Deception (Voltooid)

Deception deel 28

Ik stapte in mijn auto en liet mijn tranen gaan. Ik had dit nooit van hem verwacht. Klootzak, schreeuwde ik en sloeg met mijn tegen de stuur.

Ik keek weer in de spiegel en veegde mijn tranen weg. Ik ben die fout is geweest. Ik spreidde mijn benen...........Het was anders nooit zo fout gegaan. Ik schraapte mijn keel haalde diep adem in en uit. Ik moet dit oplossen en niemand anders.

Ik reed door naar het centrum en kocht meet een nieuwe simkaart. Ik kopieerde alle telefoonnummer naar mijn telefoon. Ik plaatste snel de nieuwe simkaart en zette het nummer erin. Ik stuurde meteen Zakia en mijn zusje het nieuwe nummer. Ik loog dat ik slechte verbinding had bij de provider en dat ik nu een losse sim heb gekocht. Gelukkig werden er verder geen vragen gesteld.

Na een half uur rijden besefte ik dat Jalil Zakia en Mohcine kent. Ik belde haar meteen op." Hoi lieverd", zei ze. Ben je al wat opgeknapt? Vroeg ze bezorgd. ". Ja, ik ben nu onderweg naar Brussel "zei ik. "Zakia, ik stuurde je een bericht over de provider en zo maar dat klopt niet"zei ik. "Jalil en ik zijn uit elkaar en ik wil niet dat hij mij belt" zei ik snel. "Geef mijn nummer aan niemand". Mocht hij je iets vragen, zeg dat je het nummer niet hebt. "Dat gelooft hij niet" zei ze. "Zeg dat ik tijdelijk GEEN nummer heb" zei ik weer. "Ik denk niet dat hij je gaat bellen maar voor het geval dat" zei ik met een zucht. "Safi afgesproken" zei ze. Waarom heb is het uit? Vroeg ze op een zachte toon. "Toch niet weer om die Nadim", zei ze. Ik kon de irritatie in haar stem horen.

Ze moest eens weten maar hier had zij even niets mee te maken. Dit is mijn ellende en hoe minder mensen het weten, hoe beter.
Ik was even stil.

"Nee", zei ik, het gaat niet om Nadim. " En praat daar met niemand over" zei ik. "Het gaat even niet goed tussen mij een Jalil en daar heeft Nadim er niets mee te maken" zei ik weer.
Ze zuchtte." Bel mij als je weer thuis bent". "Ik kom dan wel even langs" zei ze. "Safi " zei ik. Tot vanavond inchaallah, zei ik en hing daarna op.
Ik was die avond laat thuis en ze kon niet komen. En ergens vond ik het ook prima. Ik had echt geen behoefte om over Jalil te praten.

De dagen daarna leken wel te vliegen. Maar misschien was het wel de stress. Ik voelde mij ook vreselijk. Ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Ik wil geen moord plegen maar als ik het zou houden dan lig ik, als ik aan Anas dacht onder de grond. Het was zo'n dubbelgevoel en het brak mijn letterlijk in stukken. Ik heb er nooit achtergestaan en nu stond ik voor het dilemma. Ik had gegoogeld en ik wist wat ik moest doen en dat het heel snel moet gebeuren.

Ik kan dit mijn familie gewoon niet aandoen. Ik moet het weghalen. Ik wist ook dat de tijd dringt en dat ik snel een afspraak moet maken.

Ieder keer als ik er al aan dacht werd ik al misselijk. Het deed pijn. Ik vond het vreselijk maar ik had gewoon GEEN keus.

Ik had Zakia een paar keer gesproken maar Jalil had haar niet benadert. Het deed ergens pijn maar ergens was het ook wel goed. Ik weet dat ik dit nu alleen moet doen en op niemand hoef te rekenen.

Het was gelukkig vrijdagmiddag en het weekend stond voor de deur. Zeyneb ging met de kinderen naar buiten en ik ruimde de tafeltjes leeg en de bakken sorteerde ik weer. Ik vond het altijd prettig als maandag alles weer op de plek staat.

Binnen een half uur was alles opgeruimd en het leek of de kinderen er niet zijn geweest. Ik hoorde geklop op de deur en ik draaide mij om.

Ik zag Nadim bij de deur staan. Ik bleef hem aankijken. Ik had hem hier nooit meer verwacht.
IK moest even slikken en keek hem aan. "Salam, zei hij op een lieve zachte stem". "Salam" zei ik. Hij liep naar binnen en deed de deur dicht. Uit angst dat er iets ging gebeuren ben ik maar achter mijn bureau gaan zitten. Hij ging tegenover mij zitten en glimlachte weer.