Deception (Voltooid)

Deception deel 46

De dagen daarna was het behoorlijk rustig. Ik was ook thuis en dat wist Jalil. Ik had ook geen zin om met niemand af te spreken. Ik zei dat ik mij niet lekker voelde. Hij belde wel steeds maar gelukkig ook niet meer dan twee keer. Ik was er inmiddels aangewend. Het hoorde bij mijn routine. Acteren werd mijn nieuwe talent.

Fatima had nog steeds niet gebeld. Ik begon mij toch ergens zorgen te maken. Zij was mijn uitweg en ik wilde de hoop niet opgeven.

Wat het meest pijn deed was Nadim. Ik had niets meer van hem gehoord en ik durfde ook niet te bellen. Ik wilde hem niet mijn problemen slepen en het brak dat hij nu waarschijnlijk dacht dat ik met Jalil was.

Hij had mij opgegeven. En iedereen zou het in zijn plaats ook doen...........Ik kon hem echt niets kwalijk nemen.

Het was inmiddels woensdag en ik besloot om haar zelf te bellen. Net voordat ik haar nummer opzocht ging mijn telefoon. Ik schrok mij rot en ik zag dat Fatima belde. Ik voelde mij opgelucht en blij tegelijk. Even twijfelde ik en durfde niet op te nemen. Nee, dit is mijn kans. Ik nam op.

Hoi Nada, hoorde ik haar zeggen. Ho meid, zei ik. Het is maar goed dat ik niet eerder sprak, anders had ik nog opgenomen met de naar “Rima”. Ik was het totaal vergeten. IK zuchtte....en schakelde weer.............

Hoe is het? vroeg ik." Heel goed" zei ze. Elhamdoelilah, zei ik. "Ik heb vaak aan je gedacht maar ik had echt geen tijd om iets af te speken" zei ze op een lieve toon. "Geen probleem, ik had het ook druk" zei ik.

"Je kent het, mijn man is vaak de weg en ik zit met twee jongen kinderen" zei ze. : Ik doe het je niet na"" zei ik. De is niet niks om voor kinderen te zorgen. "Ik ben wel blij dat je belt" zei ik weer. " Ik ben toe aan wat meidenpraat" zei ik. Ik verveel me, lachte ik hard.

NOu dat komt goed uit, zei ze. Ik wil je graag iets vragen.
IK was meteen even stil. Ik hoop niet dat Jalil iets weet.

Heb je zin om morgenavond in Amsterdam te gaan winkelen? Vroeg ze ineens. "Ik moet een outfit kopen voor het verjaardagfeestje van mijn dochter". "Ik heb heel mijn kast aangepast maar ik ben echt aan een nieuwe garderobe toe"zei ze met een zucht.
"Lijkt mij gezellig" zei ik.

"Oh wat fijn" zei ze.
Echt superleuk zei ze weer. Ik hoorde de blijdschap in haar stem en dat deed mij goed. "Al mijn vriendinnen wonen in het zuiden van het land".Oh,dat wist ik niet, zei ik. " Ja ik woon pas twee jaar in Amstelveen" zei ze. "Mijn man doet nu veel zaken in Amsterdam", zei ze weer.

IK moest aan hem denken en mijn maag draaide zich weer om. Ik kan hem niet aanhoren en ook niet over hem praten. Zo erg was het inmiddels.

Spreken we in het centrum af? Vroeg ik." Ja dat is beter" zei ze. Zie ik je dan rond 5 bij de Zara? Vroeg ik. " Ja helemaal goed". Je kinderen neem je dan ook mee". Ik hoopte van niet, maar wilde het even checken.

"Nee, Mijn man past op de kinderen" zei ze.
Het deed mij goed om dat te horen. Hij kan ons dan niet samen zien. En het idee dat hij op zijn kinderen ging passen verbaasde mij eigenlijk. Misschien heeft hij toch nog ergens een hart. In ieder geval een hart voor zijn kinderen.

Oké, zei ik." Dan zien we elkaar morgen" . Ik hing daarna op.

Ik liep op en neer en was nu toch al zenuwachtig aan het worden. Dit is mijn begin. Dit is misschien mijn uitweg. Ik moest nu echt bedenken hoe ik dit ging aanpakken. Ik keek even in de spiegel en sprak mezelf moed in.ik moet dit gewoon doen.....Ik.kan dit....

Ik heb de hele nacht ook niet kunnen slapen. Ik voelde mij behoorlijk schuldig maar het voelde ook ergens goed. Niet omdat ik haar pijn wilde doen maar misschien we de weg om van hem af te zijn.