Puste pokoje (Eruri)

Rozdział 38 - Niepewność

Gdyby Levi miał wybrać swoje najmniej ulubione uczucie na świecie, wskazałby „niepewność". Właśnie to czuł, gdy zmasakrował takiego jednego kolesia, a potem patrzył na oddalające się plecy Kenny'ego.

To nie tak, że to była jego pierwsza trauma w życiu – już jako ledwo odrośnięty od ziemi szczyl musiał patrzeć na rozkładające się ciało swojej matki, a jednocześnie zmagać się z powolną śmiercią własnego organizmu, który rozpaczliwie domagał się jedzenia i wody.

Jednak odejście Rozpruwacza było dla niego torturami na zupełnie nowym poziomie. Co innego zobaczyć czyjeś ciało i zrozumieć – jasno i definitywnie – że ten ktoś już nie wróci, a co innego każdego dnia gapić się na drzwi i zadawać sobie te same pytania:

„Naprawdę zostałem odtrącony? Czy wciąż mogę mieć nadzieję?"

W tej chwili Levi czuł się niemal tak samo jak wtedy.

Gdy usłyszał, że Lobov jest w mieście, jego pierwszym wnioskiem była myśl, że Erwin go okłamał. Albo i nie.

Szlag! Właśnie to było w tym wszystkim najgorsze – pomachano mu przed nosem dowodem na nieszczerość dowódcy, ale nie dość mocnym, by jednoznacznie uznać Smitha za winnego. Levi potrzebował więcej informacji.

- Co on tutaj robi? – wyrzucił z siebie, przeszywając Henninga wzrokiem.

- W sensie, że... Nicholas Lobov? – Młodzieniec zmarszczył brwi.

- Pomyślałem, że może coś wiesz. Skoro twoi rodzice dla niego pracują...

- „Pracują" to za dużo powiedziane. – Henning nieznacznie się skrzywił. – Po prostu potrzebowali pretekstu, by przyjechać tutaj i zamęczać mnie wykładami o „marnowaniu sobie życia". Tylko dlatego zgłosili się do tej roboty.

- To musi być dla nich uwłaczające – stwierdził Tomas. – O ile pamiętam, nie mają dobrej opinii na temat Lobova. Kiedy bywałem u was na obiadach, zawsze powtarzali, że to leniwy darmozjad.

- Mówią tak o wszystkich arystokratach. – Syn nadopiekuńczych rodziców wzruszył ramionami. – Może usłyszeli o najnowszej ekspedycji i liczą, że Lobov ją powstrzyma? Zrobią wszystko, bylebym tylko nie wyjeżdżał za Mury! Wcale bym się nie zdziwił, gdyby mój ojciec nagle zaczął podlizywać się temu tłustemu śmieciowi...

- Możesz mówić trochę ciszej? – pisnęła Lynne. – A jeśli ktoś usłyszy?

- Nawet jeśli, to co z tego? – prychnął Henning.

- Właśnie! – Tomas zawtórował koledze. – Nikt tutaj nie lubi Lobova. Już w Korpusie Kadetów krążyły plotki, że ten gnój chce zlikwidować Zwiadowców.

Levi poruszył się niespokojnie.

- „Zlikwidować"? – powtórzył cicho.

To była dla niego kompletna nowość. Zawsze wydawało mu się, że niechęć Lobova do Zwiadowców jest związana wyłącznie z interesami. Ten szlachecki wieprz chciał, by kasa z Rządu szła na jego własne nielegalne przedsięwzięcia, a nie na wyprawy za Mury – właśnie dlatego zniechęcał koleżków u władzy do fundowania kolejnych ekspedycji. Ale żeby chcieć kompletnie pozbyć się Korpusu Zwiadowczego?

- Nie sądzę, by dążył do czegoś tak ekstremalnego – wymamrotała Lynne. – To tylko brednie, które niektórzy instruktorzy powtarzali po pijaku.

- Bronisz go, bo połowa twojej rodziny jest na służbie u niego w rezydencji! – burknął Henning.

- Jeśli to prawda – Levi zmierzył dwóch młodzieńców chłodnym spojrzeniem – to tym bardziej powinniście panować nad językiem. To normalne, że Lynne martwi się o swoich bliskich. Nie pomyśleliście, że jej rodzina może stracić pracę? Nie mówię, że macie przestać pomstować na Lobova, ale przynajmniej róbcie to nieco dyskretniej!