Deception (Voltooid)

Deception deel 73

Het was inmiddels zondag en ik voelde mij een stuk weer beter. Nadim is toch mijn medicijn. Hij belde een paar keer per dag en stelde mij steeds gerust.

Ik voelde de spanning nu opkomen omdat ik weet dat hij mama vandaag ging bellen. Ik wilde het heel graag maar ik was ook zo bang. Ik had een raar gevoel in mijn onderbuik. Ik was zo bang weer voor de reactie van mama. 

Hij zou haar vandaag bellen om te vragen of hij langs mag komen. Ik hoopte zo dat ze ja zou zeggen en naar hem zou luisteren. Ik bleef de hele dag hopen en hopen...........

De telefoon ging en mijn hart ging te keer. Ik wist gewoon dat hij dat was. Ik liep voorzichtig naar beneden en om zo mee te kunnen luisteren. De zenuwen gierden door mijn lichaam. Ik werd haast misselijk van de spanning. Ik kon bijna niet eens fatsoenlijk op mijn benen staan. 

IK hoorde haar rustig praten. Ze klonk vriendelijk maar ook hard. Nee a wlidi zei ze.” Je hoeft niet te komen” zei ze. "Ik wil het niet, mijn dochter is te jong" zei ze.. "Walidi Ik wil het niet horen" zei ze weer." Los maar alles met je vrouw" zei ze. "Mijn dochter is nog jong en ze gaat nog niet trouwen, zei ze weer.

IK keek even om mij heen en alles draaide......Ik kon dit niet geloven........Mijn hart leek te stoppen. Ze wil het gewoon niet horen. Ze wil hem niet aanhoren.

Ik zuchtte en liep de woonkamer in.
Ik keek haar aan en ze schraapte haar keel. "Beslama a waldi" zei snel en hing op.
Wie was dat? Vroeg ik.

" Niemand", zei ze kort af. Mama was dat Nadim? Vroeg ik boos. Ze zuchtte. Ze wist dat ze het niet kon ontkennen........."Benti, dat was Nadim". "Hij wil komen maar ik heb nee tegen hem gezegd". Waarom wil je hem niet aanhoren? Schreeuwde ik. Rima, niet schreeuwen Siste ze in mijn gezicht." Je gaat niet met hem trouwen".

Er zijn genoeg mannen op de wereld. Said die vriend van Anas wil dol graag met je trouwen, zei ze weer. "En als ik nou met Nadim wil trouwen".

"Als je met hem trouwt kom je er bij mij niet in" zei ze hard. Je bent mijn dochter dan niet meer, zei ze op een harde toon.
Mama zei ik..........

" Benti hij heeft een gezin" zei ze weer. "Nee", zei ik." Hij heeft een zoon. Hij is geschieden".
Ze keek mij nu heel boos aan. "Hij heeft een bagage" zei ze. Wat zullen de mensen wel denken? Vroeg ze weer. "Jij denkt alleen aan mensen" schreeuwde ik. "Denk een keer aan mij", schreeuwde ik weer. "Ik denk ook aan jou". "Aan jouw toekomst" zei ze boos.

Rima, vergeet de man" ik wil er niets meer overhoren" zei ze boos. Ze liep langs mij heen richting de keuken. De tranen stroomden over mijn wangen.

Ik pakte mijn jas en mijn sleutels en ging richting de deur. Waar ga je naartoe? Schreeuwde mama.
Weg, schreeuwde ik. IK GA WEG…………..

Ik ging mijn auto in en ik wist eigenlijk niet waar ik heen moest. Voordat ik het in de gaten had reed ik al richting het strand. Ik stapte uit en het was gelukkig nog behoorlijk rustig. Het was ook niet zo'n warm weer. Ik liep over het strand en ging uiteindelijk op een zandheuvel zitten. Ik begon te huilen. Ik haatte haar, mijn eigen moeder. Ik haatte haar nu..............

Waarom? Schreeuwde ik uit. Ik zag iemand van mij schrikken en ik moest even slikken. Ik veegde mijn tranen uit. Dit deed zo'n pijn. Waarom gunt mama het mij niet..........Mijn mama.........

Ik zag die voorbijganger stilstaan en naar mij kijken. Ik slikte weer en probeerde rustig te blijven..................

Ik keek even naar boven en sloot mijn ogen. Het voelde zo rustgevend. Er was een briesje en dat ging zo langs mijn wangen. Het voelde heel koud maar ook fijn. Ik kon zo wel uren zitten. 

Ik voelde ineens een hand op mijn knie en ik schrok mij rot. Ik keek en ik zag Jalil naast mij zitten. Ik schoof meteen een halve meter verder. Wat doe je hier? Siste ik zijn kant uit................
"Alsjeblieft Rima, wees niet bang." Ik kom je niets aandoen" zei hij weer.
Ik bleef hem aankijken en ik vervoeder mij niet........Ik keek om mij heen of er mensen nog waren. "Het spijt mij zo" zei hij op een verdrietige toon. . Wat kom je hier doen? Schreeuwde ik weer.............

Hij wreef over zijn gezicht en ik keek mij aan. Ik heb je gevolgd, zei hij. "Ik kom mijn excuses aanbieden" zei hij. Ga weg!!!!, siste ik zijn gezicht.

Hij zuchtte…….."Het spijt mij". "Ik weet dat ik je veel pijn heb gedaan" zei hij met een gebroken stem.. Ik keek hem aan en ik hoorde oprecht spijt in zijn stem.
Ik bleef hem aankijken en ik kalmeerde. Mijn angst leek te verdwijnen. Zijn wang was iets dikker en zijn lip was bebloed. Linkeroog was ook blauw.  Ik keek meteen naar zijn handen en zijn knokkels waren ook bebloed.

Heb je gevochten? Vroeg ik. Ja, zei hij. Met Nadim, zei hij. Ik keek hem en ik leek wel in shock. Het moest even binnenkomen. Met Nadim? Vroeg ik.
Ja de ex van Fadoua en jouw…….Hij kon het niet afmaken.

Waarom? Vroeg ik. Hij keek mij aan en zette een glimlach op. "Omdat ik het verdiend heb" zei hij." Om jou", zei hij weer.
Wat bedoel je?  Vroeg ik.
Hij zuchtte en keek mij hele bedroefd aan. Ik kon de spijt van zijn ogen zo helder zien. "Voor alles wat ik jou heb aangedaan en voor het feit dat ik Fadoua jouw adres gaf" Zei hij met een zucht.

"Hij heeft ballen, zelfs voor een wapen deinsde hij niet achteruit" zei hij weer.  
IK keek hem een beetje verward aan.
Rima, de dag dat je naar de winkel van Fadoua met Nadim ging, had hij zo gepland.
Ik keek hem vragend aan. Waar wilde hij naartoe............Hoe bedoel je?  Vroeg ik boos.

Hij zuchtte………"Een slimme gast", zei hij weer. Waar heb je het over? Vroeg ik weer.

Rima, Nadim wist als Fadoua jou zag dat ze zou doordraaien"." Hij wist dat ze naar mij zou gaan en bij mij kon komen". "Hij liet haar volgen die dag. Het telefoontje in zijn auto ging door mijn hoofd. Hij praatte met iemand. Een vriend van hem...........De puzzelstukjes leken in elkaar te vallen. HIj zou mij niet meer lastigvallen over Jalil.............. 

Jalil keek mij weer aan. "Het ging hem om mijn adres" zei hij weer." Het was zijn afrekening" zei hij met een zucht…………….
Die Nadim is geen wolf, zei hij. Je kan hem vergelijken met een leeuwin...hij deinst voor niemand achteruit..

Hij stond ineens op en ik schoof nog verder weg. Hij keek mij heel droevig aan. "Het doet mij veel pijn dat je zo bang voor mij bent". "Echt het spijt mij enorm". "Ik hoop dat je mij ooit kan vergeven" zei hij weer.

"Het klinkt misschien vreemd maar ik houd nog steeds van je" zei hij. "Ik denk veel aan je" zei hij met een zucht.
Ik slaakte een zucht en keek hem weer aan.
Mocht je ooit iets nodig hebben dan mag je mij altijd bellen? Zei hij weer. "Je zit een speciale plek in mijn hart".
Hij wilde iets dichtbij komen en ik schudde met mijn hoofd. Hij knikte en draaide zich om. Hij liep weg en ik zag hem nog omdraaien. Even keken we elkaar aan. Ik slikte en hij draaide zich om en liep weg.

Mijn ogen vulden zich met tranen en gleden langs mijn gezicht…………..

Heel het jaar speelde ik in slowmotion af. Het moment dat ik Jalil leerde kennen tot het moment met de ruzie van mijn moeder. Nadim, Fadoua en zelfs de momenten met Fatima beleefde ik weer..............

Ik ben daar zeker  nog een uur gebleven. Ik begon het koud te krijgen en Ik besloot om maar naar huis te gaan. Ik wilde eigenlijk niets meer. Ik wilde alleen nog maar gaan slapen en hopelijk nooit meer wakker worden.

Thuis aangekomen liep ik meteen naar boven. Ik hoorde mijn moeder roepen en ik deed de deur dicht van mijn kamer. Ook haar wilde ik niet meer aanhoren. Ik liep naar de spiegel en bleef voor mij uitstaren. Nadim heeft mij als lokaas gebruikt..................dat kwam in mijn hoofd op. Hoe kon hij dit doen....
Het ging hem om Jalil en meer niet......

Ik ken mezelf niet meer
Al weet ik hoe ik heet
Ik kijk in de spiegel
zodat ik dat gezicht nooit vergeet

Ik denk terug,
Een jaar, een maand, een dag
Op zoek naar dat moment
Die laatste oprechte lach

Wat was ik toen?
Wat zij nu niet meer is?
Wat heeft zij verloren?
Haar onschuld, mijn grootste gemis.