Devrim Karaoğlu hayatımdaki yangını görüp de sessiz kalmayan ilk kişiydi.
Beni sevmeyen, hatta bunu belli etmekten çekinmeyen komşum olan bu adam, yangınıma sessiz kalmamıştı.
Belki de Devrim Karaoğlu haklıydı. O bir kurt ve ben bir kuzuydum ama D...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
:13: "Sevgili"
Cesaretin bile sır gibi saklandığı bir şehrin ortasında çıkmaz sokak dediğimiz noktadaydım. O çıkmaz sokağa gelene kadar çok fazla yürümüş, çok fazla yorulmuş ama asla dinlenmemiştim. 'Burası sonunda soluk alacağım yer' dediğim bir mekânın içinde hiç bulunamamıştım. Hep bir şekilde kendime kalkan olmam gereken durumuların içinde yer almak beni bu konuda 'asla tam olarak uyuma, tetikte kal' noktasında tutmuştu.
Hayallerim için hep zorlu yolları seçtiğimden, zor bir yolun ne demek olduğunu bilen biriydim ben. Üniversite için zorlu bir yoldan geçmiştim, doktor olmak için çıplak ayaklarla taşların üzerine basmıştım ve en önemlisi sevgi beklediğim ailemin karşısında durmuştum.
Bu yolların yabancısı değildim, hem de hiç ama yemek için hazırlanırken, tüm bedenimde etki sağlayan bir titremenin yer almasının nedenini çözemiyordum. Bir korku belirtisi olmak için çok geç kalınmıştı ama bir heyecan belirtisi olmak için de fazla erkendi.
Koyu siyah bir göz makyajı kesinlikle bu gece için ihtiyacım olan cesareti özetliyordu. Ne için hazırlıklı olmam gerektiğini bilmiyordum. Karşımda nasıl bir baba olacaktı onu da tahmin edemiyordum ama ona hayır demek hâlâ üzerinde başarılı olamadığım bir eylemdi.
Bir kolum tamamen kullanılmaz olduğu için saçlarımı topuz yapmak yerine tarayıp salık bırakarak geçiştirmiştim. Şu an için saçlarımı yıkama eylemini bile hayata geçirmem imkansızdı. Siyah bir gece elbisesi seçerken, İnci Özkan adına uyum sağlayıp, onu utandırmamaya özen göstermiştim.
Bir yerlerde çatlaklar olacaktı ama o çatlaklardan sızıntıların olmasına asla izin vermeyeceğini biliyordum. Çoktan her şeyi kontrolü altına aldığına da emindim. Onu bu kadar iyi tanımama rağmen hâlâ sevgi kırıntıları verecek olduğunu düşünmek yaptığım en büyük aptallık olabilirdi ama beni bu şekilde kendi ayağına getirmesini de engelleyemiyordum. Belki bir gün.. Belki bir gün tüm bunlara dur diyecek kadar güçlenirdim.
Aynada kendimle bakıştığımda açık mavilerimin içindeki parıltılar beni rahatsız etti. Evet, ilk kez içimdeki o umutlu kızdan rahatsız olmaya başlamıştım. Hâlâ o adamın ses tonuyla ellerini çırparak istendiğini düşünen o kıza bugün belki de son kez yanıldığını göstermek istiyordum ama içten içe o kızın beni ters köşeye yatırmasına ihtiyacım vardı. Bak babam gerçekten bu sefer hatayı kendisinde bulmuş demesini isterdim. Yanılan sensin, ben haklı çıktım diye bana kızmasını.
Derin bir iç çekip, Sezgin abiye mesaj atmak için telefonu elime aldığımda, gelen aramaları ve mesajları görmüştüm.
