Deception (Voltooid)

Deception deel 56

Thuis aangekomen rende ik meteen naar boven. 
Ik hoorde mama nog roepen maar ik reageerde niet. Ik riep alleen dat ik naar bed wilde en daarna hoorde ik haar niets meer zeggen.

Ik liet mij op het bed vallen en begon te huilen.

Ik ging dood van binnen maar ik kon het niet meer. Het leek of alles op ontploffing stond.  mij  hart stond in vuur en vlam....
Mijn hersenen leken niet meer te weken. Ik kon alleen nog maar naar mijn hoofd grijpen. Ik kreeg het benauwd en snakte naar adem...

Ik hoorde mijn telefoon gaan en ik wilde niet eens kijken wie er belde.  Ik heb zeker een uur op het bed gelegen. 

Ik hoorde weer de telefoon en ik ging even kijken. Het was Zakia. Ik belde haar op.

Hoi schat hoe is het? Vroeg ze lief. "Het kan beter"  zei ik maar ik leef nog zei ik met een zucht.

Heb je Nadim nog gesproken? vroeg ze
Ik zuchtte..."Ja, die heb ik gesproken".

"Hij wil Jalil opzoeken". "Dat is te verwachten" zei ze. En nu? Vroeg ze weer.

"Hij mag het niet doen". "Ik heb gezegd dat ik niets meer wil". “Ook hem niet” zei ik op een harde toon.

"Rima, dat meen je niet", zei ze. "Je bent gek op die gast" zei ze op zachte toon.

"Zakia, dit is mijn ellende"." Hij heeft de zorg over zijn kind". Ik schraapte mijn keel, dit was zo pijnlijk..

" Ik zou het mezelf nooit vergeven als er iets met hem gebeurt en dat Adam zonder vader moet leven. "Hij mist al een moeder in zijn leven" zei ik.

Ik brak....Ik begon weer te snikken.
Rima lieverd" zei ze met een verdrietige stem. "Dat gaat niet gebeuren", zei ze

"Nee, Zakia, dat weet je niet en ik wil niemands leven overhoopgooien" zei ik met een gebroken stem. Het is al pijnlijk zat hoe mijn leven er nu uitziet..........

Zakia was stil aan de telefoon. " Lieverd wil je dat ik even naar je toe kom", zei ze op een lieve bezorgde stem..

Nee, ik wil toch graag alleen zijn” zei ik. Ik wil naar bed en het liefst nooit meer wakker worden, zei ik. Astaghfirullah zei ze. "Zeg dat niet" zei ze op een boze toon". Je moet je vertrouwen blijven houden". "Dit is straks allemaal een nare herinnering". "Ik weet het niet" zei ik en moest weer diep in en uit ademen. "Bedankt Zakia, ik ga nu ophangen". Rustig aan, je bent niet alleen, zei en hing daarna op.

De volgende dag was ik laat wakker. Mama en mijn zusje hebben mij gewoon laten slapen. Het was ook stil in huis. Ik voelde mij behoorlijk schuldig. Ik loog en loog en mijn leven was gewoon nu een slechte horrorfilm.
Dit moest veranderen. Ik moet mezelf weer terugvinden.

Ik deed mijn ogen dicht en haalde weer diep adem. Ik probeerde even aan niemand meer te denken. Ik wilde gewoon weer alles vergeten. Maar ergens voelde ik een angst opkomen. Ik wist niet zeker of ik nu echt van Jalil was.  Ik keek even in de spiegel en moest zuchten………….

Ik dacht daarna even aan mij vader en voordat ik het wist had ik gedoucht en aangekleed en reed richting het politbureau.

Ik parkeerde de auto en keek naar het bureau. Ik stapte uit en keek weer naar het gebouw.
Alles ging even door mijn hoofd. Als ik naar binnen ga dan gaat het gevecht beginnen. Ik pakte mijn telefoon en bekeek alle foto's die Zakia van had genomen. Het was net of alles weer naar boven kwam. Ik kon de foto's niets een bekijken. Ik stopte mijn telefoon in mijn tas.

Ik had ook het briefje van de getuige in mijn handen.

Dit kan echt niet fout gaan. Ik sta heel sterk dacht ik bij mezelf

Ik liep naar de deur van het gebouw en ik zag een agent vriendelijk knikken. Ik glimlachte en moest weer zuchten.

Ik stopte en twijfelde weer. Even ging alles door mijn hoofd.
Ik dacht weer aan mama en Anas. Als ze zouden weten wat er allemaal gebeurd is. Niets meer zal hetzelfde zijn. Ik voelde letterlijk een steek door mijn hart. Ze zullen het mij misschien ergens nog kwalijk vinden. De tranen prikte in mijn ogen.

Mijn gedachten trokken mij aan alle kanten. Ik was niet eens bang dat ik aan de schandpaal werd genagelde maar meer bang hoe mijn moeder straks wordt aangekeken.
Ik zuchtte maar ik kon die stap niet verderzetten.

Mijn moeder ging steeds door mijn hoofd. Ik wil niet dat ze gezichtsverlies lijdt. Nee, dit kan ik niet. Ik ga liever dood dan dat zijn kapot wordt gemaakt.

Ik keek weer naar het gebouw en draaide mij daarna meteen om. Ik wilde naar de auto lopen en ik schrok. Ik zag de auto van Jalil staan. Die auto herkende ik uit duizenden. Ik was ergens ook niet meer bang. Ik zag hem uitstappen en mijn hart ging te keer………………..

Hij stond voor de auto en keek mij aan. Hij stond net aan de andere kant van de weg. Hij bleef mij aankijken en zei niets. Hij had een joggingpak aan en zijn baard was wat verder gegroeid. Net of hij dagen niet meer had geschoren. Ik keek ook en kon mijn blik niet wendden. Heel vreemd, maar ik was niet meer bang.

Ik keek hem nog even aan en stapte daarna in de auto. Ik reed weg en bleef in de binnenspiegel kijken. Hij achtervolgde mij niet…………..Ik kreeg een heel vreemd maar ook rustgevoel in mijn buik.

Het voelde als een afscheid………Het voelde wonderbaarlijk goed………………….