Deception (Voltooid)

Deception deel 54

Ik voelde mij weer misselijk. Alles draaide en ik kon mijn ogen bijna niet opendoen…………

Ik trok mijn benen naar mij toe en begon te huilen." Mevrouw, is alles goed met u", hoorde ik een mannenstem zeggen. Ik probeerde hem aan te kijken. Mijn oog deed pijn en ik voelde een hond aan mij snuffelen. "Max, zit", hoorde ik de man roepen. 

Ik deed weer mijn ogen open en nu ging het wat makkelijker. Ik voelde een extreme pijn in mijn zij, maar ik kon mijn benen redelijk goed bewegen.

Hij knielde en hij probeerde mij zittend te krijgen. Ik ging zitten en een extrme pijnscheut ging door mij  zij. Ik moest op mijn lip bijyen om niet te schreeuwen.

Hij keek mij en het besef was er weer. Ik begon weer te huilen. "Mevrouw blijf rustig" zei hij op een lieve toon." Ik ga de 112 bellen". Nee, zei ik doe dat niet" zei ik geschrokken. IK moest meteen aan mama denken en Anas raakte lichtelijk in paniek.........Ik schudde met mijn hoofd.

Mevrouw u bent toegetakeld, u moet echt naar het ziekenhuis. "Nee, het gaat alweer" zei ik. 

"Mevrouw u hoeft niet bang te zijn, hij kan u niets meer doen" zei hij weer. "Ik weet het" zei ik, "maar ik wil het niet" zei ik snikkend. "Mevrouw u moet echt naar het ziekenhuis". Nee, zei ik. Alsjeblieft." Ik ben u heel erg dankbaar maar het gaat wel weer" zei ik haast smekend.

Hij zuchtte. Ik help u eerst even opstaan. HIj hielp mij en ik kon met moeite op mijn benen staan. Ik beet in mijn lip maar ik wilde niet dat hij de politie ging bellen.

"Probeer te lopen"zei hij weer. Is er iemand die ik voor u kan bellen? Vroeg hij weer. Ik slikte…….Ik bel zo mijn vriendin op.

Hij ondersteunde mij en we stonden nu op de plek waar Jalil geparkeerd stond. Hij had ook mijn tas gepakt.

Ik keek even om mij heen. Hij was weg. Klootzak, dacht ik bij mezelf. IK pakte mijn telefoon en belde Zakia.

"Lieverd", zei ik met een gebroken stem. Kun je mij even halen? Vroeg ik. Rima is alles oké? Vroeg ze. Ik begon te huilen. Rima, wat is er aan de hand? Waar ben je? Vroeg ze geschrokken.

Jalil....zei ik......en ik begon weer te huilen. Wat is er gebeurd vroeg ze weer geschrokken. Kun je alsjeblieft snel komen?  Vroeg ik snikkend. Ik kom eraan schat, stuur mij de locatie...........Ze hing daarna op.

Ik keek de man aan en veegde mijn tranen weg.
Ik schatte hem rond de 50 en hij had een heel lieve uitdrukking. Hij keek mij ook vol medelijden aan.

"IK ben David", zei de man. Wil je echt niet dat we even naar het ziekenhuis gaan? Vroeg hij weer. Ik schudde met mijn hoofd. "Ook niet naar het politiebureau". "Ik ben getuige dame" zei hij.

" Ik ben Rima" zei ik." Rima, je moet echt naar het ziekenhuis". Je hebt een wond op je voorhoofd. " Nee, echt niet" zei ik.
"Je hoeft echt niet bang te zijn", zei hij weer. Ik schudde weer met mijn hoofd. "Bedankt" zei ik." u heeft mijn leven gered" zei ik op een zachte toon. . Hij zuchtte, ik denk meer Max zei hij en keek naar zijn hond.

Ik keek de hond aan en glimlachte naar hem. Ik ben altijd bang voor honden en het is nu juist een hond die mij gered heeft.

" Ik blijf hier totdat je vriendin er is"zei David." Bedankt, dat is heel aardig" zei ik. Ik wilde ook graag dat hij bleef. Straks is Jalil nog in de beurt. Bij die gedachte werd ik alweer bang.

"Kom, ga even zitten" zei hij. "We liepen naar een verhoogde stoeprand en gingen zitten". Hij bleef mij aankijken en zei niets. Hij durfde mij ook niets te vragen.

Hij gaf mij twe zakdoekjes om mijn gezicht af te doen.....

IK voelde aan mij zij en het deed extreem  pijn. De tranen stroomden weer over mijn wangen. Ik begon te huilen. Hij deed zijn arm over mijn schouder en liet mij mijn gang gaan. "Het komt goed meisje" zei hij.  De hond ging tegenover zitten en vervoerde zicht niet………….Het was net of hij mij wilde beschermen.