Deception (Voltooid)

Deception deel 52

Die avond hebben we het heel laat gemaakt. Mijn moeder had zelfs tussendoor een cake gebakken. We haalde oude herinneringen op en alle foto van vroeger werden weer uitvoerig bestudeerd.
Af en toe viel weer een traantje.  Het was lastig om de foto's van papa weer te zien maar het voelde nu ook veel beter. We zijn hecht en dat was het werk van papa en mama.  We deden mama een plezier en keken met haar naar een oude Marokkaanse film. Het was ergens ook hilarisch.

Jihane ergerde zich soms de acteertalenten van sommige acteurs en Hind vooral de special effect. Je hoorde de klap voor dat het was gevallen. Rond een uur of 2 zijn we pas naar bed gegaan. Ik was ook kapot. Maar deze avond bleef altijd een mooie herinnering.

De volgende dag was ik ook laat wakker. Ik hoorde ook niemand beneden. Of ze slapen nog of ze hebben allemaal het fort verlaten. Ik keek even op mijn telefoon en het was al bijna half 12. Ik was inderdaad laat. IK zag dat ik nog een bericht van Jalil had, maar hij had niet gebeld. Hij wilde mij dringend spreken.

Waarom belde hij dan niet? . Hij is dan iemand van het bellen als ik niet meteen reageer. Ik wilde er niet te veel over nadenken. Ik begreep hem toch al niet.

Ik dacht weer aan Anas en aan mijn moeder en moest even slikken. Ik moet uit deze situatie. Hij weet nu onderhand dat Anas en ik niet willen. Hij kan mij toch niet meer dwingen.

Ik wilde eerst gaan douchen en daarna hem bellen. Ik ging ook uitgebreid douchen en al het stress leek weggespoeld te zijn. Ik voelde mij veel sterker en wilde koste wat kost uit de situatie. Ik was net klaar en ik hoorde mijn telefoon overgaan. Laten we het raden. Jalil.

Ik liep naar mijn telefoon en ik zag een onbekend nummer. Wie zou dat nou moeten zijn? . Zou hij mij uittesten of heeft Anas een nieuw nummer? Ik pakte mijn telefoon en nam het gesprek. "Hoi Nada" hoorde ik Fatima zeggen.  Ik schrok en wist even niet wat ik moest zeggen. Het was even stil.

Nada, kun je mij horen? Vroeg ze weer.: Ja, tuurlijk" Zei ik. Kunnen we vandaag afspreken?  Vroeg  ze. "Nou, ik weet het niet" zei ik een beetje onzeker." Ik heb het nogal druk". Nada, het is belangrijk." Ik wil gewoon even met je praten". Het gaat over Jalil, zei ze. Ik was weer even stil. 

"Het duurt hooguit een kwartier", zei ze. Ik moet je spreken zei ze.  Ik zuchtte. Prima, hoe laat wil je afspreken? Vroeg ik weer. "Als het aan mijn ligt over een drie kwartier" zei ze." Ik moet mijn kinderen bij mama afzetten en dan kan ik aanrijden" zei ze weer.

Ik was even stil. Ik wist niet of dit we een goed idee was. Nada, alsjeblieft zei ze.

" Dat is goed" zei ik met een zucht." Kom naar het Notemboompark in IJmuiden". "Bedankt", zei ze. "Tot zo"zei ik en ik hing daarna op.
Ik bleef naar mijn telefoon kijken. Een vreemd gevoel kroop over mij heen. Het is toch geen val van hem. Zou zij dit riskeren? Mijn gedachten gingen alle kanten op. Het is klaarlichte dag. Ik moet mezelf niet gek maken. Hij kan mij niets maken. 

IK kleedde mij snel op en liep naar beneden. Mama en mijn zusjes waren inderdaad weg. Er zal toch niets gebeurd zijn? Mijn hart begon harder te kloppen. Mijn familie is weg en Fatima die uit het niets belt……….Ya ra bi, laat er niets aan de hand zijn. 

Met trillende vingers belde ik Jihane op. Ze nam gelukkig meteen op. Lieverd, waar is iedereen? Vroeg ik met een trillende stem. Ik was gewoon bang.

"Oooh mama wilde je laten slapen en ze wist dat je niet graag naar de ouders van Anas gaat" zei ze. Wat doen jullie daar dan? Vroeg ik. Zijn ouders gaan vandaag naar Marokko en mama wilde iets meegeven of zo" zei ze weer. "Anas heeft ons opgehaald en brengt ons straks terug". Of jij kan ons ophalen? Zei ze lachend". Ik kijk wel", zei ik. Ik ga nu eerste wat eten, zei ik. Wil je mama nog spreken? vroeg ze." Nee, straks" zei ik en ik hing op.