kon ieder moment gaan als ik wilde en dat gaf mij een verstelling.

Echter daar eenmaal te zitten, wilde ik ook niemand spreken en weigerde ik ieder bezoekafspraak. Ik had begrepen dat mijn zusje mijn spullen had gebracht maar ook haar wilde ik even niet spreken. Ik wilde gewoon even niemand zien. Ik hoefde hier die masker niet op te zetten. Die neppe glimlach om mensen te laten denken dat ik gelukkig ben. 

Ik had drie dagen ook gespreksessies. Er werden vragen gesteld over de dood van mijn vader, de jaren daarna en mijn laatste jaar. Ik kon niet anders dan huilen. Alles leek eruit te komen. 

Janine was heel vriendelijk en had ook alle geduld. Ik kreeg boeken en tijdschriften mee. De verpleging was ook zeer vriendelijk en maakten zelfs soms een praatje.

Ik zonderde mij wel echter af. Ik had geen zin om gesprekken te voeren met al die mensen hier en zat het liefst 24 op mijn kamer.  Ook vond ik het soms heel akelig hoe er sommige meiden van mijn leeftijd erbij liepen. Ik was niet de enige......Ik was niet gek.

De drie dagen er na leek het iets beter te gaan. De verpleegkundige liep binnen." Rima, we hebben bezoek voor je" zei ze weer. "Ik wil geen bezoek" zei ik. “Het is je neef Anas Zahiri” zei ze." Hij wil heel graag even met je praten en ik had beloofd om het te vragen" zei ze en zette een glimlach op." Het duurt niet langer dan 10 minuten zei hij tegen mij" zei ze weer op een lieve toon.

Ik slikte en keek haar aan. Kan dat hier op mijn kamer? vroeg ik." Ja hoor", zei ze. "Ik zal het doorgeven bij de balie en zij begeleiden hem zo naar je kamer". Ze liep daarna weg.

Ik ging aan rechtop in bed zitten en ik voelde mij nu toch behoorlijk zenuwachtig. Anas had ik hier niet verwacht.
Vijf minuten later hoorde ik geklop op de deur.

Anas liep binnen en hij deed de deur op slot. Hij had zijn handen in zijn zakken en was ook behoorlijk zenuwachtig. 

Hij zag mij zo zitten en schraapte even zijn keel. "Rima hoe is het? Vroeg hij op een hese toon.

Ik slikte en wendde mijn blik. "Het gaat prima" zei ik. Wat kan ik voor je doen?

HIj stond ineens naast mijn bed. " Ik wilde alleen weten hoe het met je is" zei hij weer. Hij pakte een stoel en ging naast mijn bed zitten. HIj bleef mij even aankijken en ik zag een verdrietige blik in zijn ogen.

" Rima, het spijt mij enorm" zei hij." Je hebt niets gedaan" zei ik." Jawel, genoeg" zei hij." Ik heb het je de afgelopen jaar heel moeilijk gemaakt".
"Het spijt mij" zei hij weer." Ik realiseer mij ook nu hoe moeilijk het jij de afgelopen jaren had".
Ik zag dat zijn ogen vochtig werden en ik voelde een brok in mijn keel.

"Ik had met je moeder gepraat en ik bedacht mij hoe sterk je was toen je vader overleed en dat je doorging" zei hij. "Je studeerde tot in de late uurtjes om je vader trots te maken" zei hij en probeerde te glimlachen. De tranen gleden over mijn wangen.

"We willen je niet kwijt" zei hij met een brok in zijn keel. "Ook zijn ogen werden nu vochtiger. Hij stond ook op breken..........."Rima, je moet aan je moeder en zusjes denken" zei hij weer.  "Ze mogen je niet verliezen"......."Dat wordt hun graf".

Ik probeerde rustig te ademen. "Ik ben er nog", zei ik.

Wie is de man die jou om de hand wilde vragen? vroeg hij weer." Hij heeft een paar keer gebeld maar je moeder heeft gevraagd om niet meer te bellen en nu huilt ze alleen maar. Ik kan zijn nummer niet traceren, zei hij weer.

"Het is net erg" zei ik. "Het is klaar. Ik heb mij erbij neergelegd" zei ik weer." Rima, we willen niet dat je ongelukkig bent" zei hij nu met een gebroken stem." Je moeder gaat kapot maar ik ook".  Ik zag de tranen langs zijn ooghoeken vallen. Ik slikte en mijn tranen gleden ook............

Hij wreef even over zijn gezicht maar om te verdoezelen dat hij huilde. Hij kon mij ook even niet aankijken. Zo ken ik Anas helemaal niet. Deze kant kende ik niet van hem. Het deed mij ergens toch veel. De tranen bleven over mijn wangen stromen. 

“Zakia kon ons niet veel zeggen” zei hij weer. Ze zei alleen dat hij Nadim heeft een dat zijn zoon bij jullie op school zat.  Klopt” zei ik. Maar ik wil er niet meer over praten" zei ik weer. "Rima, ik wil weten wie het is" zei hij. "Anas laat het alsjeblieft rusten". Kun je dat alsjeblieft voor mij doen?
"Ik wil niet meer en ik kan niet meer", zei ik. 

Hij stond op en gaf mij een kus op mijn hoofd. "Rima, maak je zelf niet kapot", zei hij op een zachte toon. "Anas maak je geen zorgen", zei ik.” Ik pleeg geen zelfmoord” zei ik.
Niemand hoeft zich daar druk om te maken”.  "Het komt goed inchaallah" zei ik weer. Hij keek mij aan knikte.

Hij kneep daarna nog in mijn hand en schraapte zijn keel.

Ik zag dat zijn gezicht iets ontspande net of een last van schouders afging. Maar ik praatte ook de waarheid. Ik heb mij erbij neergelegd. Ik zie wel waar het schip strand maar ik was niet van plan om een er einde aan mijn leven te maken. 

Hij bleef mij heel lief aankijken. Het voelde vreemd om deze zachte kant van hem te zien.

"Ik wil alleen nu zijn", zei ik. “Het was lief van je maar ik ben echt moe” zei ik weer.

"Je moeder en je zusjes willen je graag zien" zei hij. "Ik wil ze ook graag zien" zei ik. “Ik zal het tegen hen zeggen” zei hij.

"Je mag ook tegen hen zeggen dat ze gewoon op vakantie kunnen gaan." "Ik wil niet dat zie hier blijven vanwege mij" zei ik weer. Dan ga ik mij alleen nog meer schuldig voelen zei ik. Ik zal dat ook zeggen, zei hij.  Maar ik denk niet dat ze gaan, zei hij met een zucht. 

“Bedankt dat je langs bent gekomen” zei ik weer." Met alle liefde" zei hij. "Je bent ons veel waard" zei hij. "Vergeet dat nooit". Wollah Rima, als ik alles kon terug kon draaien, had ik het gedaan. "Het spijt mij". Ik knikte…………”Doe de groeten aan Amira” zei ik.
Hij knikte weer. “Zij mist je ook “zei hij. “Wij allemaal” zei hij nu met een brok in zijn keel. Hij gaf mij nog een kus op mijn hoofd. “Houd je goed”, zei hij.

Hij liep daarna richting de deur en draaide zocht nog één keertje om. Hij keek mij even aan en ging naar buiten. Ik liet mij zakken in mijn bed en liet mijn tranen gaan.