ပျော်ရွှင်မှု/ေပ်ာ္ရႊင္မႈ [Myanmar translation]

Chapter (36) ထင္းထင္းတ့ဲလား

ထင္းထင္းတ့ဲလား

"ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္က ဒရမ္မာရိုက္ကူးေရးအဖြဲ႕မွာ ငါက လီေက်ာင္းကို အနိုင္က်င့္ပါတယ္ဆိုျပီး ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ေျပာတ့ဲ အ့ဲဒီအရူးလား။" စုန္႔ယီြက ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အားအင္အျပည့္ျဖစ္လာျပီး သူ၏မို႔ေဖာင္းေနသည့္မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးသြားသည္။

လက္ေထာက္က လီေက်ာင္းကို တိတ္တိတ္ေလး ခိုးၾကည့္လိုက္၏။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္တုန္းက ဒီလူ ... အမွန္အတိုင္းေျပာခ့ဲတာလား။

လီေက်ာင္းက စုန္႔ယီြလက္ေထာက္၏အၾကည့္ကို ျမင္ရေသာအခါ အလြန္သေဘာထားၾကီးေပးလိုက္သည္။ “အဆင္ေျပပါတယ္။ မင္းတို့ဆက္ျပီး စကားေျပာၾကေလ။ ငါမရွိသလို သေဘာထားလိုက္ပါ။"

“မစၥတာလီ၊ ဒီတခါေတာ့ မင္းမရွိသလို သေဘာထားဖို႔ တကယ္မျဖစ္နိုင္ဘူး။” လက္ေထာက္က ရယ္သြမ္းေသြးလိုက္သည္။ "ဒါက မင္းနဲ႕လည္း ဆိုင္တယ္။"

"အဲဒါက ဘာလို႔ ကြ်န္ေတာ္န့ဲ ဆိုင္တာလဲ။" လီေက်ာင္းသည္ အတင္းအဖ်င္းစကားကို တိတ္တဆိတ္ နားေထာင္ရန္ ရည္႐ြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ သူနွင့္ ပတ္သတ္ေနခဲ့သည္။ "သူက ဘာေျပာခ့ဲလို႔လဲ။"

“မင္းက အစ္ကိုစုန္ရဲ႕ေငြကို မလြန္ဆန္နိုင္ခ့ဲဘူးလို႔ ေျပာတယ္…။” လက္ေထာက္က ေလသံနွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ သူ၏အျမင္တြင္ လီေက်ာင္းသည္ ထူးျခားေကာင္းမြန္သည့္လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္၏။ သူက မီဒီယာေရွ႕တြင္  အစ္ကိုစုန္႔ကို အေကာင္းေျပာေပးရံုသာမက အစ္ကိုစုန္႔အား သူ႔အတြက္ အရင္းအျမစ္မ်ား မိတ္ဆက္ေပးေစလိုသူလည္း မဟုတ္ေပ။ အစ္ကိုစုန္႔အေပၚ အျမဲတမ္း အခြင့္ေကာင္းယူခ်င္ေနသည့္ အစ္ကိုစုန္႔ေဘးနားရွိသူငယ္ခ်င္းမ်ားထက္ အမ်ားၾကီး ပိုေကာင္းေပသည္။

လီေက်ာင္းက လက္ေထာက္၏အၾကည့္ကို မလံုမလဲစိတ္ျဖင့္ ေရွာင္ရွားခဲ့သည္။ တကယ္တမ္းတြင္ သူသည္ ညဘက္အဆာေျပမုန့္ဝယ္ရာ၌ စုန္႔ယီြ၏ပိုက္ဆံကိုသံုးခ်င္သည့္ စိတ္ကူး ရွိခ့ဲဖူး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ေငြကို စင္စစ္အားျဖင့္ မလြန္ဆန္နိုင္ခ့ဲေပ။ အား… ဒီလိုေလာဘၾကီးမႈမ်ိဳးကို ဘယ္ေနရာမွာ ထားရမလဲမသိေတာ့ဘူး။