Kurt ve Kuzu

İçimde kimseye göstermediğim bir yangın vardı. Yangın zihnimden, ruhuma kadar yayılmış, her yanımı sarmıştı ve bu yangının içinde küle dönüşmeye alışkın duruma gelmiştim.

Ben küllerden ibarettim.

Yangınım ailem, yaralarım kabullendiğim hayattı.

Ve bu yangını kimse söndürmeye çalışmamıştı.

O'na kadar.

Devrim Karaoğlu hayatımdaki yangını görüp de sessiz kalmayan ilk kişiydi.

Beni sevmeyen, hatta bunu belli etmekten çekinmeyen komşum olan bu adam, yangınıma sessiz kalmamıştı.

Belki de Devrim Karaoğlu haklıydı. O bir kurt ve ben bir kuzuydum ama Devrim Karaoğlu bu kuzuyu avlamak yerine koruyordu.