From hate to love

Chapter 23

Met een arm hangend buiten mijn bed wordt ik wakker door de lawaai beneden ik hoor veel verschillende stemmen. Met moeite sta ik op en ga naar de badkamer, vervolgens doe ik mijn Marokkaanse pyjama jurk aan maar mijn haren laat ik zo helemaal in de war heb geen zin mijn haar te kammen. Met een vogelnest op mijn hoofd liep ik de trap af. De woonkamer zat vol met vrouwen, echt helemaal vol. Ik ging naar binnen en groette en zag mijn moeder huilen. Huilen! Ik keek om me heen en zag al die vrouwen voor zich uit staren, de tafel zat vol met suiker.

'Ik wil dat je goed voor je moeder zorgt en je broer ookal is hij ouder dan jou en doet hij groot hij is nog piepklein.'

Met grote stappen stapte ik naar mijn moeder en viel op mijn knieën voor haar neer op de grond. Ze keek me aan en veegde haar traan weg. Ze aaide me over mijn hoofd.
'Benti.' Zei ze snikkend.
'Papa!' Riep ik door heel de woonkamer en barste in tranen. Ik huilde en huilde. Niets kon me meer stoppen. Mijn moeder huilde stilletjes mee en veegde dan mijn tranen weg om vervolgens weer over mijn hoofd te aaien. Ik stond op en gaf haar een knuffel.
'Allahi rahmou benti moge Allah swt hem een plek geven in het paradijs.' Zei ze en klopte op mijn rug. Ik maakte me los en ging de woonkamer uit. Ik deed de deur open en ging met slippers naar buiten. Ik keek zoekend om me heen tot ik zag wie ik zocht. Fouad was aan een stoeprand gaan zitten met zijn knieën tegen zijn hoofd en zijn armen erom heen.
Ik liep naar hem toe en ging naast hem zitten en barste weer in huilen uit. Hij huilde mee een deed dan een hand om me heen. Een hele poosje was het stil, je hoorde alleen ons gesnik en af en toe een auto die voorbij reed. Fouad trok zijn arm terug en veegde zijn tranen ruw weg. 'Hij heeft een auto ongeluk gehad.' Zegt hij en staarde doelloos voor zich uit. Ik keek naar hem met mijn mond open en begon weer te huilen.
'PAPA!' Riep ik. Ik kan dit niet geloven, de eerste man waar ik van hield en nog steeds hou weg! Zomaar weg door een rotte vervoermiddel! Weg!!!!!! Mijn lieve vader. Ik stond op en keerde me om naar ene muur. Ik baalde mijn vuisten en begon tegen de muur te slaan en luider te huilen.

'Onthou dat jullie het mooiste zijn wat me is overkomen.'

'Waarom hij? Waarom papa! Waarom moest hij dat meemaken! Papa laat ons aub niet in de steek, we hebben je nodig! Ik heb je nodig.' 'Papa!' Ik viel op de grond en Fouad sloeg zijn armen om me heen en trok me in een knuffel...

'Papa waar ga je heen?'
'Ergens, maar we zien elkaar wel ooit daar.'

'Stil maar hij is op een betere plek.' Zei hij snikkend. Hij is echt weg, ik begon de controle te verliezen over mijn ademhaling en begon hevig te ademen papa is weg! Ik zie hem dus nooit meer! Het leven gaat door zonder hem. Een traan verlaat mijn ooghoek weer. Fouad maakte me los, en veegde mijn traan weg. Samen bleven we daar zitten voor ons uitkijken.