Deception (Voltooid)

Deception deel 74

Mijn moeder hoorde mij binnenkomen. Ik hoorde haar mijn raam roepen, maar ik reageerde niet. Ergens leek ze ver weg.  Ik liep naar de deur van mijn kamer en deed deze op slot." Rima, doe open" hoorde ik haar nog roepen.

"Benti,  Ik wil even met je praten" zei ze. Ik zei niets en ik bleef voor mij uitstaren. Ik ging op het bed zitten en staarde weer voor mij uit. Ze zei van alles maar ik hoorde het eigenlijk niet meer. 

Mijn telefoon ging en ik zag dat Nadim belde. Ik dacht aan Jalil's woorden en moest even diep ademhalen. Ik nam op en ik hoorde een zucht. Waarom nam je niet op? Vroeg hij bezorgd. "Ik ben al een tijd aan het bellen" zei hij weer. Ik was buiten en ik had mijn telefoon niet meegenomen, zei ik heel zakelijk.

Lieverd, is alles wel goed met je? Vroeg hij weer.
"Nee" zei ik." Klootzak je hebt mij als lokaas gebruikt" riep ik door de telefoon. Wat bedoel je?  Vroeg hij. "Jalil" zei ik. "Ik heb Jalil gesproken", zei ik op een harde toon.

Hij was even stil. Wat moest hij van jou? Vroeg hij weer. "Excuses maken en jou zwart maken", zei ik op een harde toon.

Die schmeta  volgt je dus nog, zei hij boos...
Daar gaat het nu niet om, siste ik door de telefoon.

Lieverd, ik kon even niet anders. "Oh dat maakt het goed" zei ik boos.
Jij wilde mij NIETS vertellen. Wat verwacht je van mij. Ik ben geen schemata......"Het is mijn vrouw die zo behandeld is" zei hij boos.

Oh ik ben je vrouw. "Nou heel slim aangepakt, schreeuwde ik door de telefoon. Nu word ik je vrouw nooit, daar heb je goed geregeld.
NU was het zo geëscaleerd dat mijn moeder NIET wil." Jij hebt mij de kans niet eens gegeven om haar alles te kunnen vertellen" Door die actie van jou en van Fadoua is het klaar……….
Lieverd, je bent overstuur, zei hij op een zachte toon.......

Jij hebt ons kapot gemaakt, huilde ik. Jij hebt dat gedaan……….. "Niemand is te vertrouwen" huilde ik..........
Rima je weet dat je mij kan vertrouwen. Kom hiernaartoe of ik kom naar je toe, zei hij op een lieve zachte stem. We praten er rustig over.
Er valt niets meer te zeggen, zei ik..............

"Mijn moeder wil niet", zei ik huilend. “Rima schatje, het komt echt goed” zei hij met een gebroken stem. " Het spijt mij schatje" ik had het niet zo ingeschat……... "Geef je moeder wat tijd". "Ze is je moeder en ze houdt van je" zei hij.
"Ik weet dat zij dat nu heel anders ziet". "Ik wacht een paar dagen en dan kom ik langs" zei hij. Nee, zei ik. Je komt NIET.

"Ik wil niet meer" zei ik. Ik ben klaar met vechten...........Dit gevecht kan ik niet aan, zei ik huilden. Lieverd, zei hij.......... De tranen gleden over mijn wangen en ik kon niets meer zeggen. Ik hing op en schakelde de telefoon uit. 

De dagen daarna zat ik op mijn kamer. Ik kwam niet meer beneden. Ik wilde met niemand praten. Ik wilde ook niet meer eten. Heel af en toe pakte ik een cracker maar dat was het. Ik had geen eetlust meer. Het drinken ging ook met moeite.  Ik dronk alleen als ik een paracetamol innam. Mijn hoofd bonkte als een gek.  Ik wist niet eens meer hoe lang ik al op mijn kamer zat. Ik wist niet eens of het dag of nacht was.

Mijn zusjes kwamen vaak aan mijn bed en ik leek wel in een andere wereld. Ik hoorde soms de naam Nadim maar daar reageerde ik al niet op. Ik hoorde hen gewoon niet.

Mama hoorde ik soms huilen maar dat deed mij ook niets meer. Ze probeerden van alles maar ik wilde alleen met rust gellaten worden.  Alles ging langs mij heen en ik had nergens meer zin in. Uit bed gaan was alleen om te plassen, als was dat bijna niet eens nodig meer. Ik sliep alleen nog. Ik leek wel in een andere dimensie. 

Ik horde de deur kloppen en iemand liep naar binnen. Het klonk megahard in mijn oren.

Ik stond uit bed en keek richting de deur. Het werd even wazig voor mij ogen. Ik hoorde een stem maar ik kon het ook niet plaatsen.
Ik kreeg rillingen over mijn lichaam en ik werd bang. Ik probeerde te bedenken waar ik was maar het lukte niet. Ik kon niets anders meer dan schreeuwen.