Devrim Karaoğlu hayatımdaki yangını görüp de sessiz kalmayan ilk kişiydi.
Beni sevmeyen, hatta bunu belli etmekten çekinmeyen komşum olan bu adam, yangınıma sessiz kalmamıştı.
Belki de Devrim Karaoğlu haklıydı. O bir kurt ve ben bir kuzuydum ama D...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kalp atışlarımın kulaklarımı sağır etmesine ve beni nefessiz bırakacak bir paniğe sürüklemesine izin vermedim.
"Elin ayağına dolaşıyor ama beni üzecek kararlar almaktan vazgeçmiyorsun."
Dudaklarını dudaklarıma sürttü. Başını koltuğa yaslarken, "Sen karar ver," dedi. Sesindeki ton içkinin vermiş olduğu bir yumuşaklığa sahipti. "Seninle ne yapmam gerektiğine sen karar ver." Gözleri beni izlemeyi keyifle kabul etmiş gibiydi.
Küçük bir soluk aldım. "Bunun işe yarayacağına inanmıyorum. Bana söylediğinin aksine senin de görev odaklı planlara yaslanan bir tarafın var Devrim." Parmaklarım onun kısık gözlerinin içindeki yumuşaklığa dayanamayıp, saç tutamlarına dokundu. "Bunları konuşurken bile bir yerlerde hazırda bekleyen planların var mutlaka." Sesimdeki kandırma beni tonunu hissetmiş olacak ki güldü. Bu sırada başını yasladığı koltukta doğrulmuştu.
Burnunu, burnuma sürttü. "Planlar olmasa seni koruyamam." Ardından dudaklarını yanağıma bastırdı. Bu sanki aramızda bir sorun yokmuş, öylesine tatlı bir konuşmanın içindeymişiz gibi hissettirmişti. Düşünmek için bir alan bırakmamasının kimin eseri olduğundan o an için emin değildim. Kucağından kalkıp, odadan çıkarak ona tavır alabilir ve bu konuda ne kadar ciddi olduğumu gösterebilirdim. Duygularımın bu kadar etkisi altında kalmasaydım, bu mümkündü. "Biliyorum," dedi sesi az öncenin aksine kafası güzel bir adamdan çok uzaktaydı. Dudakları yüzümden uzaklaştı. "Tüm bu karmaşayı yaşamak istemediğini biliyorum. Seni zorladığımı farkındayım."
"Bu zorlamak değil." Başımı olumsuz şekilde sallarken, küçük bir soluk aldım yeniden. Onunla bu kadar yakın bir mesafede tartışmak benim açımdan zordu. "Hayatımda yaşamak zorunda olduğum şeyler var Devrim. Yüzleşmem gereken, son noktasını benim koymak zorunda olduğum durumlar. Ben senin elini tutarak buraya geldiğimde, bu kendi isteğimdi. Kolay bir şekilde altından kalkacağım için değil, bu sefer yalnız olmadığım için bu yola girdim." Devrim yeniden başını geriye yasladığında, beni anlaması için sıkıca koyu mavilerine tutunmuştum. "Benim sevdiğim insanlarla da tartışmak zorunda kalmam, bugünün konusu olmamalıydı. Sen buna beni güçlendirmek ya da dosyada yazılan bir cümleyi sebep gösterdiğinde çıldıracak gibi oluyorum. Çünkü tek isteğim sevdiğim adamın elini tutmak. Daha fazlasını istemiyorum. Kimin benim hakkımda ne söylediği zerre umurumda değil. Yıllardır zaten yanlış yargılamaların içinde büyürken, şimdi bunlar umurumda olur mu sanıyorsun?"
"İnci."
Dişlerimi sıktım. "Hayır, Devrim. Dinle." Kocaman elinin iki elimin arasına alıp, sıkıca tuttum. "Aklındaki o planları hayata geçirmeden önce dinle. Ben senin elini tuttum. Bu eli sıkıca tuttum." Burnumu çektim. "Yarın için korkularım var. Bu davanın nasıl sonuçlar çıkaracağını bilmiyorum. Tüm bunlar geçtikten sonra beni zorlasan olmaz mı?"
Burnundan bir soluk aldı. Gözleri kısılırken, yerinden doğrulup ne zaman yanaklarımı ıslattığını bilmediğim yaşları parmaklarıyla temizledi. "Özür dilerim." Yaptığı hatayı yeni fark etmiş gibi kaşlarının ortasında derin bir çukur oluşmuştu. Sıkıca tuttuğum elini kaldırdı ve elimin üzerine dudaklarını bastırdı. "Özür dilerim, sevgilim."
